Heima er bezt - 01.07.1999, Síða 31

en aldraðir hósta og rœskja sig,
á Beigalda gamli Gísli dó,
en Gísli í Fróðhúsum lifir þó.
Bœnduma vantar vinnuhjú,
verst aföllu er plágan sú,
Borghreppingur í brúðarleit,
brunaði fram í þessa sveit,
hann og fékk en bragnar hér,
brúðarmissinn sáran klaga
og bölvandi á sér neglur naga,
hún er þó töpuð hvort sem er.
Svo vilt þú heyra afsjálfum mér,
sögukom það má nœrri geta,
heilsugóður og hress ég er
og hefí. oftast nóg að eta.
Ég lifí afkjöti og kúamjólk,
kökum og brauði og floti og tólk,
og skötu og steinbít afSkaganum,
til skemmtunar bara á hátíðum,
harðfískinn vantar heilla vin,
harðfískssóttin er ekki lin,
hafa þeir ekki hert í vetur,
hjálpaðu mér nú efþú getur
og láttu þá físk í lófa mér,
ég lœt þá í staðinn sauði og smér.
Þá er eitt sem mér þykir skrítið,
þú segir að þér batni lítið,
en ég segi þó að það sé mikið,
þig hefur vininn eigi svikið.
Almœttis höndin er svo sterk,
á þér hún gjörir kraftaverk,
lofa máttu því lausnarann,
hann lœtur þig standa uppréttan.
Eggert var lengi ekki góður,
en Eggert var jafnan þolinmóður.
Mér skilst ei von að myrkur kraftur,
megi snögglega bœtast aftur,
allt þarfsinn tíma í hvert sinn,
þú ert svo fljóthuga vinur minn.
Ég nenni nú ekki að masa meira
og má ekki að vera að skrifa fleira,
lausnarans andi stjórni þér,
lifðu svo jafnan lyndisglaður,
lifðu rétt eins og herramaður.
Edda Vilhelms frd Sauðdrkróki, sendir okkur ljóð sitt
er hún nefnir Perlan, og lætur fylgja því eftirfarandi orð:
„Ég sendi þættinum smó kvæði, sem höfðar til dó-
semdar landsins okkar og umhverfisverndar. Mér finnst
oft að í umgengni við landið sé mikil vöntun ó skilningi
margra stóriðjuóhugamanna um hversu stórkostleg
perla ísland er.
Gætni og framsýni þarf hvarvetna að vera okkar leið-
arljós, ekki síst í umgengni þess, sem okkur er trúað fyrir
skamma ævi.
Skemmdimar tekur aldir að bæta."
Perlan
Þú ert dýrasta perlan er Drottinn oss gaf,
vér dœtur og synir þig dáum.
Þú er allsnœgta auðlegð viðysta haf,
er einungis hlotnast fáum.
Hér við frelsi og frið
og fallvatna nið
við fossanna ómstríðu raust,
hreiður fuglinn sér bjó
fram á heiðum í ró,
horfinn á braut þegar svífur að haust.
Gefum fuglunum grið,
hér við vatnanna klið,
þeirra frelsi er friðhelgi háð.
Engin eyðandi hönd
fari um heiðar og strönd,
hér er framtíð œskunnar skráð.
Marta S. jónasdóttir fró Efri-Kvíhólma orti, er hún var
ó ferðalagi norður Sprengisand 3. ógúst 1983, þegar far-
þegar vom hvattir til kveðskapar:
Enga vísu á ég til,
er það Ijóti fjandinn.
Þá komum við í Kiðagil,
kann að vakna andinn.
Hofsjökuls bungan breiða,
blasir á vinstri hönd.
Huga minn heilla og seiða,
heiðsvalans björtu lönd.
Rölt er nú á rauðum vegi,
í rjómalogni um jöklasal,
á undurfógrum ágústdegi,
erum á leið í Nýjadal.
Brunað var eftir Bárðardalnum,
bœndumir rökuðu túnin sín.
Þá var fagurt í fjallasalnum,
fagnaði hrifin sála mín.
Um lágnœttið þegar sigin var sólin,
seig einnig ró á sprund og hal.
Að höfðingjasið gistum höfuðbólin
og héldum að Laugum í Reykjadal.
Þá nóttin var liðin kom dýrðlegur dagur,
og deginum fagnað í morgunsöng.
Himinninn brosti svo blíður og fagur
og brunuðu fossar í gljúfraþröng.
Heima er bezt 271