Heima er bezt - 01.07.1999, Qupperneq 28

stór og þung svo ég varð að spyma í
brúnina á pallinum undir kennara-
borðinu til að ná sem skjótustum ár-
angri. Við þetta missti hún jafnvæg-
ið að nokkru leyti, svo ég gat ekki
sleppt af henni takinu fyrr en hún
hafði rétt sig af. Við vorum komin
fram á mitt gólf þegar við stöðvuð-
um okkur og ég sleppti henni. Þá var
hún orðin dimmrauð í framan og ég
vissi að hún var að sækja í sig veðrið
til að segja eða gera eitthvað ljótt. Ég
beið ekki eftir því, heldur sýndi henni
krepptan hnefann og hvæsti út á
milli samanbitinna tannanna.
„Farðu í sætið þitt, Sigríður!"
Stelpan settist þegjandi og ég hafði
engin óþægindi af henni framar.
Seinna kom ég að borðinu til henn-
ar og bað hana að líta til með stelp-
unum sem næstar henni voru og
þurftu stöðuga aðstoð. Hún tók því
vel og það lá við, að við yrðum vinir
áður en kennslu minni lauk og hún
hjálpaði mér talsvert með stelpum-
ar, sem sátu kringum hana. Þannig
gat hún að einhverju leyti svalað
sinni miklu athafnaþrá.
Stóri strákurinn lét sig aldrei og
viðskiptum okkar þama í bekknum
hefði aðeins lokið með einu móti, ef
ég hefði verið þama mikið lengur.
Við hefðum flogist á upp á líf og
dauða. Það urðu aldrei átök milli
okkar svo heitið gæti og þar beið ég
hærri hlut. Ef til vill hafa þau átök
orðið þess valdandi, að hann hafi
ekki orðið eins viss og áður um að
hann ætti í öllum höndum við mig.
Ég ætla ekki að nafngreina þennan
pilt, en til hægðarauka ætla ég að
nefna hann H.
Á næsta borði aftan við H sat smá-
vaxinn drengur. Ég tók einu sinni
eftir því, að hann sat álútur og
nuddaði aðra öxlina og tár hmndu
niður kinnar hans. Ég laut niður að
honum og spurði hvað væri að, en
hann vildi ekkert segja. Ég stoppaði
ögn hjá honum og loks fékk ég
hann til að hvísla í eyra mér, að H
hefði verið að berja hann með stórri
reglustriku og hann sagði einnig, að
hann gerði það oft þegar hann vissi
að kennarinn sæi ekki til hans. Ég
spurði H hvort hann hefði verið að
berja drenginn með reglustriku en
hann hélt nú ekki. Hann sagðist
aldrei hafa gert honum mein og
hann skildi ekkert í drengnum að
vera að ljúga svona upp á sig. Hon-
um tókst að vera afar sannfærandi
og ég lét eins og ég tryði honum al-
veg og sneri mér rólega frá honum
eins og ég ætlaði að ganga burt. Mér
datt í hug, að nú mundi drengurinn
fá vel útilátið högg til refsingar fyrir
að segja eftir, svo ég sneri mér
eldsnöggt við og hitti á rétta augan-
blikið. Reglustrikan var komin á loft
og mér tókst að grípa um hana með
annarri hendinni og ná svo taki
með hinni strax á eftir, en það gerði
H líka, en varð heldur seinni en ég,
svo mér gafst ráðrúm til að setja
snöggan snúning á reglustrikuna,
svo hún snerist innan í lófum hans.
Það hefur víst verið sárt, því hann
sleppti snöggt og neri saman lófun-
um. Ég stoppaði ögn við og sagði H
að ég mundi fara með reglustrikuna
til skólastjórans og hann gæti vitjað
hennar til hans á eftir. Þetta var ekk-
ert smáræðisvopn. Hún var úr harð-
viði, trúlega hálfur cm á þykkt, 8 cm
breið og ekki minna en 60 cm á
lengd. H hafði ekki vitjað hennar til
skólastjórans þegar ég kvaddi skól-
ann svo sennilega hefur hún orðið
eign skólans.
Eftir þennan atburð varð bekkur-
inn heldur jákvæðari í minn garð en
áður, en H sat áfram við sinn keip
og fór ekki eftir neinu sem ég sagði.
Mér fannst ekki ástæða til að gera
rellu út af því, vegna þess að ég átti
ekki eftir að vera lengi hjá þeim.
Seinustu dagana mína þama voru
próf í skólanum og þá þurfti ég bara
að semja þau, vinna úr þeim og
sitja yfir. Skólastjórinn (Jón Gissurar-
son) var mér þakklátur þegar ég fór
og ég sjálfur varð afar feginn að
losna. Ég var orðinn úttaugaður af
erfiðinu, því ég þurfti jafhframt að
fylgjast með náminu í Kennarskól-
anum og sitja þar í tímum fram að
hádegi.
Eftir að ég var búinn að ljúka
mínu námi og farinn að kenna, fór
ég að hugsa um það, að sennilega
hefði ég lært meira í umgengni við
nemendur á þessum tíma í Lindar-
götuskólanum en á öllum árunum
sem ég var í Kennaraskólanum.
(Ég bjóst ekki við að ég mundi nokkm
sinni frétta neitt af þessum nemendum
mínum þama í Lindargötuskólanum,
eða öllu heldur vonaði ég það. Samt fór
það svo að ég átti eftir að frétta afpilt-
inum, sem ég kalla H. Þá var ég búinn
að kenna fjóra vetur í Sólgarði. Ég hitti
Hermann Jónsson á Möðmvöllum í jóla-
fríinu. Hann var nemandi í Hólaskóla
þennan vetur. Ég spurði hann frétta úr
skólanum og þá sagði hann mér sögu
af pilti, sem minnti mig mjög á H í
Lindargötuskólanum. í stuttu máli var
frásögn hans á þá leið, að þetta vœri
piltur, sem Reykjavíkurborg hafði komið
þarna fyrir til dvalar og borgað vel með
honum. Það var nœstum frágangssök
að koma honum á fœtur á morgnana,
svo allir uppgáfust við það eftir skamm-
an tíma. Bœði kennarar og nemendur
voru líka fegnir að vera lausir við hann
úr kennslustundum, því hann var alltaf
að trufla kennsluna með einhverjum
kjaftagangi, sem kom kennslunni ekkert
við. Hann fékk því brátt að sofa svo
lengi sem hann lysti fram á daginn. Á
kvöldin var hann útsofinn og gekk þá
milli herbergja og reifrúmfótin ofan af
skólapiltunum svo þeir vöknuðu við
vondan draum. Við þetta skemmti
hann sér fram eftir nóttu og gekk sjálfur
ekki til náða fyrr en undir morgun.
Skólapiltar undu þessu illa en það þýddi
ekkert fyrir þá að takast á við hann, því
hann var jötunn að stœrð og burðum
svo það voru vísar meiðingar, efeinhver
œtlaði að verja sig.
Mér fannst þessi mannlýsing og
framferði minna afarmikið á H svo ég
spurði seinast, hvað þessi maður héti.
Hermann nefndi hann fullu nafhi og þá
kom í Ijós, að þetta var nemandinn
minn úr Lindargötuskólanum, sem ég
hef hér auðkennt með H. Síðan hef ég
ekkert afhonum frétt, sem betur fer.)
268 Heima er bezt