Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 30

Aldrei láttu Óli minn, Nú skal Austra skipið skammt,
angur hugann blaka, skorður upp í bera,
frjálst var Guði fótinn þinn, hefég nokkuð hjama samt,
frá þér aftur taka. handa þér að gera.
Fót þó aldrei fáir nú, Farðu nú og flýttu þér,
fátt um það skal tala, fimur helst í spjöllum,
fótlaus getur fiogið þú, Kristrúnu minni kveðju ber
friðar heim til sala. og krökkunum hennar öllum.
Fagnar þér í friðar geim, Sáttur best við svœfilinn,
frelstur þó afsyndum, sestu upp efgetur,
sá sem boðið hefur heim, lestu sjálfur seðilinn,
höltum eins og blindum. sýndu fáum letur.
Hér um þína hagi nú, Kveð ég þig svo karlinn minn,
hjala ég ekki meira, kœrleik meður fínum,
veit ég munu þenkja þú, fýlgd þér veiti frelsarinn,
þessu líkt og fleira. fram að dauða þínum.
Þylja Ijóðin þeygi löng, Kjama lítinn söngvasón,
þeir sem lítið vita, samt með hægu móti,
fremur er á fréttum þröng, eina vöku orti jón
fátt er til að rita. Eyjólfsson á Grjóti. *
* Grjót í Þverárhlíð.
Okkur líður allvel hér, um það kvœðið getur, heilsu góða hefur mér, Og Jón sendir Ólafi annað ljóðabréf 12. janúar 1891:
herrann léð í vetur. Vinur til þín vill þankinn slaga, hann þýtur afstað og út á Skaga,
Fanna koman feikna skœð, suður að Akri og sest þar að,
firðu gjörir klökkva, sœll og blessaður Óli minn.
ekki sést á holt né hœð, Ég þakka þér fyrir gamalt og gott,
hús og bœir sökkva. gœfan þér upp úr lukkupott spikfeita bita virðast velja,
Hvíldar sjaldan nú ég nýt, við það má hún eigi dvelja,
nóg er til að gera, heilsu, ánœgju, fé og frama,
moka freðna fónn og skít, og fallega stúlku með það sama.
fóður í skepnur bera. Þá liggur nú vel á Láfa tetri,
Vœrir þú hraustur vel sem tröll, það líklega skeður allt að vetri.
vinnumaður hjá mér, Nú má ég til að byrja á brag,
skyldirðu fá að moka mjöll, því bréfið þitt kom í fyrradag.
mundi ég reku Ijá þér. Því er nú ekki þörfað lýsa, það var svo skolli sniðug vísa,
Skyldirðu fá að skófla flest, ég held þú sért orðinn hagyrðingur,
í skamverkunum frœkinn, hygginn, fyndinn og menntaslyngur
sem mér þykir sjálfiim verst, og vildir svo fá í vísu svar.
sækja vatn í lœkinn. Það verður nú ekki hœgt að sinni, ég á ekki til í eigu minni
Þénar ekki, því er ver, höfuðstafinn í hendingar.
þar um brag að tvinna, Afþví sérð þú nú Óli minn,
hvorki öðmm eða mér, ég á ekkert hœgt með kveðninginn,
ertu fœr að vinna. þó verð ég eitthvað samt að segja, sem hefur borið fýrir mig. Ungbömin eru víða að deyja,
270 Heima er bezt