Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 34

„Hver er þessi maður," spurði ég.
„Hann heitir Ólafur og býr í nýja
húsinu hér uppi í brekkunni."
„Hann Ólafur," hrópaði ég, „sem
er giftur útlendri konu og ú tvö lítil
börn."
„Jd, en ég vissi það ekki fýrsta
daginn okkar. Og hann er svo
óhamingjusamur í hjónabandinu.
Hann giftist nauðugur, vegna þess
að konan dtti von á barni. Svo er
hún vond við hann, t.d. lokar hún
svefnherbergisdyrunum fýrir hon-
um nótt eftir nótt. Hann ú svo búgt.
Og við elskum hvort annað."
Ótti minn var því ekki dstæðu-
laus. Veslings stúlkan hafði verið
svívirðilega flekuð, og hún hafði
gengið blindandi út í ævintýrið.
„Allt er breytingum húð og
stærstu búl geta kulnað," svaraði
ég. „Hugsaðu um litlu drengina
hans, konuna hans, sem enga ú að,
nema hann. Og heimilið þeirra. Þú
reynir að gleyma þessu. Þetta er að-
eins sumarævintýri."
Hrefna lú ú bakinu með lokuð
augu. í rökkri sumarnæturinnar
sýndist mér nú, að hún væri föl og
veikluleg. Einhver kom að tjaldinu,
læddist hljóðlega í kringum það og
fór síðan í burtu.
„Það er hann," hugsaði ég, „fant-
urinn, ómennið, lygarinn_"
„Það hefur aldrei verið annar
maður í mínu lífi," sagði Hrefna. Ég
hef verið svo hamingjusöm þessar
vikur, að iífið getur ekki gefið mér
meir. Ég er með barni."
Tvö skref, og ég sat ú rúminu hjú
henni. Ég lagði vangann að vanga
hennar.
„Góði guð, hjúlpaðu," bað ég í
hljóði. „Hvers vegna? Hvers vegna
þurfti þetta að koma fyrir?"
Ég hef víst túrfellt. Mjúk hönd
strauk mér um vangann.
„Vertu ekki að gráta yfir mér,"
sagði Hrefna.
Daginn eftir fórum við heim. Þeg-
ar við komum að áætlunarbílnum,
var Ólafúr þar fýrir. Hrefna rétti
honum höndina til kveðju. Hann
tók í hönd hennar og augu þeirra
mættust. Hvorugt sagði orð en
horfðu hvort í annars augu og
höfðu auðsjáanlega gleymt öllu í
kringum sig. Mér duttu í hug tvö
dauðþyrst dýr, sem teyga drykkjar-
vatn.
Bílstjórinn sat undir stýrinu og var
óþolinmóður á svipinn. Einhver
flissaði í aftursætinu. Ég gekk til
Hrefnu og tók undir handlegg
henni.
„Komdu," sagði ég.
Við settumst inn í bílinn og hann
fór af stað.
Nokkru seinna leit ég aftur. Þá
stóð Ólafur enn á veginum og
horfði á eftir bílnum.
Hrefna var hjá mér um nóttina.
Hún vildi ekki fara heim til sín og
henni var velkomið að vera hjá mér
eins lengi og hún vildi.
Daginn eftir kom móðir hennar.
„Komdu heim, elsku barnið mitt,"
bað hún. „Ég get ekki afborið þá
sorg, sem þú veldur mér með því að
vilja ekki búa lengur á þínu gamla
heimili. Þú veist hversu föður þín-
um þykir vænt um þig_"
Þannig hélt hún áfram að barma
sér og um kvöldið fór Hrefna með
henni.
Ég sá ekki Hrefnu næstu dagana.
Hvert sinn, þegar ég hringdi til
hennar, svaraði móðir hennar í
símann og sagði að hún væri ekki
heima, hefði skroppið út að gera
þetta eða hitt. Mér fannst þetta
undarlegt, og eitt kvöldið fór ég
heim til hennar.
Móðirin kom til dyranna. Það var
auðséð á svipnum á henni að hún
ætlaði ekki að hleypa mér inn, en
ég smeygði mér framhjá henni og
gekk rakleitt inn til Hrefnu.
Hún lá í rúminu. Ég settist á stól
við rúmið og tók í hönd henni.
„Hvemig líður þér?" spurði ég.
Þá fór hún að gráta.
„Það var drepið," hrópaði hún
grátandi. „Ef ég hefði verið kyrr
heima hjá þér, þá hefði þetta ekki
skeð.
Ég varð að segja mömmu allt, og
hún talaði við lækninn. Ég lofaði
henni líka að tala aldrei framar við
Ólaf. Synd mín er svo mikil að
hvorki guð eða ég sjálf getum
nokkru sinni fyrirgefið mér. Hvað
þarf maður að þjást mikið til að
geta dáið?"
Andlit hennar var angistarfullt.
Ég reyndi að hughreysta hana en
hún hlustaði ekki á mig.
Yfir rúminu hennar hékk mynd af
engli, sem er að vernda tvö lítil
börn, er ganga yfir brú. Þessi mynd
hafði hangið þarna frá því að við
vorum litlar telpur. Út í homi situr
gamla brúðan með bros á vör og
horfir með gleraugum sínum út í
loftið. Upp á veggjum em myndir
og minjagripir úr skólaferðalögum.
Allt í herberginu minnir á leik barns
og skólatelpunnar. En í rúminu
liggur fullorðin kona og grætur
hamingju sína.
Hrefna var veik í nokkurn tíma.
Þegar hún komst á fætur aftur, var
hún gjörbreytt. Hún, sem áður hafði
verið glaðlynd og skrafhreyfin, var
nú fálát og alvarleg. Um haustið
fékk hún, vegna menntunar sinnar,
vellaunaða stöðu hjá ríkinu.
„Maður verður að lifa, hvort sem
líkar betur eða verr," sagði hún.
Dag einn, nokkmm vikum
seinna, kom Ólafur heim til mín.
Hann var í mikilli geðshræringu.
„Ég hef verið að reyna að ná tali
af Hrefnu síðan þú tókst hana frá
mér, en árangurslaust," sagði hann.
„Móðir hennar svarar alltaf síman-
um eða dyrabjöllunni og neitar mér
um að hafa tal af Hrefríu. Eitt sinn
stóð ég fyrir utan húsið hjá henni í
þrjá klukkutíma og beið eftir að sjá
hana. Loks kom hún út úr húsinu.
Ég gekk til hennar en þegar hún sá
mig, hljóp hún inn í húsið og skellti
í lás. Ég hringdi margoft dyrabjöll-
unni, en enginn svaraði. Og nú bið
ég þig að tala mínu máli við hana.
Ég verð að sjá hana. Mér er sama
um allt annað."
„En Ólafur," sagði ég. „Hvemig
líður konunni þinni og drengjun-
um?"
„Drengjunum líður vel og kon-
unni líka. Hún liggur nú á fæðing-
ardeild Landsspítalans og eignaðist
þar son fyrir tveimur döqum."
„Hvað?"
Ég var orðlaus. Hér stóð hann og
bað mig um hjálp, til að hitta aðra
274 Heima er bezt