Heima er bezt - 01.07.1999, Page 39

um ekki hvort við hefðum gengið ör-
ugglega fró lokunni d því húsi, sem
við létum seinast inn í.
Klukkan sjö um kvöldið var búið
að losa kolaskipið og lögðu bræð-
umir þú strax af stað heim, en þú
var kominn grenjandi suðaustan-
stormur og rigning. Vom þeir því
þreyttir og mjög illa til reika, er þeir
komu heim klukkan rúmleg útta.
Klukkan um 10 vom allir búnir að
taka á sig ndðir, en svo ömurlega lét
veðrið í eyrum móður minnar, að
hún fékk sig ekki til þess að slökkva
ljósið í herbergi sínu, en glugginn
sneri að heiðinni.
Seint ó ellefta tímanum óskapaðist
veðrið svo, að Póll fékk úhyggjur af
og taldi vissara mundi vera að gó að
gripahúsunum, ef vera kynni að
þeim hefði ekki verið vandlega lok-
að. Talaði hann þd til Magnúsar, en
hann svaf mjög vært. Púll bað þú
Kristínu systur okkar að koma niður
og gæta dyranna, meðan hann færi
út.
Hún gekk um gólf í köldum gang-
inum og óttaðist um bróður sinn.
Um það bil, sem hún gat farið að
búast við honum, sér hún manns-
hönd fdlma upp d gluggann. Henni
flaug fyrst í hug að Pdll hefði dottið
og slasast, en einhver innri rödd
sagði henni þó, að þetta hefði ekki
verið hönd Pdls. Hún beið enn litla
stund, en hugðist svo fara til þess að
sækja okkur hin til aðstoðar. En þd
knúði Pdll dyra og var með nærri
meðvitundarlausan mann í fang-
inu.
Þegar Pdll fór út var veðurofsinn
svo mikill að hann varð að neyta
allrar orku til þess að hrekja ekki
burtu frd húsinu og af leið. Einnig
var svo dimmt, að hann sd ekki
handa skil.
Ekki hafði hann ljós með sér, því
að það voru ekki til nema olíuluktir
ó bænum, og hugði hann, að ekki
mundi hægt að halda ljósi d þeim í
þessu hvassviðri.
Er hann kom að fjdrhúsunum var
þar allt í góðu lagi, og ætlaði hann
þú að ganga við hjd hesthúsinu,
sem var vestan við bæinn. En er
hann dtti skamma leið þangað, sd
hann að hann var að ganga d ein-
hverja dökka þúst, sem þó hreyfðist.
Hann hélt að þetta væri eitthvað
sem fokið hefði, en er hann gætti
betur að, sú hann að þetta þokaðist
móti veðrinu. Hann só enga skil-
smíð d þessu í myrkrinu, og andar-
tak datt honum í hug að leggja af
leið og ldta þetta eiga sig, en bægði
fljótt frd sér hjótrú og lítilmennsku
og gekk nær til þess að sjd hvað
þetta væri.
Hann beygði sig svo niður að
þessu og sú, að það var maður, sem
skreið ú fjórum fótum, en datt alltaf
öðru hvoru. Maðurinn varð ekki
Pdls var, fyrr en hann tók d honum
og reisti hann upp. Þd sd Pdll að
þetta var hermaður. Hann gat ekki
losað byrðina af manninum úti, af
því að allar ólar voru orðnar svo
þrútnar af bleydu að þær gengu ekki
í gengum hringjumar. Varð hann
því að bera manninn til bæjar með
því sem hann hafði meðferðis.
Þau Kristín klæddu hann nú úr
blautu fötunum og í önnur þurr, en
móðir okkar klæddist og fór niður,
hitaði kaffi og sú honum íyrir nær-
ingu.
Maðurinn hresstist furðu fljótt og
gerði þeim þegar skiljanlegt að fleiri
menn væru úti.
Móðir mín kom þú og sagði mér
hvers þau væru orðin vísari. Ég
hraðaði mér á fætur og við settum
ljós í alla glugga. Púll lagði hinn
ókunna mann ofan í rúmið sitt og
sofnaði hann fljótt. Síðan vakti
hann Magnús og sagði honum að
ekki mundi vera um svefn að ræða
að sinni.
Magnús klæddi sig þú í skyndi og
þeir bjuggu sig út í óveðrið með olíu-
lukt, sem þeir reyndu að skýla með
sjólfum sér, ef vera skyldi, að hinir
nauðstöddu menn yrðu þeirra frekar
varir. Þannig hófu þeir leitina að
mönnunum, sem þeir vissu ekki
hvort voru margir eða fúir.
Bróðlega fundu þeir tvo menn,
sem voru komnir heim ó tún og
reyndu að fikra sig úfram heim að
bænum. Þeir höfðu séð ljósin og
vonuðu að hjd þeim væri bjargar
von.
Bræðumir héldu nú að þeir hefðu
auðveldlega fundið alla þó, sem
þarna voru í nauðum staddir, en
það fyrsta, sem gestir þeirra reyndu
að koma þeim í skilning um, er þeir
mdttu mæla, var það, að enn fleiri
menn væru úti, jd, mikill fjöldi
manna.
Það ld nú nærri að okkur féllust
hendur við þessar fréttir, en þeir
bræður fóru samt að vörmu spori út
í fdrviðrið og héldu dfram að veiða
menn alla nóttina.
Við konumar höfðum líka nóg að
gera. Það þurfti að hjdlpa svo að
segja hverjum manni úr fötunum og
eðlilega þurftu allir að fd heitan
drykk og einhverja næringu. Þegar
það brauð, sem við dttum bakað,
var gengið til þurrðar, vom bakaðar
pönnukökur og flatbrauð. Reynt var
að þurrka föt þeirra en það gekk erf-
iðlega vegna þess að ekki var nema
eitt eldstæði í húsinu og eldiviður af
skomum skammti. Við tókum allan
þann fatnað, sem við dttum, til að
skýla þeim með, einnig kvenfatnað.
Að síðustu var ekki annað til en
sængurföt, sem vafið var utan um
þd, en hinir prúðu og þakkldtu gest-
ir tóku öllu vel, sem að þeim var rétt.
Við skildum ekkert í ensku og
gerði það okkur allt erfiðara.
Mennimir virtust allir vera fúsir að
veita aðstoð og hlúa hver að öðmm,
létum við þd fara ofan í rúmin eins
marga og þar gdtu komist, en skipt-
um um eftir einn eða tvo tíma, eftir
því sem d stóð.
Vatnsleiðsla var ekki í húsinu og
urðu bræðumir því að sækja vatn í
skjólum í bmnn, sem var um 90
metra frd bænum. Urðu það margar
ferðir, því bæði var það, að illa hélst
d vatninu í rokinu og mikið þurfti
að hita. Þegar leið undir morgun,
urðum við eldiviðarlaus, en það
vildi til, að Pdll dtti nokkra girðing-
arstaura ndlægt bænum, og sagaði
hann þd niður í eldinn.
Þegar birta tók, vantaði enn
nokkra menn, þar d meðal yfirfor-
ingjann. Pdll lagði þd enn af stað
dsamt undirforingja og öðmm her-
manni inn til dals. Fundu þeir þd
nokkra menn, sem höfðu orðið að
Heima er bezt 27 9