Heima er bezt - 01.09.1997, Síða 28

Af blöðum fyrrir tíðar
þó til séu tveir karlmenn á heimilinu,
bóndinn og vinnumaður eða vaxinn
sonur, þá verður konan samt að
mjalta, þó hún sé búin að taka létta-
sóttina, og þegar það ekki getur leng-
ur gengið, verður að senda á annan
bæ, ef til vill nokkrar bæjarleiðir, til
þess að fá kvenmann til að mjalta þó
ekki sé nema ein kýr?
Þegar manninum ber að stúlkunni
ætti hún fyrst að spyrja hann:
„Kanntu að mjólka?“ og ef það er
ekki, biðja hann að læra betur. Ég
minnist ekki að hafa neins staðar les-
ið það lögmál að konan skuli mjalta
búpening en ekki karlar.
Það er sorglegt deyfðarmerki, að
ekki skuli allur þorri bænda kaupa
Búnaðarritið, en þar sem það er nú
eins og það er, geta menn samt feng-
ið þessa ritgerð keypta sérstaka, því
stjórn Búðaðarfélagsins hefir svo
heppilega íyrir séð, að láta sérprenta
hana, því hún hefir, eins og vænta
mátti, kunnað að meta gildi hennar.
Ég tel það minnkun fyrir sveita-
bændur, ef þessi sérprentun af rit-
gerðinni selst ekki upp, og eftir-
spurnin krefji að hún verði endur-
prentuð, eða ef Búnaðarritið ber sig
nú ekki sjálft, svo að félagið verður
að leggja því styrk til þess að það
geti haldið áfram.
En miður gagnlegt blað, sem með
hroka, stóryrðum og gorti, sparkar
með afturklaufunum móti aðal vel-
ferðarmálum landsins, það selst svo
að útgáfan borgar sig vel.
Þetta sýnir betur en flest annað á
hvaða menningarstigi við stöndum.
Gamalíel á Mel.
Fjallkonan
23. desember 1902.
Trúlofunarhringurinn.
Hann hefir ekki jafnan verið bor-
inn á fjórða fingri eins og nú er títt.
Á fyrri tímum var hann heldur ekki
sléttur og einfaldur eins og nú. Hann
var þá oft settur gimsteinum og bor-
inn á vísifingri á hægri hönd. Til eru
í Rómaborg margar gamlar myndir af
Fjallkonan
21. júlí 1903.
Áskorun til bindindisvina
frá drykkjumannakonum.
Munið eftir því, að W. O. Breið-
fjörð hætti áfengissölunni einungis
fyrir bindindismálið, og kaupið því
hjá honum það, sem þið fáið þar
eins gott og ódýrt og annarsstaðar,
sem flest mun vera nú af hans fal-
legu, miklu og margbreyttu vöru-
birgðum.
Maríu mey og ber hún þar, að heiðn-
um sið, hringinn á vísifingri. í sum-
um löndum bera menn trúlofunar-
hringinn á vinstri hendi í stað hægri.
Sá siður er sprottinn af þeirri fornu
trú að frá fjórða fingri á vinstri hendi
liggi æð beint að hjartanu. Aftur er
það af kirkjunnar toga spunnið, að
hringurinn færðist um set frá vísi-
fingri og á svo nefndan baugfingur.
Tildrögin til þess voru þau, að á
fyrstu dögum kristninnar var það
tíska að presturinn, sem gaf hjóna-
efnin saman, lét hringinn fyrst á
þumalfingurinn á þeim og sagði um
leið:
„í nafni föðurins,“
síðan á vísifingurinn og sagði:
„í nafni sonarins,"
því næst á löngutöng og sagði:
„I nafni heilags anda,“
og um leið og hann sagði „Amen,“
lét hann hringinn á baugfingur.
Þar hefir hann síðan átt sæti.
Fjallkonan
15. apríl 1903.
Ofan úr sveitum.
Úr Rangárvallasýslu 24. mars
1903.
Eins og tíðin var indæl framan af
vetrinum, með einlægum blíðviðrum
og þýðum, eins hefur hún verið stirð
og harðindasöm nú síðan að leið
fram á útmánuðina. Það breytti held-
ur til lakari veðuráttu með sólstöðun-
um, svo allsstaðar varð að taka fé á
gjöf og sumsstaðar hross. En aðal-
lega lagði á með þorrakomunni, með
snjó og umhleypinga, og hefur það
haldist fram að þessum tíma, snjó-
komur alltaf meiri og meiri og nú eru
orðin svo mikil snjóþyngsli að
naumlega er hægt að komast húsa á
milli til að bjarga skepnunum. Það
hefur verið eina hlífðin að frost hafa
verið mjög væg.
Aldrei hefur verið hægt að komast
hér á sjó til fiskileita, en sjómenn,
sem róa í Vestmannaeyjum, komust
þangað 10. þessa mánaðar, því þá
hægði sjó svo, að þeir gátu komist og
voru menn orðnir langeygðir eftir
leiði, bjuggust við að eyjarskeggjar
væru farnir að hella í sig þorskinum,
en gæftir hafa verið stirðar, svo búast
má við að aflalítið sé þar ennþá, en
útlit er fyrir að fiskur sé kominn, eða
svo er að sjá á hinum útlendu fiski-
skútum, sem hér liggja á fiski fast
við land, dag eftir dag. Það er sorg-
legt að sjá útlend auðmannafélög
vera að skafa botninn í landhelginni
okkar og flæma fiskinn á djúpið með
niðurburði, ef svo einhvem tíma
gæfi á sjó, eru grunnmiðin, sem
landsins börn geta notað, orðin þurr.
Talsvert hefur orðið rekavart hér í
vetur, helst af sívölum reka, en
minna af köntuðum.
Heilsufar er heldur gott og hefúr
verið í vetur, þó hefur verið að stinga
sér niður lasleiki í börnum, svo tvö
hafa dáið hér í sveitinn í vetur og
þrjú gamalmenni.
Svo er að heyra sem Austur-Ey-
fellingar séu illa ánægðir með þá til-
högun að lækni þeirra skuli vera gert
að skyldu að sitja austur í Vík í Mýr-
dal, eða sem næst henni. Þegar lækn-
irinn er kominn þangað er Fjallabú-
um engu hægra að vitja læknis þang-
að heldur en eins og var, út að Stór-
ólfshvoli.
Lítið er pólitíkinni haldið hér á
lofti nú um þessar mundir, hún er lát-
in sofa í næði í þessari harðindatíð,
en verður að líkindum vakin upp
með vorfuglunum, þá eldljömg eftir
vetrarmókið.
Vel geðjast mönnum hér að
„Bændamálum,“ eftir Brodda, sem
birst hafa í Fjallkonunni. Það er
ánægja að lesa slíkar greinar, þar er
344 Heima er bezt