Heima er bezt - 01.09.1960, Blaðsíða 8

RÓSBERG G. SNÆDAL:
Kli
ipping oi
höfuéb
a<
Raiv.vhas'iofa er ekki mikið furðuverk í sjálfu sér.
Það þarf engan heimsborgara til, að snarast
þar inn, henda hatti sínum á snagann, setjast
í auðan stól, ef hann er fyrir hendi, og segja:
rakstur takk, eða: ldipping takk.
Nei, nei.
En sveitadreng, norðan úr landi, sem aldrei hefur
komizt í tæri við flóknari snyrtitæki en bitlausa skæra-
garma, sem jafnframt voru notaðir til að klippa fax og
skella af stertum stóðmeranna á vorin, getur orðið bæði
orð- og siðavant, þegar hann í fyrsta skipti rekur sinn
lubbakoll inn á rakarastofu í höfuðborginni. Vegna
þess arna hef ég lengi ætlað mér að færa í letur örstutta
frásögn af því þegar ég komst í kynni við almennileg-
an rakara fyrsta sinni. Ekki dettur mér í hug að þessi
saga mín sé neitt einsdæmi. Hitt mun sanni nær að hún
sé saga fjölmargra annarra, eins konar samnefnari í sinni
grein, það er að segja: reisubók sveitamanna í Reykja-
vík.
Það má vel vera að ég verði til athlægis fyrir þessa
frásögn, en um það hirði ég ekki. Hitt veit ég, að marg-
ir verða mér þakklátir í hjarta sínu, fyrir hreinskilnina,
vegna þess að hún kollvarpar því hystoriska áliti sjálfra
þeirra, að engir hafi orðið sér til minnkunar á rakara-
stofu, — nema þeir.
Þessi formáli skal svo ekki hafður miklu lengri, enda
er það meining mín að láta staðreyndirnar tala meira
en vífilengjurnar. Það eru enn til menn með þessari
þjóð, já meira að segja gamlir menn, sem aldrei hafa
komið til Reykjavíkur, (en þeir eiga það kannski eftir).
Sumir þessara manna, já, og tiltölulega margir þeirra,
eru þrátt fyrir þetta taldir menn með mönnum í sinni
sveit, og dæmi eru til, að þeir hafa þótt hlutgengir, og
þykja enn, í kynbótanefnd og jafnvel stjórnir evangel-
iskra safnaða. En kvað sem því líður, eru það þó ótví-
ræð meðmæli með hverjum og einum, að hann hafi
siglt til Reykjavíkur á flokksþing eða sauðfjárpestar-
ráðstefnu og komið aftur með ráð undir hverju rifi, —
enda er tiltölulega lítil hætta á, að ókunnugur eyði þar
ráðum sínum í óhófi. Þar ríður ráðaleysið venjulega
við einteyming á slempilukkunni, — og kemst þó allt
af með láni og lofi.
Ég kom með Laxfossi ofan úr Borgarnesi, eins og
lög gerðu ráð fyrir á þeim árum. Það var að morgni
dags og því gott fyrir ferðalanginn að eiga bjartan dag
framundan til að skoða borgina og koma málum sínum
fyrir. Eftir að ég hafði gengið svo sem húsaveg upp í
bæinn, tók ég eftir áberandi skilti á einu húsinu, en þar
var skráð með flannastórum stöfum: RAKARI.
Ég stakk við fótum. Ekki af því mig vantaði svo til-
finnanlega rakstur þarna á slaginu, heldur vegna hins,
að ég hafði heitið sjáfum mér því, að láta klippa mig
um leið og ég kæmi til höfuðstaðarins, enda engin van-
þörf, því hár mitt hafði fengið að vera óáreitt í missiri
eða meira. Þótt ég þættist ekki hafa borðleggjandi sann-
anir fyrir því, að rakarinn þarna kynni að klippa, taldi
ég svo miklar líkur fyrir því, að ég áræddi að ganga
inn, þegar ég sá annan fara út.
Ég kom inn í talsvert stórt herbergi. Þar sátu þrír
eða fjórir menn í bakháum armstólum og keyrðu höf-
uðin aftur á hnakka, þannig að barkakýlið varð sá
líkamshlutinn, sem mesta athygli vakti. Mér datt í hug
hvort þeir væru allir að reyna „að kyssa kóngsdóttur“.
En í kringum þá, að baki stólunum, snerust hvítklæddir
menn og enda konur líka, með hnífa og skæri. Heldur
þótti mér sumt þetta fólk fara ógætilega með eggjárnin.
Ég horfði gáttaður í kringum mig góða stund og
hugsaði margt. Eitt með því fyrsta, sem mér flaug í
hug, var það, að þetta væru læknar og hjúkrunarkon-
ur og verið væri að skera úr hálsinum á mönnunum í
stólunum eða þá að draga úr þeim tennur. Það gerði
mig líka ringlaðan og hikandi, að ég sá næstum alla
hluti sem þarna voru inni tvöfalda og þrefalda vegna
stórra og margra spegla, sem þöktu þar veggi og borð.
Ég átti oft í löngu og tvísýnu stríði við að ákveða
hvort þessi kona eða þessi maður væri spegilmynd eða
veruleiki og oft var ég í hreinustu vandræðum að
ákveða hvar ég var staddur sjálfur. Ef ég leit upp, var
ég þar, kannski uppi á borði, og horfði á sjálfan mig
feiminn og vandræðalegur.
Ekki veit ég hve lengi ég stóð og góndi áður en ég
aðhafðist nokkuð raunhæft, en það hefur sjálfsagt ver-
ið góð stund og meira en nógu löng til þess að gera
mig fyrirfram að fífli í augum þeirra, sem inni voru, —
enda sá ég áreiðanlega bregða fyrir munnvikjabrosi á
sumum spegilmyndunum.
Fljótlega sló ég þó hugdettunni um lækningastofuna
frá mér, með því að ég þóttist greina nokkur merki
þess að hvítklædda fólkið beitti tólum sínum að hári
296 Heima er bezt