Heima er bezt - 01.01.1995, Qupperneq 33

hann við og benti á brotinn klakk í klyf-
beranum.
„Hvað hefurðu í eyrunum?“ spurðu
þeir um leið og þeir riðu frá honum.
„Eyrunumsagði Ami og gaut aug-
unum fram á eyrarnar, sem lágu upp
með ánni, „ég held að það sé stóð. Víst
ein tíu, tuttugu trippi þar að fljúgast á,“
sagði hann.
„Það er ekki að furða, þótt þú heyrir
illa með svona margar ótemjur í eyrun-
um,“ sögðu þeir hlæjandi og riðu burt.
Arni lagði nú af stað aftur. Gekk ferð-
in heldur seint og kom hann ekki heim
fyrr en um miðnætti.
Þegar hann reið í hlaðið, sá hann
Jönu standa í dyrum úti og hengja niður
báðar hendur. Arni gekk til hennar og
ætlaði að heilsa henni.
„Ég get það nú ekki alveg strax,“
sagði hún.
„Hvað ósköp eru að sjá þig, kona?
Hvað hefur komið fyrir? Það blæðir úr
hverjum fingri á þér,“ sagði Arni.
„Ég ætlaði að fara að gera giftingar-
skóna okkar í kvöld, en þá voru allar
ftngurbjargirnar á bænum týndar, svo
ég stakk mig svona herfilega í fingurna.
En nú verður þú að skreppa út að Mýri
fyrir mig eftir fingurbjörg, því skórnir
verða að vera búnir fyrir morgundag-
inn,“ sagði hún.
„Ég veit ekki nær þetta tekur enda,“
tautaði Arni, „og nú er komin hánótt og
allir löngu sofnaðir.“
„Það gerir ekkert til, það er nóg
tunglsbirtan," sagði Jana.
Arni reið út að Mýri. Tók hann fisk-
sleggju mikla, sem lá þar á hlaðinu og
barði með henni að dyrum. Barði hann
heldur í fastara lagi, því hann nennti
ekki að bíða lengi el'tir heimamönnum.
Bóndi kom óðara út og spurði hvort
kviknað væri í hjá honum.
„Ænei, Jönu vantar fingurbjörg og
bað hún mig að fara hingað að fá hana,“
sagði Ami.
„Fingurbjörg?“ sagði bóndi undrandi,
„og þú ætlar að mölva ofan yfir mann
húsin um hánótt fyrir eina fingurbjörg.
Ég ansa þcr ekki,“ bælti hann við reið-
ur.
„Þá getum við ekki gift okkur á
morgun,“ sagði Árni.
Bóndi hljóp inn og kom með fingur-
björg og kastaði í Árna. Lokaði svo
bænum en Ámi snautaði af stað.
Þegar heim kom varð hann að fara að
þæfa vettlinga á Jönu, en eftir nokkur
augnablik valt hann út af og hraut hátt.
Áður en farið var til kirkjunnar frá
Klömbrum daginn eftir, gekk Jana um
búr og eldhús og aðgætti allt sem ná-
kvæmast, til að vera viss um að allt
væri í röð og reglu. Hún var vel ánægð
með rannsókn þessa. Borðin í búrinu
svignuðu undan hinum dýru krásum og
í eldhúsinu voru háir hlaðar af alls kon-
ar góðgæti.
Árna var hún búin að kenna hvað
hann ætti að segja í kirkjunni. Fór hún
nú að hlýða honum yfir aftur, til að vera
viss um að hann myndi það, en hann
stóð sig ágætlega.
„Ég segi já, alltaf stöðugt. Já við öllu,
sem presturinn spyr mig að,“ sagði
Ámi.
„Það er alveg réttsagði Jana, „en
þú mátt hafa það til marks að ég klíp
þig í handlegginn, ef þú segir einhverja
vitleysu og þá verður þú að þegja eins
og steinn upp frá því. Rifjaðu það svo
vel upp fyrir þér á leiðinni, hvað þú átt
að segja.“
Síðan var lagt af stað til kirkjunnar.
