Heima er bezt - 01.01.1995, Síða 27

Margrét
Finnbogadóttir
segir frá dulrænni
reynslu sinni
vo beið ég heima ein með
börnin. Ég var alveg viss um
að það hafði orðið alvarlegt
slys, en ég vissi ekki hvaða barn
hafði orðið fyrir því eða hvar. Ég
ákvað að hringja á sjúkrahúsið í
Hafnarfirði og fá að tala við systur
mína. Hún kom í símann, en kvaðst
ekki mega segja mér neitt um þetta
ennþá vegna þess hversu veik ég
væri enn. Ég yrði að bíða eftir því að
læknirinn hefði samband við mig.
Ég sagði henni að hann þyrfti ekkert
að segja mér um þetta. Það sem ég
vildi fá að vita væri hvaða barn hefði
orðið fyrir slysinu.
Systir mín átti á þessum tíma að-
eins einn dreng, hin börnin voru öll
stelpur.
Allt í einu skaut upp hjá mér setn-
ingunni: „Strákar fara oft á sjó.”
Það tók ég sem bendingu um að
þetta hefði komið fyrir drenginn
hennar. Svo ég linnti ekki látunum
fyrr en ég var búin að fá samband
við lækninn og hann sagði mér að
yngsta barnið hennar, 17 mánaða
gamalt, hefði drukknað í læknum í
Hafnarfirði. Þar með var draumurinn
kominn fram og að hann átti við um
26. júlí. En það var þá hún sem
missti en ekki ég. Ég hafði því mis-
skilið drauminn á sínum tíma. Ég tók
það einhvern veginn svo í mig að
Annar hluti
Guðjón
Baldvinsson
skráði.
það væri átt við mig og kann það
eitthvað hafa misfarist því ég vakn-
aði ekki beint upp frá þessum
draumi heldur hélt ég áfram ferða-
lögum þessa nótt. Ég fór það sem
kallað er „úr líkamanum,” og tel ég
að þetta hafi verið í fyrsta sinn sem
ég gerði það meðvitað. Mér fannst
ég svífa ofar og hærra, en mér hefur
alltaf fundist hin sviðin vera ofar og
hærra en það sem við dveljum á hér.
Ég sveif þarna áfram þar til ég var
komin að, ja, hvað á ég að segja, ein-
hvers konar fortjaldi. Ég var alein
þarna, en ég vissi að á bak við tjaldið
var sá heimur sem við teljum öll að
við eigum eftir að ganga inn í þegar
þar að kemur. Sem ég stóð þarna sá
ég sjálfa mig liggjandi niðri á jörð-
inni. Ég sá manninn minn og börnin,
sem voru ung þá. Ég var eitthvað að
hugsa um hversu lifandis skelfing
það væri erfilt að geta ekki aðstoðað
þau auk þess að mega ekki heldur
fara inn fyrir tjaldið. Mér fannst
þetta afar sárt.
Þannig held ég að það sé alltaf fyr-
ir móður sem deyr frá ungum börn-
um sínum. Ég held að við sem fáum
að lifa það að koma þeim öllum upp
höfum ógurlega mikið að þakka fyrir
og að það sé geysilega mikilvægt að
gera sér grein fyrir því. Þess vegna
segi ég jafnan að eftir að við höfum
Heima er best 23