Heima er bezt - 01.07.1966, Side 15

Hið óvenjulega starf undanfarnar klukkustundir, með
öllum sínum hrikaleik og hættum, fannst honum hafa
verið barnaleikur í samanburði við það ástand, sem hann
var nú í. Og þó áttu kringumstæður hans — á þessum
sólbjarta vordegi — eftir að verða enn alvarlegri innan
fárra mínútna.
Allt í einu barst hljóð að eyrum hans, hljóð sem hann
kannaðist svo vel við. Snjóskriða kom á fleygiferð of-
an gilið og reif með sér allt lauslegt sem fyrir varð.
Leiftursnöggt fór í gegnum huga hans: Hvað var að
ske? Átti hann að bera hér beinin? Hafði draumamað-
urinn tælt hann út í þetta hættulega ævintýri til að tor-
tímast eins og hinir? Nei, hann trúði því ekki, að öll sú
orka og viljaþrek, sem hann hafði lagt fram við þetta
sérstæða hlutverk, ætti ekki að bera neinn árangur. Ör-
lagadísirnar gátu ekki verið honum svo andstæðar að
þær létu hann farast í þessu snjóflóði.
Grímur neytti nú allrar þeirrar orku sem hann átti
að vega sig á sporrekunni upp í gilbarminn, ef vera kynni
að snjóskriðan færi fram hjá honum.
Ef hann hefði verið heill, hefði þetta tekizt, svo litlu
munaði að hann slyppi. En nú var hann naumast nema
á öðrum fætinum og því lítils viðnáms að vænta. Snjó-
skriðan kastaði honum því flötum og dró hann með sér
nokkra faðma niður gilið.
Nú víkur sögunni til leitarfólksins. Eins og áður er
sagt fór Ulfar bóndi ásamt dóttur sinni og tveim vinnu-
mönnum að leita Gríms. Þau héldu beint til beitarhús-
anna og leituðu þar bæði úti og inni, því þau hugðu
sennilegast að hann hefði skyndilega orðið veikur, og
þess vegna ekki komizt heim, en látið fyrirberast hjá
beitarhúsunum cða inni í þeim. Allt í einu heyrðist Ás-
laugu vera kallað á sig. Hún leit við, þangað sem henni
heyrðist hljóðið koma, en sá ekkert. Hún var þó ekki í
vafa um að hún hafði heyrt nafn sitt nefnt og það var
rödd hans, sem kallaði. Hans, sem hún unni meira en
sínu eigin lífi.
„Já! Ég kem, elsku vinur,“ kallaði hún svo hátt sem
hún gat.
„Hvað ert þú að segja, barnið mitt?“ kallaði faðir
hennar.
„Hann er að kalla á mig. Út í Miðgil, fljótt,“ kallaði
Áslaug um leið og hún hljóp af stað og auðvitað fóru
piltarnir á eftir henni.
Þcgar þau komu ofan í gilið, þar sem vér skildum
síðast við Grím, sáu þau í fyrstu ekkert, en við nánari
athugun sáu þau á annan cndann á sporrekunni, þar sem
hún stóð lítið eitt upp úr snjódyngjunni. Eftir stutta
stund hafði þeim tekizt að ná Grími upp úr snjónum
og augnabliki síðar voru þau lögð af stað heim með
hinn hálfmeðvitundarlausa sauðamann.
VII.
Nokkrum dögum síðar sat Áslaug við sjúkrabeð í
svefnhúsi föður síns. í rúminu lá Grímur. Hann hafði
verið mjög veikur undanfarna daga, en var nú tekinn að
hressast. Þó var hann enn mjög máttfarinn og lá oftast
í hálfgerðu móki. Allt í einu opnaði hann augun og
horfði á Áslaugu.
„Hvar er ég? Hvað hefur komið fyrir? Hví ert þú
hjá mér, Áslaug? Eða er mig aðeins að dreyma?
„Nei, vinur minn,“ svaraði Áslaug, og svipur hennar
lýsti ást og umhyggju. „Þetta er ekki draumur. Þú hef-
ur verið ákaflega veikur undanfarin dægur, en ég vona
að nú sért þú úr allri hættu. Þú verður aðeins að reyna
að vera rólegur.“ Og um leið og hún sagði þetta íaut
hún ofan að Grími og þrýsti fyrsta ástarkossinum á
varir hans.
„Áslaug! Elsku Áslaug!“
Áslaug kyssti hann blíðlega aftur og mælti: „Þú verð-
ur að muna eftir því, hjartans vinurinn minn, að vera
stilltur, svo þér batni fljótt.“
í þessu kom Úlfar inn í svefnhúsið. „Hvernig líður?“
spurði hann. Þegar hann sá að Grímur var vakandi,
gekk hann að rúminu og mælti: „Það gleður mig að þú
ert að hressast, Grímur minn,“ en Áslaug tók fram í fyr-
ir honum.
„Þú mátt helzt ekki tala mikið við hann núna, pabbi,
því hann þyrfti að geta sofnað. Annars vona ég að hann
sé úr allri hættu.“
„Jæja, barnið mitt. Viltu nú ekki fara og hvíla þig.
Ég skal annast sjúklinginn á meðan.“
Nokkrum dögum síðar voru jarðsettar hinar jarð-
nesku leifar þeirra félaga að viðstöddu óvenju miklu
fjölmenni, enda hafði Úlfar hugsað sér að gera útför
þeirra svo virðulega sem kostur væri á. Húskveðja var
að sjálfsögðu heima á Fögrubrekku og rausnarlegar
veitingar að þeirra tíma hætti. Við það tækifæri fór
Grímur á fætur í fyrsta sinn og sátu þau hið næsta kist-
unni, Grímur og Áslaug heitmey hans og höfðu Gísla
gamla á milli sin, sem nú þurfti ekki að kvíða ellidög-
unum að svo miklu leyti sem í mannlegu valdi stæði.
Við hina hhð Grims sat Úlfar bóndi, en hægra megin
við Áslaugu Kristín frænka hennar, sem nú hafði tekið
nýja stefnu í máli Gríms og Gísla gamla, ólíka því sem
áður var.
Þá flutti presturinn mjög hjartnæma og athyglisverða
ræðu, sem hann var þá og lengi síðan mjög rómaður
fyrir.
Einn sólbjartan sunnudag síðar þetta vor, sátu þau Ás-
laug og Grímur í hlíðinni upp frá bænum og ræddust
við. Grímur var nú orðinn allhress, en þó hvergi nærri
jafngóður, enda þótt allt væri gert sem í mannlegu valdi
stóð til að flýta fyrir bata hans.
Hin mikla hamingja, sem honum hafði hlotnazt, þar
sem var ást Áslaugar, hafði og mjög styrkt heilsufar
hans, bæði andlega og líkamlega.
Og nú sat hann hér við hlið hennar, sem hann unni
heitara en sínu eigin lífi. Og þau nutu í sameiningu
ástarinnar í hinu yndislega aftanskini.
Heima er bezt 235