Heima er bezt - 01.12.1959, Blaðsíða 26

ekið þeim heim í hlaðið í Austurhlíð. Hann er nú á
förum heim. Jón er nýfarinn af stað til að sækja reið-
hestana sína. Hann ætlar sjálfur að flytja Geir út að
Grund, en vinnuvélarnar eiga aðeins að fara til næsta
bæjar, því þar á Geir að hefja vinnu sína strax eftir
helgina.
Ungi prestssonurinn stendur á hlaðinu í Austurhlíð,
sólbrúnn og hraustlegur, og lítur yfir vinnuafköst sín
síðastliðna viku. Hann er vel ánægður með þau. En nú er
hann á förum héðan, og í kvöld verður hann að segja
Lilju hug sinn í einrúmi. í þetta skipti þarf hann ekkert
fyrir því að hafa að ná fundi hennar. Lilja kemur út úr
bænum með fötu í hendi og ætlar að ganga inn í skemm-
una frammi á hlaðinu. Geir snýr sér að henni og segir
brosandi: — Gott kvöld, Lilja.
— Gott kvöld. Maturinn bíður þín á borðinu, Geir,
gjörðu svo vel að ganga í bæinn.
— Ég þakka þér fyrir, Lilja. En fyrst langar mig til
að tala dálítið við þig.
— Nú? — Hún nemur staðar. Geir gengur til hennar
og segir brosandi: Ég skal ekki tefja þig né þreyta með
löngum formála. í kvöld er ég á förum héðan, og því
er bezt að Ijúka erindum sínum strax. — Viltu verða
konan mín, Lilja?
Hún lítur undrandi á Geir og getur engu svarað í
svipinn. En svo áttar hún sig brátt og segir: — Þetta
kom mér sízt til hugar. En ég get aldrei orðið konan
þín, Geir.
— Er annar kominn á undan?
Hún roðnar ósjálfrátt, en lítur svo einarðlega á prests-
soninn: — Það eru mín einkamál.
— Alveg rétt, Lilja, fyrirgefðu spurningu mína.
Lilja ætlar að ganga inn í skemmuna, en Geir réttir
henni höndina og segir alúðlega. — Má ég taka í hönd
þína, Lilja, til merkis um það, að við séum jafngóðir
vinir sem áður?
•
— Já, Geir. Hún tekur í útrétta hönd hans. Hann
horfir hlýtt á hana og segir um leið og hann þrýstir
hönd hennar: — Ef til vill skyggnist ég dýpra inn í hug
þinn nú, heldur en þig grunar, Lilja, og ég óska þér
góðrar framtíðar.
— Ég þakka þér fyrir, Geir, þess sama óska ég þér.
Svo sleppir hann hönd hennar, og hún hverfur inn í
skemmuna.
Geir hefir lokið kvöldverði. Hann kveður þær mæðg-
urnar í Austurhlíð og ríður úr hlaði ásamt Jóni. Prests-
sonurinn er í léttu skapi, þrátt fyrir misheppnað bón-
orð, enn er hann ungur og ótal tækifæri fram undan til
þess að velja sér konu, en hann skal ætíð verða vinur
Lilju í Austurhlíð.
Jón og Geir ríða hljóðir út veginn. Að lokum rýfur
Jón þögnina og segir: — Hvenær má ég eiga von á þér
að Austurhlíð næst, Geir minn?
— Það getur orðið bráðlega, Jón, en sem tengdason-
ur þinn kem ég þangað ekki.
— Jæja. — Blóðið þýtur fram í kinnar Jóni. — Hvað
er þá í veginum fyrir því?
Dóttir þín óskar ekki eftir minni samfylgd í gegnum
lífið. En við erum jafngóðir vinir eftir sem áður.
— Hafnaði Lilja bónorði þínu?
— Já, hún gaf mér svar í fullri hreinskilni, og ég met
hana mikils.
— Þetta eru þungbærar fréttir fyrir mig. Rödd Jóns
skelfur af geðshræringu. En Geir segir brosandi:
— Við skulum aldrei nefna þetta framar, Jón, málið
er útrætt, og ég vona að Lilja gjaldi þess ekki í neinu,
þótt svona færi.
Jón svarar þessu engu. Þeir ríða síðan út að Grund.
Jón hefir skamma viðdvöl á prestssetrinu að þessu sinni.
Hann heldur brátt heim aftur. Gremja og vonbrigði
ólga í sál hans. Grunurinn um samband Jónatans og
Lilju nær fastari tökum á huga Jóns. Skyldi Vestur-
hlíðarstrákurinn vera orsök þess, að hún hafnaði bón-
orði prestssonarins? Seint getur hann fyrirgefið henni
það glapræði, en Jónatan skal hún aldrei fá að eiga!
Jón hraðar ferð sinni heim að Austurhlíð. Fyrst ætl-
ar hann að tala við konu sína, og síðan við Lilju.
Unga heimasætan í Austurhlíð hefur lokið eldhús-
störfunum að þessu sinni og gengur inn í baðstofu. Þar
sezt hún niður og nær í spegil og greiðu og lokkar hár
sitt í tilefni af helgideginum að morgni. Hugur hennar
dvelur við bónorð Geirs. Hann er ágætur piltur, og
vinátta hans er henni mikils virði, en hún óskar af heil-
um hug, að hann hefði aldrei borið upp bónorð við sig.
Hún vonar fastlega, að foreldrar sínir hafi enga hug-
mynd um þetta tiltæki hans, það gæti haft miður góðar
afleiðingar.
Lilja hefur ekki tóm til að hugsa málið frekar. Bað-
stofuhurðinni er hrundið upp, og foreldrar hennar
koma bæði inn í baðstofuna. Svipur þeirra beggja lýsir
æstum tilfinningum. Jón lítur hvössum augum á dóttur
sína og segir: — Þú lokkar á þér hárið. Fyrir hverjum
ertu að halda þér til?
— Fyrir sjálfri mér fyrst og fremst.
— Það er trúlegt, en svo er þér kannske kunnugt um
sjónauka, sem nágrannarnir eiga til þess að geta séð feg-
urð þína.
— Nei, ekki er mér nú kunnugt um þá, en þeim væri
víst öllum velkomið að sjá mig í sjónauka, ef þeir hefðu
nokkra ánægju af því!
— Já, það var svo. En það var annað, sem ég ætlaði
að spyrja þig að. Hvað kom þér til að hafna bónorði
prestssonarins á Grund, svaraðu mér því? Jón horfir
fast.og biturlega á dóttur sína.
Lilja mætir óhikandi augum föður síns og segir ró-
lega: — Ég hafði bara erigá löngun til þess að giftast
honum.
— En veiztu hvað þú hefur gert með því að hafna
bónorði hans? Þú hefur ekki einungis glatað þinni eigin
lífshamingju, heldur framtíðarheill foreldra þinna líka.
— Hafið þið svona mikinn áhuga fyrir því að ég fari
að gifta mig?
— Látum það liggja á milli hluta, en þér býðst áreið-
anlega aldrei betra gjaforð á lífsleiðinni en prestssonur-
426 Heima er bezt