Árni var í djúpum hugsunum.
,,Já, já,“ sagði hann í huganum og
stundum jafnvel upphátt. „Ég held ég
muni það nú, þetta er enginn vandi,“
hugsaði hann. Hann var svo upptekinn
af þessum hugsunum sínum, að hann
játaði hér um bil öllu sem við hann var
talað.
Þegar þau komu til kirkjunnar, gekk
hann til karlmannanna og heilsaði þeim.
„Hvað segirðu þá? Þér þykir víst
fjarska vænt um konuefnið,“ sagði einn
í hópnum.
„Já,“ svaraði Árni.
„En þó þykir þér vænst um skottlausa
köttinn, hef ég heyrt,“ sagði sá þriðji.
„Já,“ sagði Árni, en hann hrökk brátt
við og áttaði sig. „Nú hef ég víst sagt
einhverja bölvaða vitleysuna,“ hugsaði
hann.
„Nei, nei, köttinn drep ég strax og ég
hef tíma til,“ sagði hann upphátt.
„Þú verður nú að muna eftir því að
kyssa Jönu fyrir altarinu, því annars
eruð þið ekki löglega gift,“ sagði einn.
„Jæja,“ sagði Árni og rak upp stór
augu. „Það hefur Jana aldrei sagt mér,“
hugsaði hann. „En mér þykir þetta ekk-
ert ótrúlegt, því þá sjá allir að hún er
konan mín.“
Síðan gengu allir í kirkjuna.
Þegar giftingarathöfnin byrjaði, las
prestur upp formálann, sem venja er til.
Árni vissi að hann átti að svara á undan
Jönu. Hugsaði hann sér nú að láta ekki
standa á sér og í hvcrt sinn þegar prest-
ur stansaði í upplestrinum eða tók mál-
hvíld, sagði Árni „já“ og stundum sagði
hann „já, já,“ ef málhvíldin var löng hjá
presti. Teygði hann sig inn yfir gráturn-
ar til prests í hvert sinn er hann játaði.
Loks þótti Jönu nóg um og kleip hann
tilfinnanlega í handlegginn, en í því átti
hann að svara seinustu spurningu
prests. Prestur leit til Árna og beið eftir
svarinu.
„Æ, æ!“ hvein í Árna, þegar hann
fann sársaukann, svo bergmálaði um
alla kirkjuna. Margir vöknuðu við
vondan draum fram í kirkjunni, rifu í
sundur augun og geispuðu.
„Maður hefur ekki frið í sjálfri kirkj-
unni einu sinni. Er nú verið að drepa
brúðgumann eða hvað?“ tautuðu þeir.
Það er búið með svefninn minn í þetta
sinn, hugsaði hver um sig og fóru að
taka í nefið en sumir að fá sér tóbaks-
tölu.
Jana laut nú að Árna og beiddi hann
blessaðan að segja „já,“ sem hann óð-
ara gerði. Var þá röðin komin að Jönu,
en hún stóð sig mæta vel.
„Það er nú ekki þakkandi þó hún geti
það, orðin þessu alvön,“ hugsaði Ámi.
Þegar athöfninni var lokið, laut Árni
að Jönu og ætlaði að kyssa hana, en hún
hrökk undan svo kossinn fór til ónýtis,
en smellurinn af honum heyrðist um
alla kirkjuna.
„Loksins er ég giftur,“ tautaði Ámi.
Menn fóru nú að tygja sig til brottfar-
ar. Var það allálitlegur hópur, sem reið
fram eyrarnar áleiðis til Klambra. Mátti
þar sjá margan gæðinginn iðandi og
spriklandi af fjörinu, enda var ekki
sparað að hvetja þá, því alla munaði í
kræsingarnar í Klömbrum.
Boðsfólkið hafði farið fastandi að
heiman um morguninn til að geta rúm-
að sem mest af veislukostinum. Bestu
fréttafleyglar sveitarinnar höfðu fullyrt
það að veislukosturinn í Klömbrum
væri nógur hálfsmánaðar forði fyrir
Heima er best 29