Heima er bezt - 01.02.1989, Blaðsíða 29

Rögnvaldur Erlingsson frá Víðivöllum
Bréf til bróður míns á
2. hluti
Ég lít niður á fæturna á mér og sé að stígvélin eru
bæði slitin og óhrein.
- En... ég... ég hélt að þér þætti svo vænt um sveitina
þína, styn ég upp.
- Vænt um! Heldurðu að þeim, sem burt hafa flutst,
hafi ekki þótt vænt um sveitina sína? Jú, svo sannarlega.
En þeir hafa bara ekki verið svo skini skroppnir að sjá
hvorki né finna muninn. Þeir hafa líka reynt að það er
ekki hægt að lifa á landbúnaði, eins og búið er í dag.
Og hvaða foreldrar heldurðu að geti greitt börnum sínum
það kaup, sem þau fá í kaupstað nú? Ég spyr. Bændur
eru lægst launaða stétt landsins.
- Og svo eru samgönguerfiðleikarnir og einangrunin,
segi ég, því mér er farið að leiðast að leggja ekki orð
í belg. Kannski heldur hún, að ég viti ekki að það er
allt satt og rétt, sem hún hefur verið að segja.
- Já, rétt er það, en það er ekki aðalatriðið, heldur
kaupgjaldið og afkomumöguleikarnir.
- Þú ættir bara að koma til okkar, segi ég hikandi,
lít til hestanna og sé að annar er búinn að flækja aðra
afturlöppina í taumnum og snýst í hringi. Þarf ég ekki
alltaf að segja og gera einhverja bölvaða vitleysuna undir
svona kringumstæðum, og þá ekki síst, ef ég uppgötva
það allt í einu, að ég hef blekkt sjálfan mig í mörg ár.
Nú, ef augu manns opnast allt í einu fyrir því, að stúlkan,
sem maður hefur alist upp með og átt að leiksystur,
gengið með í barnaksóla, verið strítt á, og þess vegna
verið i nöp við, talið sér trú um að hlyti að vera ljót,
gelgjulegur stelpugopi, að hún er allt önnur. En þvílík
vitleysa, þvílík fjarstæða. Maður mætir henni um heið-
bjartan haustmorgun uppi á öræfum og sér þá loks í gegn-
um blekkinguna, sér að stúlkan, leiksystirin, gelgjustelp-
an, er orðin fullþroskuð, falleg stúlka. Já, einhver feg-
ursta kona sem má augum líta. Það er furðuleg lífsreynsla.
En þá er leiksystirin komin í ferðafötin.
Mjöll lítur á mig með glettni í svipnum og dustar strá
af kápunni. Höndin er nett, fingurnir langir og grannir.
Ég tek eftir að á tjörn skammt frá okkur synda svanahjón
með unga sína. Þau synda þarna fram og aftur, með
sveigða hálsa og kvaka hvort við öðru. Hamingjusöm
hjón.
- Geturðu greitt mér kaup? Ég hélt að búskapurinn
hjá ykkur væri ekkert burðugri en hjá flestum öðrum hér
um slóðir. Þú hugsar þér kannski að við förum að hokra
saman sem einhvers konar hjónaleysi í horninu hjá þeim
gömlu.
Ég þegi. Ég get ekkert sagt. Lít aðeins niður á móður
jörð, en horfi svo í kringum mig, sé svanahjónin hefja
sig til flugs og stefna suður í átt til sólarlanda. Við stönd-
um þarna á örfoka melholti. Þá tek ég eftir, hvar fáeinar
grasnálar reyna að skjóta rótum á berum melnum, en
veit að lífsbarátta þeirra er vonlaus, nema mannshöndin
Rögnvaldur Erlingsson frá Víðivöllum í
Fljótsdal, N.-Múl., er fœddur 15. júlí 1917
á Aðalbóli í Hrafnkelsdal. Foreldrar hans
voru Erlingur Sveinsson, Skagfirðingur, og
Margrét Þorsteinsdóttir Jónssonar á Aðal-
bóli. Ungur að árum fór Rögnvaldur að búa
á Víðivöllum og átti þar heima í tugi ára.
Hann stundaði íþróttir um tíma, söng í
kirkjukór, lék á munnhörpu og síðast en
ekki síst hefur Rögnvaldur fengist við rit-
störf og m.a. skrifað leikritið Sunnefu.
Hann er kunnur leikari í heimabyggð sinni.
Heima er bezt 65