Heima er bezt - 01.07.1966, Blaðsíða 11

valið þann er fyrstur skyldi fara niður, var sá þeirra
elztur og vanastur löngum sigum. Hjólmaður sá um all-
an undirbúning, mat og drykkjarvatn varð að hafa með
niður í bjargið, og mikið af „kippuböndum‘h „Dráttar-
kippubönd“ hétu þau, er fuglinn var dreginn í upp
bjargið, þau voru úr sveru, hörðu snæri. Önnur kippu-
bönd voru úr mjórra og liðlegra snæri.
Þá mátti ekki gleyma Leynivaðnum, sem einnig var
úr sveru, hörðu snæri, og jafn langur sigvaðnum. Loks
var allt tilbúið. „Hver fer fyrstur?“ spyr hjólmaður. Sá
sem valinn hafði verið, gekk að enda vaðsins og batt
honum um sig, batt Leynivaðinn á bak sér, tók hægri
hendinni um vaðinn fyrir framan sig, en stöngina tók
hann í þá vinstri, og hélt um miðju hennar, en hún var
7 álna löng. Hjólmaður kallaði fólkið á vaðinn, en það
settist í langri röð frá brúninni með hendur á vaðnum.
Allt glens og gaman féll niður. „Þú manst eftir að
hreinsa vel á leiðinni niður,“ sagði hjólmaður við sig-
manninn um leið og hann settist niður við hjólið og
sparn í það fótum, en því var tryggilega fest með bandi
er lá í hæl um 10 m frá brúninni.
Kona sigmannsins kom til hans og kvaddi hann með
kossi, þá kastaði sigmaður kveðju á hitt fólkið, sem ósk-
aði honum góðrar ferðar, og bað guð að varðveita hann,
svo signdi sigmaður sig og renndi sér fram úr hjól-
inu.
A allt þetta horfði Nonni af mestu athygli, eins og
hann sæti í skólabekk og kennarinn væri að skýra eitt-
hvað í lifandi myndum, sem hann hefði áhuga á, loks
þegar hann sá stangarendann með snörunni á hverfa
niður fyrir brúnina rankaði hann við sér, og mundi
eftir því að hann átti einnig að halda í vaðinn. „Gefa,“
kallaði hjólmaður, og vaðurinn tók að renna á milli
handa fólksins. Hjólmaður bað pabba hans Nonna að
fara á „gægju“ (fara þangað sem hann sæi til sigmanns-
ins) og Nonni fór með. Þeir fóru þangað sem nef skag-
aði fram úr brúninni, og sögðu hjólmanni til, þegar sig-
maður þurfti að stoppa og hreinsa laust grjót undan
vaðnum, þetta var verk þess, sem fyrstur fór niður, og
þurfti vandvirkni við.
Nonni hafði gaman af að sjá sigmanninn færast nið-
ur bjargið, og fuglinn ryðjast fram af pöllunum, þar
sem hann fór um. Stundum flugu þeir á vaðinn, misstu
flugið um stund, en náðu því fljótlega aftur, og renndu
sér á þöndum vængjum með feikna hraða út yfir blátt
hafið, sem lá spegilslétt og sólglitrað, að fótum þessa
tröllaukna bergrisa, sem hafði nú líf sigmannsins í hendi
sér. Þúsundir fugla flugu fram og aftur, sumir með síli
í nefinu, sem þeir vildu nú gefa ungum sínum, en þessi
óboðni gestur, sem færðist niður bjargið, og ruddi
grjóti á undan sér, truflaði þá í því, svo allt komst á
ringulreið.
Þegar sigmaður var kominn um 120 m niður í bjarg-
ið, fór hann þar fram af brún, svo ckki sást lengur til
hans, en þeir feðgar fóru aftur á vaðinn.
Vaðurinn hélt áfram að renna um hendur fólksins,
hjólmaður gaf skipun um að gefa hægar, því nú jókst
þungi vaðsins stöðugt. Vettlingar á höndum fólksins
Heima er bezt 231