Heima er bezt - 01.09.1997, Síða 23

Veit þó ei hvað vinnast má,
vinur þína ósk aðfylla.
Þreki eyðir ellin grá,
andans gjörirfjöri spilla.
„Benedikt lifði lengur en Guð-
mundur, var þá orðinn svo andlega
sljór að hann gat ekki uppfyllt lof-
orðið og hefur honum eflaust fallið
það þungt, því þeir voru góðir vinir.“
Staka eftir Benedikt:
Allt bar til í einu þar,
á féll bæjar sýkin,
konan fœddi, kýrin bar,
köttur gaut og tíkin.
Þegar Benedikt varð 70 ára, 15.
febrúar 1920, orti hann 34ra erinda
ljóðabálk um ævi sína. Birtum við
hér þau 23 fyrstu:
Æviminning
Lengjast skuggar, lækkar sól,
lífins hallar degi,
fjúka tekur fönn í skjól,
færð er þung á vegi.
Dreg ég liðin æviár,
undan gleymsku hjúpi,
endurminning mörg og sár
muna rís úr djúpi.
Mátt hef ég líða marga þraut,
margt og okið bera,
oft hefur mér mín ævibraut,
ógreið fundist vera.
Fátœkt í ég fœddist hér,
þótt foreldra ætti ég góða,
heimurinn litla hlýju mér
hafði til að bjóða.
Veikur og aumur var ég þá,
vafinn böndum nauða,
lífs voru merkin föl og fá,
flest mér benti á dauða.
Samtfyrir hœrri hjálpar ráð
og hjúkrun móður blíða,
furðu þroska fékk ég náð,
frá þegar tók að líða.
Létt mín barna lundin var,
lífs mig böl ei þjáði,
þriðja árið ævinnar,
upp svo renna náði.
Bernsku gleðin blíð mérfrá,
burt þá hvarf í skyndi.
Heimilið kom óvænt á
ærið þung veikindi.
Lá ég veikur langa hríð,
lífsvon sýndist færri,
heilsubót þó hlaut um síð,
heli kominn nærri.
Margar þess ég menjar ber,
misstist líkams þrekið,
vart á heilsu heilum mér
hef ég síðan tekið.
Æskan varð mér ekki blíð,
oftast kröm mig þjáði.
Okomna um ára tíð
engu fögru spáði.
Minnar ungu œvitíð
ekki við mér brosti,
visnaði œsku vonar hlíð
vonleysis í frosti.
Mörg þótt reynum meiðsla sár
og mœðu lífs umsvifa,
vonum horfin œsku ár
ég held þyngst að lifa.
Minn þótt líkams mátt og dug,
mætti veikan kalla,
andinn vildi fara á flug
og fljúga um heima alla.
Hann þótt reyndi að herða dug
og hærri kanna löndin,
hans að mestu heftu flug
holds veikleika böndin.
Hjarta ég átti heitt og blítt,
sem hjálpa öllum vildi,
heimurinn þar að hlynnti lítt,
hann það aldrei skyldi.
Oslökkvandi illsku þrá,
innst í sálardjúpi,
eins og falin eldur lá
undir dularhjúpi.
A mig veröldyggldi bnín,
ýms mér skeyti sendi,
illum hœðnis augum hún
oftast til mín renndi.
Bar ég tíðum grátið geð,
gremju oft var sleginn,
hugarkvíða horfði með
hryggur fram á veginn.
Yfir hann geisla engum brá,
sem andann mætti hugga,
umhverfis ég aðeins sá
auðnu og dimma skugga.
Vel ég fann minn veika þrótt
að valda byrði kífsins,
óttaðist því að félli fljótt
flatur í stríði lífsins.
Móðirin hafði hreina trú,
hjá mér ungum vakið,
var það eina verjan nú,
sem voðann gœti hrakið.
Vakti innra von mér hjá,
þótt veikti hjartað kvíði,
guðs að mundi gæskan há
gefa mér þrótt í stríði.
Seinni helming ljóðbálks Bene-
dikts munum við svo birta í næsta
blaði.
Helga Baldvinsdóttir sendi okkur
einnig fyrirspurn sína um þulu, sem
hún telur að hefjist svona:
Himnarikis hurð var lœst
um háttatíma,
englaskarar allir hrutu,
yndislegra drauma nutu.
Biðjum við því vinsamlegast þá
lesendur sem kannast við þuluna að
senda okkur framhald hennar og ein-
hverjar frekari upplýsingar ef til eru.
Látum við það verða lokaorð þátt-
arins núna og kveðjum að sinni.
Heima er bezt,
Pósthólf8427,
128 Reykjavík.
Heima er bezt 339