Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 13

Frá borginni Christchurch á Nýja Sjálandi í febrúarbyrjun 1985.
Borgin er eitt blóma- og trjáahafog metingur mikill meðal íbúa um hver geti skartað
fegursta garðinum. Á myndinni er Ástríður, kona Guðleifs.
og síðan möl þar sem
áttu að vera stéttir eða
slíkt. Ég setti mikinn skít
í þetta og lét það brjóta
sig í tvör ár og plantaði
ekki í lóðina fyrr en á
þriðja ári. Arfinn varð
heldur aldrei vandamál
hjá mér.
Hér á Suðurnesjum er
vel hægt að rækta með
því að skipta um jarðveg
og gefa gróðri skjól. í
kringum húsið mitt var
orðinn þvílíkur frum-
skógur. í fyrsta skipti
sem ég reyndi að planta
í lóðina setti ég niður út
með götunni. Þegar ég
vaknaði morguninn eftir
þá lá allt á hliðinni
vegna þess að það hafði
hvesst um nóttina. Brot-
in mómold er ekki föst
fyrir.
Ég rauk síðan í að
girða þriggja metra háa
trérimlagirðingu á milli
húsa. Þetta brýtur vindinn og er besta skjól sem þú færð.
Ef þú skapar hérna skjól er mikið fengið og ræktunin
verður auðveldari. Seltan er ekki verst, það er næðingur-
inn."
Ferðumst fyrir mismuninn
Fyrír nokkrum árum ákváðu Guðleifur og Astríður kona
hans að selja einbýlishúsið sitt og fá sér minna húsnœði
enda bömin þá farin að heiman. Fyrir milligjöfina við híbýla-
skiptin ákváðu þau síðan að leggjast í ferðalög og njóta lífs-
ins.
„Við höfðum lítið farið erlendis fyrir þann tíma. Farið
þó eina ferð til Spánar og einu sinni til Ítalíu og í Norð-
urlandaferð. Annað höfðum við ekki farið þegar við
seldum húsið 1987. Síðan erum við búin að ferðast
geysimikið og þar á meðal í kringum hnöttinn. Við vor-
um þrettán manns sem tókum okkur saman og fórum á
eigin vegum. Það var alþjóðamót St. Georgsskáta (fé-
lags eldri skáta), sem haldið var á Nýja-Sjálandi og við
fórum með danskri ferðaskrifstofu. Það var einn úr
hópnum, Guðni fónsson, sem annaðist skipulagning-
una, en hann komst síðan ekki sjálfur með okkur eins
og hann ætlaði.
Við byrjuðum að undirbúa ferðalagið með tveggja
ára fyrirvara. Við lögðum af stað í janúar 1985 og fyrst
var flogið til London og þaðan fyrir sunnan ísland yfir
Suður-Grænland inn yfir Kanada og niður til Los Angel-
es, þar sem við vorum í fimm daga. Síðan var haldið í
gegnum Hawai niður til Nýja-Sjálands og vorum við
þar í næstum hálfan mánuð, skoðuðum mikið og ferð-
uðumst þar um. Fórum þar næst til Sydney í Ástralíu og
dvöldum í þrjá daga. Þaðan til Singapour og Bangkok.
Héldum síðan í gegnum Barin í Persaflóa og til London.
Eftir fimm daga þar var flogið heim.
Mér þóttu allir þessir staðir eftirminnilegir hver á sinn
hátt nema London.
Þetta var mikil upplifun fýrir okkur sem lítið höfðum
ferðast og eftir þessa 40 daga ferð fengum við ferðabakt-
eríuna. Viku áður en við héldum af stað í þessa heims-
reisu fékk ég bréf frá frænku minni sem býr í Kanada og
bauð hún okkur að koma um sumarið. Ég sagði kon-
unni að ég ætlaði nú að bíða með að ákveða það þar til
ég kæmi tilbaka.
Rétt eftir að við erum komin heim í mars, hringir þessi
frænka mín, Elinor, frá Kanada, og spyr hvort ég ætli
ekki að fara að svara bréfinu hennar. Við hjónin tókum
bara ákvörðun um það þarna um kvöldið, að fara til
Kanada þá strax um sumarið. Ég átti inni mikið sumar-
frí frá árinu áður, þó ég hefði farið í þessa löngu ferð
fyrr á árinu, svo við slógum til og þarna vorum við á ís-
lendingadaginn.
Síðan höfum við farið tvær ferðir til Grænlands. Við
eigum son sem býr þar. Hann fór upphaflega sem múr-
ari til að byggja sjúkrahús í Manitsok og síðan keyrði
hann vörubíl og kynntist þar grænlenskri konu. Við höf-
um verið þar samtals í sjö vikur og ferðast mikið um.
Heima er hezt 253