Heima er bezt - 01.02.1989, Síða 30

komi til aðstoðar, og gefi þeim næringu. Þá myndi þessi
blásni melur breytast í fagran blómsturreit.
Það tók að rofa til í huga mínum og ég talaði af meira
viti en ég hafði áður gert. Mjöll hjálpaði klárnum úr klíp-
unni, og hann var farinn að kroppa eins og hinn.
- Mjöll, nú ætla ég að segja þér nokkuð, sem ég veit
að mun koma þér meir á óvart, en allt sem þú hefur
áður heyrt. Raunar býst ég við, að þú munir ekki trúa
einu einasta orði af því sem ég hyggst segja þér. En ég
vil segja þér sannleikann, þó mig gruni að þessi játning
komi of seint. Þú ert komin í ferðafötin, en því frekar
vil ég að þú vitir sannleikann. Ef til vill hugsar þú af
meiri samúð og hlýju til mín þá. Frá því ég man fyrst
eftir, hefur okkur alltaf verið strítt hvort á öðru. Við vor-
um kölluð litlu hjónaleysin og það leiddi til þess að mér
fór að verða í nöp við þig. Eg vildi kenna þér um, hvað
við vorum kölluð. Eg fór því að telja sjálfum mér trú
um að þú værir bæði ljót og leiðinleg. Þótt ég gleymdi
því stundum, þegar við vorum tvö ein að leik. En nú,
er ég mæti þér hér og þú ert að fara, ef til vill alfarin,
þá hafa augu mín loksins opnast og ég sé í gegnum þessa
sjálfsblekkingu. Já, stundum sjáum við hlutina líka of
seint. En þú verður að trúa mér, Mjöll, að ég elska þig.
Eg skal að vísu játa, að þessi stund eða staður eru ekki
sem best til þess fallin að játa þér ást mína. Og ég hefði
ekki sagt þér það nú, ef þú hefðir ekki verið á förum.
Ég vil að þú vitir þetta, áður en þú ferð. Ég veit að hér
eftir verður engu breytt. Liðið er liðið, en þó langar mig
samt til, að við skiljum vinir, eins og við höfum alltaf
verið, þrátt fyrir heimsku mína.
Ég lít á Mjöll, sé að ofurlítill andvari leikur í ljósu
hári hennar. Það er fjallaandvari, já, blær austfirskra
fjalla og fegurðar. Augu hennar eru tárvot. Þar sé ég
það fegursta blik, sem ég hefi nokkurn tímann litið. Það
er líkast því að horfa ofan í lindina í túnfætinum heima
á Fjalli á kyrrum vormorgni. Ég veit og skil, að þetta
fagra blik og brosið á ég einn og enginn annar. Þó geri
ég mér ekki grein fyrir því á þessu andartaki, hvers vegna
slík hamingja hefur fallið mér í skaut. Nei, en veit þó,
að þessari stundu mun ég aldrei gleyma, heldur geyma
í minningasjóði sem helgan dóm. Það er líkast þvi sem
sólin standi í stað og tíminn sé ekki lengur til, aðeins
fjallaandvarinn í hári Mjallar minnir á lífið. Þvílík stund.
Hér eftir verður þessi staður mér sem heilög jörð. Ég
þarf að rétta litlu gróðurnálunum hjálparhönd í harðri
lífsbaráttu þeirra. Já, maður lofar og lofar, en svíkur svo
flest.
Mjöll hverfur til min, leggur hendur um hálsinn á mér.
- Elsku vinurinn minn, segir hún. Eftir þessari stund
hefi ég lengi beðið og ef maður á vonina, er hægt að
bíða lengi. Þú segir, að nú sé allt um seinan. En, vinur
minn, þarf svo að vera? Ég get að vísu ekki breytt ferða-
áætlun minni eða svikið ráðningu mína. Enginn maður
með heilbrigða skynsemi gerir það. En koma ekki dagar
eftir þennan dag?
- Mjöll, þykir þér virkilega vænt um mig? Ég horfi
á lækinn, sem rennur þarna rétt hjá okkur. í vor í
hlýindum söng hann háum þróttmiklum rómi um leið og
hann minntist við klappir og steina, en nú suðar hann
aðeins hjáróma röddu við síluð föl stráin á lækjarbakkan-
um.
- Trúir þú því virkilega ekki, segir hún, tekur báðum
höndum um háls mér. Hefur þig aldrei grunað neitt.
Aldrei séð eða lesið það úr augum mínum. Ég hef að
vísu reynt að leyna þessu. Þú hefur verið svo fráhrind-
andi. Fyrst var þetta aðeins barnaleg vinátta, en sú vinátta
hefur þróast í ást. Þú verður að trúa mér. Stundum hef
ég verið alveg örvingluð, en þá hefur vonin gefið mér
þrek til að bíða þessa dags. Ó, kysstu mig! Geturðu ekki
komið suður líka?
- Mjöll. Ég veit að allir þekkja það, hvað hægt er að
gefa í skyn í einu orði.
- Nei, þú getur ekki látið þau vera ein, eftir að vesal-
ings bróðir þinn fór til tunglsins.
- Ég vona að þú reiðist ekki, Mjöll. Ég vil ekki að
þú gerir það.
- Hér í þessari sveit skulum við alltaf dvelja. Já, búa
vinur minn, segir Mjöll.
Ég þegi, get ekkert sagt. En ég skal viðurkenna það,
að mér hraus hálfpartinn hugur við að þurfa að búa hér
uppi í afdal. Ef þú hefðir ekki farið að asnast þetta, þá...
jæja... sleppum því.
- Fyrirgefðu, ég varð bara hálfsmeykur er ég sá þig
þarna niðri í hvamminum. Ég vissi eiginlega ekki hver
var þarna á ferð. Já hvort það var konan í...
- Hræddur, segir hún. Er það öll þin ást? Og hún horfir
beint í augu mér.
- Elskan mín, ég átti ekki von á þér. Ég hélt bara
að það væri húsfreyjan í hvamminum sem....
- Húsfreyjan í hvamminum? Það var spurn í svip
Mjallar. Hver er hún?
- Hefurðu ekki heyrt um hana? Sumir þykjast sjá hana
hér enn, en ég trúi ekki öðru, en að hún sé komin þangað
sem við öll eigum eftir að fara.
- Hvernig stendur á henni hér, spyr Mjöll.
- Það er raunaleg saga, saga um trúgirni, svik og lítil-
mennsku okkar karlmannanna. Ég vil helst ekki segja
þér hana núna, elskan.
- Jú, vinur minn, segðu mér hana, já, og einmitt núna.
Kannski er það í sambandi við örlög okkar, að við hitt-
umst og tjáum hvort öðru hug okkar og ást. Ef til vill
eigum við að læra eitthvað af þeim raunalega atburði,
sem þú segir að hér hafi gerst áður fyrr. Hver veit, vinur
minn.
Mjöll strýkur lokkana frá augunum og kyssir mig.
- Endur fyrir löngu bjuggu rík hjón á Grund. Þau áttu
eitt barn og var það sonur. Eins og títt var á þeirri tíð
höfðu þau margt vinnufólk og þar á meðal var ung stúlka,
er Hallgerður hét. Hafði hún alist að einhverju leyti upp
hjá þeim hjónum, en þó verið greitt með henni af sveit-
inni. Það segir töluvert. Hún var hreppsómagi.
Þau bóndasonur og Hallgerður voru á svipuðu reki og
voru því leiksystkini. en er þau eltust og þroskuðust, þá
fór það svo, að þau felldu hugi saman. Þó munu þau
66 Heima er bezt