Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 36

Hrafnsgerði í Fellum.
tæki, sem ýmist nefndist radíóið eða
útvarpstækið.
Þetta undratæki var þannig úr
garði gert að heyra mútti raddir
manna er staddir voru suður í
Reykjavík, er þeir töluðu í það.
Reykjavík var okkur krökkunum
nokkuð framandi staður. Fullorðna
fólkið sagði að hún væri borg langt
suðvestur á landi, miklu lengra í
burtu en Múlinn í Fljótsdalnum,
sem var það lengsta sem hægt var
að sjd í suðvestur af mínu heima-
hlaði. Hann var þó, að mínu dliti,
eitthvað það fjarlægasta sem ég í
þann tíma gat hugsað mér.
Um stríðið vissi ég harla lítið ann-
að en það, að niðri á Reyðarfirði
væri mikill fjöldi breskra og banda-
rískra hermanna. Þeir höfðu verið
sendir að heiman til þess að deyja
fyrir föurlandið, ef þörf krefði, til
þess að frelsið fengi að viðgangast
dfram í heiminum, en ekki ógnar-
stjómir nasistanna og fasistanna
Hitlers og Mussólínis.
Þessir erlendur hermenn sdust
sjaldan uppi á Héraði, enda vegir
ófullkomnir d þeim slóðum á
þessumt tíma.
í gegnum útvarpið búrust, sem
fyrr segir, daglega stríðssfréttir og
var hlustað á þær af mikilli gaum-
gæfni af fullorðna fólkinu. Nöfrí
þekktra hershöfðingja Banda-
manna voru á allra vörum, svo sem
Pattons, Eisenhowers og
Montgomeries. Einnig nöfn helstu
valdamanna landa er dttu í stríð-
inu, svo sem Roosevelts, Churchills
og Stalíns. Einnig foringja Nasist-
anna svo sem Hitlers, Görings,
Göbbels og Rommels.
Öll þessi nöfn voru uppi á borði í
leikjum okkar barnanna.
Á vetuma, þegar snjór var á
jörðu, höfðum við það stundum að
leik að móta hermenn úr hörðum
snjó og búa til kúlur úr sama efni.
Síðan var skotið á víxl og reynt að
eyðileggja sem flesta óvinaher-
menn. Elsti bróðir minn, sem var
fimm ómm eldri en ég, var þú
gjaman Hitler og hans menn, en
við tveir yngri bræðurnir, vomm
Bandamenn. Síðan var það með
höppum og glöppum hvorir sigmðu
í þessum sviðsettu bardögum.
Þegar þetta gerðist vom ekki liðnir
nema nokkrir mónuðir frd innrús
Bandamanna í Normandí, og alls-
endis óljóst hversu lengi þetta skelfi-
lega stríð dtti eftir að standa eða
hvorir myndu fara með sigur af
hólmi, nasistar eða Bandamenn.
Ekki man ég nú lengur hvað ég
var að hugsa um er ég sat þarna.
Eitthvað rdmar mig þó í að ég hafi
verið að hugsa um stríðið og ógnir
þess. Sprungan í tröppunum hafði,
að mér fannst, eitthvert sérstak gildi
í huga mér. Ef til vill tdknaði hún
Ermasundið, sem herir Banda-
manna höfðu orðið að fara yfir d
innrdsarprömmum sínum, ber-
skjaldaðir fyrir fallbyssukjöftum
óvinanna, sem biðu þeirra d strönd-
inni í Normandí, er þulurinn í rad-
íóinu hafði lýst svo skilmerkilega
fyrir mér. Það, sem var fyrir vestan
sprunguna, var þd hið frjdlsa Bret-
land, en hið af Þjóðverjum hersetna
meginland, fýrir austan hana.
En þetta var nú útúrdúr. Hvar var
ég nú annars staddur? Jú, hún
amma mín er að passa mig og
syngja lagið Kirkjuhvol, þarna d
tröppunum í Hrafnsgerði.
„Þú mátt ei trufla aftansöng
álfanna þar.
Þeir eiga kirkju í Hvolnum
og bam er ég var,
í Hvolnum kvað við samhljómur
klukknanna á kvöldin."
Þd, allt í einu, kveður við ógurleg-
ur hdvaði, sem ekkert líktist sam-
hljómi klukknanna. Þessi hdvaði
kom frd kolsvörtu ferlíki, sem kom
úr suðvestri og færðist nær og nær,
ldgt yfir Lagarfljótinu, svo að drun-
umar bergmdluðu d milli Héraðs-
fjallanna. Þetta var sem sé flugvél.
Það leyndi sér ekki að hér var um
flugvél frd „Þriðja ríkinu" að ræða.
Það mdtti glöggt sjd d litnum og
krossunum, sem mdlaðir voru d
skrokk og vængi vélarinnar.
Flugvélar voru sjaldséðar d þess-
um slóðum um þetta leyti. Enginn
flugvöllur ennþd kominn d Egils-
stöðum og einstöku flugbdtar, sem
gdtu lent d Lagarfljótinu, voru allt
og sumt.
Þetta kolsvarta ferlíki þokaðist
fremur hægt út d við yfir Fljótinu og
hverfur að lokum sjónum okkar í
norðaustri.
Allir urðu felmtri slegnir en ég var
ennþd of ungur að drum til að
276 Heimaerbezt