Heima er bezt - 01.01.1995, Síða 35

einstökustu sætindabelgir, sent ég hef
heyrt talað um. Þær eru nú ekki búnar
með nema ofan af heilum hesti af tóm-
um sætindum,“ bætti hann við. „Og allt
í leyfisleysi, enda finnst lyktin.“
„En hvar er púðurkassinn?“ spurði
Olafur um leið og hann svipaðist um í
dyrunum.
„Hann er á vísum stað,“ sagði Árni.
„Eg lét hann á hlóðarsteininn til þess að
hann þornaði."
Olafi varð svo mikið um að hann
þreif í báðar axlir Árna og hristi hann.
„Ertu vitlaus, maður! Nú hefurðu
sprengt upp allan bæinn. Þú hefðir fyrir
löngu átt að vera kominn á vitlausra-
spítalann, því þar áttu heima,“ sagði
Olafur um leið og hann opnaði bæinn
og fór út til að fá sér hreint loft.
Það er af gestunum að segja að þeir
voru orðnir óþolinmóðir að bíða eftir
matnum. Þeir glömruðu hnífunum í
diskunum, gáfu matreiðslukonunni
auga og sumir voru jafnvel famir að
láta óþolinmæði sína í ljósi. „Hvaða há-
vaði skyldi vera frammi í bæjardyrun-
um?“ sögðu sumir. En í því heyrðist
dynkurinn svo menn hrukku við og allt
komst í uppnám í baðstofunni. En þegar
jarðskjálftinn kom og ódaunninn, fór
allt á ringulreið. Það steinleið yfir allar
stúlkurnar en karlmennimir stukku upp
úr sætum sínum og veltu um borðinu.
svo diskarnir flugu í allar áttir.
„Þetta er eldgos,“ sögðu þeir skyn-
sömustu. En ólyktin varð brátt óþolandi
svo allir leituðu til dyranna. Ráku þeir
sig þá á Árna og kýmar.
„Hvað gengur á?“ spurðu þeir hann.
„Ég veit að ekki,“ sagði hann, „en
við skulum vita það.“
Að svo mæltu fór hann af stað inn að
eldhúsdyrum og allur skarinn á eftir
honum. Loftið var nú mikið farið að
hreinsast, svo menn gátu dregið andann.
Árni leit nú inn í búrið, en þar var
ekkert að sjá. En þcgar hann leit inn í
eldhúsið, hrökk hann aftur á bak.
„Hvar er eldhúsþakið?" stamaði
hann.
„Ertu vitlaus, maður, heldurðu að það
sé ekki á eldhúsinu?“ sögðu þeir.
„Ég sé það hvergi,“ stundi Árni upp.
Þeir ruddust nú eins margir og
komust inn í dyrnar, studdu höndunum
á hnén og góndu upp fyrir sig. Þeir sáu
að það var satt, sem Árni sagði. Þakið
var alveg farið af eldhúsinu. Þeir drúptu
höfði öldungis orðlausir.
„Hvað var þetta?“ sögðu nokkrar
stúlkur sem komnar voru inn til þeirra.
Þær höfðu strax hlaupið fram úr bað-
stofunni þegar þær röknuðu úr rotinu.
Nú voru hinar óðum að ná sér og konui
þær hver af annarri inn í göngin til
þeirra.
„Eldhúsþakið er farið,“ sögðu þeir.
„Farið hvert?“ spurðu þær.
„Það vitum við ekki, sko þið getið
sjálfar séð hvort það er ekki satt.“
Þær ruddust nú inn í eldhúsið hver af
annarri og lituðust um. Stór stykki
höfðu sprungið hér og þar úr veggjun-
unr og fallið inn á gólfið. En þakið sáu
þær hvergi.
Bæjarstrokur og slúðurkerlingar
höfðu margt heyrt og frá mörgu sagt
um dagana, en aldrei hafði þær svo
mikið sem dreymt um annað eins og
þetta. Æ, en hvaða gagn höfðu þær af
þessu. Hér var fjöldi manns saman
kominn úr sveitinni, sem sá og heyrði
allt saman. Þær urðu þá að fara með
það í aðrar sveitir, ef það átti að hafa
nokkur áhrif.
