Heima er bezt - 01.02.1989, Page 33

ekki víst. Sumir eru ekki búnir að dvelja nema fá ár í
burtu, þegar allt er komið í graut í kollinum á þeim. Já,
örnefni gleymd og afstaða þeirra hvers til annar týnd.
Já og jafnvel þekkja ekki nágrannann, eða stundum sýnist
manni eins og svo sé. Ég hefi oft séð skuggann minn
í tunglskini og mér sýnist hann stór, en þetta er útúrdúr.
Fyrirgefðu, ef þú heldur að ég sé að sneiða að þér, þá
þú um það. Sama er mér, svona er sumt fólk.
Á milli heimilanna á Hjalla og Fjalls hefur alltaf verið
góð kynni og náið samstarf, eins og þig hlýtur að reka
minni til, ef þú mannst þá nokkurn skapan hlut.
Oft hafa þau systkinin, Mjöll og Haukur, hjálpað okkur
við smölun, og ég svo skroppið til þeirra að halda í hest
er járnað var o.fl., o.fl.
Og.... Já.... Ef til vill hefur einmitt einangrun þessara
bæja frá öðrum bæjum sveitarinnar orðið þess valdandi
að meira samstarf er milli þessara heila en margra annarra
bæja í þessari sveit. Báðir standa bæirnir inn í Botnsdal
og 7 km til næstu bæja í hreppnum og vægast sagt um
vegleysur að fara.
Botnsá rennur í djúpu gljúfri milli bæjanna, og Botnsá
er ekki alltaf lamb að leika við. Ekki í það minnsta í
vorleysingum eða haustrigningum, þó er Botnsá ekki
lengur neinn farartálmi fyrir fólkið á þessum bæjum, því
endur fyrir löngu hafa hugvitssamir menn fundið upp
þann útbúnað, að strengja tvo vírkaðla með stuttu mill-
ibili yfir ána, festu svo trékassa sem járntrissa var fest
í stöpul í hverju horni kassans. Voru svo trissurnar þrædd-
ar upp á vírkaðlana yfir árgilið, svo gátu menn dregið
sig til hvors lands sem menn vildu með hampkaðli er
bundinn var í hornstólpana við löndin.
Kláfur heitir það. Þú hlýtur að muna eftir honum.
Manstu ekki hvað mamma var alltaf hrædd um okkur
fyrst eftir að við fórum að stelast einir á kláfnum yfir
ána. Jú, þvílíkt stand og vesen!
- Sælt veri fólkið og gleðilegt sumar. - Loftur tekur
upp rauðan vasaklút, snýtir sér hátt. Þrekvaxinn maður,
bjarthærður með töluverð hofmannavik og blá augu.
- Þakka þér fyrir, óskum sama, sögðum við öll samtím-
is.
- Þá er nú blessað sumarið komið. Vonandi fer hann
nú ekki að hlaupa upp á eftir þetta. - Loftur tyllir sér
á stól úti við dyr.
- Já það væri vonandi, en mér finnst nú öruggara að
búast við því versta. Það góða skaðar ekki. Annars hugsa
ég að flestum hafi verið orðið mál á að batinn kæmi fljótt,
- segir pabbi. Hann tekur upp tóbakspontu. Gráhærður
maður, dálítið lotinn, brúneygur, furðu snareygur eftir
aldri, býður Lofti í nefið.
- Já, það hefur maður heyrt, segir Loftur. Það eru ekki
allir eins sparsamir á hey og hann Snær. Ég leit snöggvast
inn í fjárhúshlöðuna um leið og ég gekk hjá. Það er lögu-
legur stabbi þar. Það hefði ekki þurft að ætla honum
Hauki mínum að láta ekki meiri hey endast handa svona
mörgum gripum. Það er þessi nýja stefna í fjármennsku,
sem þeim er kennd á búnaðarskólunum. En menn verða
nú samt að kunna að sníða sér stakk eftir vexti hefði
ég haldið, og svo er ekki nóg að rusla þessu af einhvern
veginn. Hraði, hraði það er lóðið, já, hraðinn.
