Heima er bezt - 01.09.1960, Blaðsíða 21

þau tungu okkar ágætlega. í hinu íbúðarhúsinu býr
ráðsmaðurinn í Kvamstö, ásamt konu sinni og börn-
um. Þetta eru myndarleg hjón á miðjum aldri og eiga
stóran hóp mannvænlegra barna. Þó eiga þau líklega
fleiri ketti en börn. Eitt sinn taldi ég sjö ketti, sem
þutu undan húströppunum hvæsandi í allar áttir. Vel
getur átt sér stað, að þeir hafi verið fleiri.
Okkur var tekið opnum örmum í Kvamstö, og dvöld-
um við þar í bezta yfirlæti í nokkra daga. Við vorum
fyrstu Islendingarnir, sem heimsóttum Ivar Orgland í
Kvamstö. Við vorum svo stálheppin að sól ljómaði frá
heiðum himni dag hvern, en hitinn varð samt aldrei
mjög mikill.
Dagarnir liðu undra fljótt, enda nóg að taka sér fyr-
ir hendur, t. d. gönguferðir um skóginn eða sundiðk-
anir í ylvolgum sjónum.
Sérstaklega er mér minnisstæð gönguferð inn í skóg-
inn, þegar Orgland var sjálfur með í förinni sem leið-
sögumaður okkar. Áður en við lögðum upp fékk hann
okkur mikla birkistafi til að ganga við. Eg skildi ekki
í fyrstu þessa hugulsemi, því satt að segja hélt ég að
við værum ekkert sérstaklega fótfúin. En skýringin
kom. í skóginum leyndust mannskæðir höggormar, og
bezta ráðið til að bana þeim var að slá þá í rot með
stafpriki. Þessi kvikindi gátu orðið allt að metri á
lengd, og lágu í gjótum eða skorningum, eða földu sig
í hávöxnu grasi. Mér rann kalt vatn á milli skinns og
hörunds, og það lá við að kona mín og dóttir hættu
við förina. Við lögðum nú samt af stað inn í skóginn,
en öðru hvoru fannst okkur við vera að stíga á eitt-
hvað skreipt, en snákarnir eru verstir viðureignar, ef
þeim er gert ónæði í bæli sínu. Oft reyndi ég fyrir
mér með stafnum, ef ég gekk yfir gjótur eða gras-
flækjur, og jafnan hafði ég hann tilbúinn til höggs.
Sem betur fór sluppum við við alla höggorma í skóg-
arferðinni. En svona eftir á, saknaði ég þess, að hafa
ekki komizt í kast við eitt einasta eiturkvikindi. Hugs-
ið ykkur! bardagi við höggorma. Það hefði nú verið í
frásögn færandi.
Heimili Nordals Grieg.
Frá Vikebygd. — Það er hressandi að busla i ylvolgum sjónum.
Stærsta tréð sem við sáum í skóginum var fura.
Stofninn var svo gildur, að tveir fullorðnir geta með
naumindum náð saman með höndunum umhverfis
hann. Innan um í barrskóginum eru lauftré á stöku
stað, svo sem björk og ösp. Trén standa óvíða svo þétt
að sólar njóti ekki, enda er gróðurinn fjölbreytilegur
og mikið blómskrúð milli trjánna. Allmikið fuglalíf er
í skóginum, og margraddaður söngkliðurinn ómar þýtt
í eyrum.
Þótt ég slyppi við höggormana í skógarferðinni tók
lítið betra við þegar ég stakk mér til sunds í víkinni
fyrir neðan Kvamstö. Ekki svo að skilja að þarna sé
síæm aðstaða til sundiðkana síður en svo. Þetta er ein-
mitt hinn ákjósanlegasti baðstaður, hvítur sléttur skelja-
sandur í botni, og blátær sjórinn vermdur af sólinni,
svo hann er hæfilega volgur. Þessi ágæta baðströnd er
líka óspart notuð af ungum og gömlum í Kvamstö.
Já, sem sagt, ég fékk mér ærlegt sjóbað í víkinni. Eg
var hinn sprækasti og synti og óð til skiptis, því þarna
er fremur aðgrunnt. En dýrðin stóð skamma stund.
Ég komst brátt að því, að krabbar sveimuðu um á þess-
um slóðum. Eitt sinn er mér varð litið niður í sjóinn,
sé ég stærðar krabba skríða eftir botninum. Og ekki
nóg með það, ég gat ekki betur séð, en skepnan ætlaði
að skella gripörmunum utan um fótinn á mér. Mín
fyrsta hugsun var sú, að reyna að forða mér á sundi
undan ófreskjunni, og þá hefði ég sjálfsagt sett nýtt
íslandsmet í hraðsundi. En í staðinn fyrir að ná sund-
tökunum, sem mér hefur aldrei áður brugðizt, brá nú
svo við að ég sökk eins og steinn. Ég þóttist þess full-
viss að dagar mínir væru þegar taldir, því nú þurfti
ófreskjan ekki annað en grípa utan um hálsinn á mér.
Sem betur fór lokaði ég ekki augunum, og nú sá ég
mér til mikillar furðu að krabbinn lá steindauður þarna
á sjávarbotninum. Ég gerðist svo djarfur, að sparka í
krabbann. Nei, hann hreyfði sig ekki. Ég gat ekki ann-
að en farið að skellihlæja, þrátt fyrir hræðsluna, sem
Heima er bezt 309