Jana ruddi sér nú braut í gegnunt
mannþyrpinguna, alla leið inn í eldhús
og litaðist um.
„Hvar er allur maturinn?“ spurði hún
áköf. En þegar enginn ansaði, fór hún
með ákafa að róta í moldinni. Rak hún
sig loks á moldarköggla, sem við nánari
athugun sást að einhvem tfma hefðu
verið hryggjaliðir eða langleggir, en
þekktust nú varla frá moldinni. En trog
og önnur ílát vom algerlega horfin. Jana
gat engu orði komið upp.
„Verst var að missa allt fína brauði,“
sagði Ámi loks. „Beljumar hökkuðu
það líka í sig ein og helvískir hundar.“
„Ó, brauðið! Er það farið líka!“ kall-
aði Jana um leið og hún ruddist fram úr
eldhúsdyrunum og velti um koll tveim-
ur eða þremur karlmönnum sem urðu á
vegi hennar og hljóp inn í búr. Skimaði
hún hátt og lágt um búrið en sá ekkert
matarkyns. Allt var farið, nema fáeinir
negulnaglar í krús og kæsir upp á bita.
Hún studdist fram á borðið og rak upp
hátt hljóð. Allir héldu að það ætlaði að
líða yfir hana aftur, en hún náði sér
brátt. Kallaði hún til Árna og sagði hon-
um að fara út og leita vel í kringum all-
an bæinn, „því eitthvað hefur orðið af
öllum matnum sem var í eldhúsinu.“
Árni hélt að það væri nú ekki veður
til þess núna að vera mikið úti en fór þó
af stað. Fór hann með kýrnar með sér út
í fjós. Margt af karlmönnunum elti
hann en þegar þeir komu í skjól við bæ-
inn hittu þeir þar fyrir sér marga af
hundum gestanna. Höfðu þeir allir kjöt-
bein á milli lappanna, sem þeir nöguðu
í ákafa. Viðarrusl og torf lá á víð og
dreif umhverfis bæinn. Fóru þeir síðan
inn aftur og sögðu tíðindin.
Menn fóru nú að ráðgast um hvað til
bragðs skyldi taka. „Nú held ég verði
best fyrir okkur að halda heim, því hér
er ekki meira að gera,“ sögðu sumir.
Öðrum þótti óráðlegt að fara út í ófært
veður og náttmyrkur. Loks kom mönn-
um saman um að reyna að skríða ofan
að Mýri en sumir lögðu af stað fram að
Þúfu en hestana létu þeir vera. Ætluðu
þeir að sækja þá daginn eftir. Fóru allir
frá Klömbrum um kvöldið, bæði karlar
og konur. Komst það til bæja einhvem
tíma um nóttina, banhungrað og renn-
vott.
Daginn eftir skreið kvenfólkið heim
til sín með veikum burðu, lögðust sum-
ar í rúmið og lágu í heilan mánuð í inn-
antökum og kvefi. Sagði læknirinn að
það stafaði af hungri og kulda.
Nú er að segja frá þeim í Klömbmm.
Þegar boðsfólkið var farið fóru heima-
menn að taka til í baðstofunni og bera
allt fram í bæ. Árni varð vel við skaða
sínum en Jana bar sig illa. En þegar hún
vissi að púðrið sem Sigurður kom með
var orsök í þessari hræðilegu eyðilegg-
ingu í eldhúsinu tók hún byssuna hans
Áma og sló henni niður við stein. Hætti
hún ekki fyrr en hún braut hana í sund-
ur. Sór hún þess dýran eið að hann
skyldi aldrei að eilífu framar snerta á
byssu.
Verstur þótti Árna sulturinn því ekki
var svo mikið eftir af öllum veislukost-
inum að hann gæti satt hungur sitt.
„Það verður eitthvað til fyrir mig að
gera fyrstu dagana á eftir,“ sagði Árni
þegar þau fóru í fjósið um kvöldið og
hann kom í eldhústóftina.
„Þér væri þá nær að vera ekki annar
eins bölvaður púðurhlunkur, sem þú
ert,“ sagði Jana.
Heima er best 31