Loftur rekur pontuna upp í nefið, sígur fast að sér.
Ég lít niður á milli fóta minna. Mér hitnar öllum að innan
og hjartað fer að slá hraðar en áður. Ég reyni að skáskjóta
augunum á fólkið án þess að mikið beri á því, en allir
eru mjög alvarlegir að sjá.
Úti er loftið þunnskýjað og það er blækyrrt veður. Sól-
skin og síðan smásuddi öðru hvoru er vökvar gróðurnál-
arnar sem sjást undir bæjarveggnum. Ég fer allur hjá mér.
Mig langar mest til að fara út og vera einn með hugrenn-
ingar mínar. Gesturinn gat misskilið svoleiðis háttalag og
það vildi ég síst af öllu að hann gerði. Loftur. Mjöll.
Ég fór sparlega með það sem mér var trúað fyrir. Ég
sit kyrr, en aldrei fyrr hafði ég heyrt neinn mann fara
viðurkenningarorðum um starf mitt og allra síst fjár-
mennsku mína. Forðagæslumaðurinn hafði aldrei fundið
neitt jákvætt við starf mitt. Að vísu hafði hann sjaldan
sagt neitt við mig um fjármennsku mína, en strax og hann
kom til nágrannans varð honum tíðrætt um mistök mín,
Og þetta segir svo þessi maður, sem allir viðurkenndu
fyrir réttsýni og hreinskilni hver sem í hlut átti.
Ég laumast til að líta á Loft og tek eftir pétursspori
í hökunni á honum. Enni hans er hátt og hvelft og svipur-
inn er einarðlegur og greindarlegur, og ég sé vel, hve
Mjöll er lifandi eftirmynd þessa glæsilega manns.... (Ha,
þykist þú hafa verið búinn að sjá það fyrir löngu? Nei,
bróðir, þá hefðir þú ekki farið þarna upp til tunglsins
heldur í bólið til_- Fyrirgefðu, já, ég held ég geti núna
fyrirgefið, að þú yfirgafst foreldra okkar, þú varst alltaf
sá sterki, mér þýddi aldrei að keppa við þig um...)
- Já, Snær minn fer furðu drjúglega með hey, - segir
pabbi og lítur út um gluggann, þar sem fjóshaugurinn
blasir við augum. Það hafði myndast hlaup í honum í
rigningunum um haustið, svo hann hefur runnið út um
allt. - Ærnar eru líka furðu góðar hjá honum, þó hann
fengi þessa andskotans lungnabólgu í þær.
- Jæja, fenguð þið lungnabólguna í ærnar. Já það er
nú meiri djöfuls plágan. Við fengum hana í ærnar í fyrra
og þá drápust milli tíu og tuttugu. Við losnuðum ekki
við hana úr ánum fyrr en við tókum þær á innistöðu.
- Það drapst nú aðeins ein hjá mér, segi ég varfærnis-
lega, en svolítið drjúgur þó.
- Nú já, maður getur nú alltaf misst kind og kind af
ýmsum orsökum þó ekki sé um smitandi faraldur að ræða.
- Þetta var faraldur, segi ég fljótmæltur, - það veiktust
um þrjátíu.
- Jæja, en þið hafið þá náttúrlega tekið ærnar nógu
fljótt á innistöður. Ég vildi taka okkar strax inn, er sá
á þeim, en Hauki mínum fannst það svo bindandi.
- Nei, við töldum okkur ekki haf nóg hey til að taka
þær inn. Hann gæti nú enn hlaupið upp á og alltaf er
því öruggara að vera við hinu versta búinn eins og ég
sagði áður, sagði pabbi.
- Já, það er vissulega rétt, en það er nú stundum ekki
spurt að því í svona kulda. En hvernig fóruð þið þá að,
að verða ekki fyrir neinum skakkaföllum?
Heima er bezt 69