Heima er bezt - 01.12.1959, Blaðsíða 28

— Nei.
— Heldur þú að það sé ekki nóg fyrir okkur bæði?
— Jú, vafalaust, en ég á sjálfur tjald, og í því ætla ég
að sofa. Hann gengur á brott og reisir sitt tjald skammt
frá hinu. Elín býr til kaffið, en gleði hennar yfir útileg-
unni með Jónatan hefur fölnað. Hann vill ekki sofa í
sama tjaldi og hún, þó að foreldrar hans ætluðust til að
hann gerði það. Skyldu þá vonir hennar verða að engu?
Hún kann vel við sig í Vesturhlíð, hjónin bera hana á
höndum sér, og Jónatan er eigulegur piltur, ekkert er
því til fyrirstöðu af hennar hálfu, að hún verði hús-
móðir þar, en bóndasonurinn er henni torráðin gáta.
Hvert stefnir hugur hans?
Jónatan kemur inn í tjaldið og drekkur kaffið með
Elínu, en að því búnu taka þau verkfæri sín og ganga
út á engið.
Þegar vikan er hálfnuð söðlar Atli gæðing sinn og
ríður fram á Engjaflöt með vistir handa útilegufólkinu.
Hann er léttur í skapi og eygir í huganum bjartar fram-
tíðarsýnir í sambandi við son sinn og kaupakonuna,
meðan fákurinn ber hann óðfluga fram á heiðina til
þeirra. Hann er kominn það langt að hann sér inn á
Engjaflöt og við honum blasa margir og stórir fanga-
flokkar á víðáttumiklu enginu. Vel hefur nú verið unn-
ið þar þessa dagana. Atli brosir ánægjulega. En hvað er
nú þetta? — Tvö tjöld! Hvernig víkur því við?
Atli hleypir hestinum á sprett og ríður beint að sínu
tjaldi. Þar stígur hann af baki, tekur farangur sinn og
snarast inn í tjaldið. Það er auðséð á öllu, að Elín hefur
ein aðsetur þar. Hann gengur síðan að hinu tjaldinu og
lítur þar inn. Hann þekkir þegar svefnpoka sonar síns
þar inni.
Dimmur skuggi færist yfir svip Vesturhlíðarbóndans.
Svona snerist þá Jónatan við þessu tiltæki hans, reisti
sitt eigið tjald og hafnaði því að sofa í tjaldi með kaupa-
konunni. Einhver ungur pilturinn hefði þó ekki slegið
hendinni á móti því. Hvað er í stráknum?
Atla kemur skyndilega í hug sendibréf Jónatans til
Lilju í Austurhlíð síðastliðinn vetur, og hatrið blossar
upp í sál hans. Skyldi þá Austurhlíðarstelpan vera or-
sök á því, að Jónatan lítur varla á Elínu, stúlkuna, sem
hann sjálfur hefur útvalið honum. Það væri eftir öðru
illu frá því Austurhlíðar-hyski!
Atli lítur yfir engið á ný, og þar eru enn miklar slægj-
ur, en hann ætlar ekki að láta heyja hér meira að þessu
sinni. Hann gengur þungstígur út í slægjuna til sonar
síns og heilsar honum þurrlega, en svo snýr hann sér að
Elínu og segir mildur: — Sæl vertu, góða, ég kom með
mat handa ykkur og lét hann inn í þitt tjald.
— Ég þakka þér fyrir.
Ath færir sig til Jónatans, og rödd hans er kuldaleg
og skipandi: — Þú slærð ekki meira hér, Jónatan. Þið
komið þessu heyi saman í fúlgu sem laust er, og haldið
svo heim.
— Áttum við ekki að heyja hérna í viku?
— Hvað sem því líður, þá gerir þú eins og ég hef sagt
fyrir.
— Það má gjarnan vera sem þú vilt. Við flytjum þá
heim á morgun.
Elín lítur á úrið sitt og segir við feðgana: — Það er
kominn tími til að hita miðdegiskaffið, eigum við ekki
öll að ganga heim í tjald og fá okkur hressingu?
Atli virðir Elínu fyrir sér, og bros gægist fram í
þungum svip hans. — Nú þykir mér kaupakonan mín
vera húsmóðurleg, segir hann með aðdáun. — Jú, Elín
mín, þú hitar handa okkur góðan kaffisopa.
Elín hættir að raka og hraðar sér heim í tjaldið, en
feðgarnir koma spölkom á eftir henni. Atli gengur fast
að hlið sonar síns og segir þunglega:
— Hvaða litla tjald er þetta, Jónatan, sem búið er að
reisa hér?
— Það er tjaldið mitt.
— Var hitt ekki nógu stórt fyrir ykkur bæði?
— Það geri ég ráð fyrir.
— En hvað þá?
— Ég ætla ekki að láta Elínu bíða álitshnekki af því
að hafa sofið ein í tjaldi með mér.
— Slíkt hefði enginn álitshnekkir verið fyrir hvorugt
ykkar. Kemur þú ekki auga á kosti hennar?
— Ég hef ekkert lagt mig fram til að kynnast þeim,
en hún er dugleg að vinna, og það fer ekki fram hjá
mér.
— Hún er fyrirmyndarstúlka á öllum sviðum, og ég
vil ekki láta hana fara aftur héðan frá Vesturhlíð.
— Þú átt þá að ráða hana hjá þér til lífstíðar.
— Það átt þú að gera, Jónatan!
— Nei, það er laust við mig, hve lengi hún verður
hér.
— Elín á að verða húsmóðir í Vesturhlíð.
— Þú getur líklega látið það ganga fyrir sig. Jörðina
áttu sjálfur, og ráðstafar henni auðvitað eftir þínum
eigin vilja.
— Ég vil að hún verði tengdadóttir mín, — skilur þú
nú hvað ég á við?
— Já, ég skil orð þín, en það verður hún aldrei.
— Hvað stendur í veginum fyrir því, segðu mér
það? — Rödd Atla skelfur af reiði.
— Mér hefur aldrei komið það til hugar að eiga hana
fyrir konu, og svo er ekki meira um það.
Þeir eru komnir heim að tjaldinu til Elínar, og Jóna-
tan snarast inn fyrir tjaldskörina án þess að gefa föður
sínum tóm til frekari spurninga. Hann er búinn að veita
honum fullkomið svar, og sín einkamál ætlar hann ekki
að skýra nánar að þessu sinni.
Atli ræður sér varla fyrir reiði, en hann vill ekki láta
Elínu fá neina hugmynd um það, sem þeim feðgum
hefur farið á milli, og reynir því að stilla sig. Hann ef-
ast ekki um það, að Austurhlíðarstelpan stendur að ein-
hverju leyti hér á bak við, en Jónatan skal aldrei fá að
eiga hana fyrir konu.
Atli drekkur kaffið í flýti hjá Elínu og ríður svo
strax af stað heimleiðis, á son sinn yrðir hann ekki
frekar. Hann þarf að hugsa mál þeirra nánar og betur.
Framhald
428 Heima er bezt