Heima er bezt - 01.07.1999, Blaðsíða 71

þeirra. Þær urðu að bíta í þetta súra
epli, eða vísa henni ó dyr. En það
gerði engin þeirra. Þess í stað bdðu
þær hana oftar en einu sinni, að
framlengja vistina, að liðnum ráðn-
ingartíma, og það fannst henni góð
meðmæli. Hún vonar að endalokin
hér verði á svipuðum nótum. Og út
frá þeirri hugsun hverfur veruleik-
inn, og kaupakonan svífur létt inn á
óskalendur svefns og drauma.
Feðgamir ganga saman inn í
skemmuna fram á hlaðinu. Að
morgni næsta dags ætla þeir í fyrsta
skipti á þessu sumri, að bera ljá í
gras, og að ýmsu þarf að hyggja.
Þeir taka fram orf, ljái og hrífur, yf-
irfara verkfærin vandlega og lag-
færa það sem með þarf. Kvöldkyrrð
og friður gefa ró í sál. Þeir vinna
hljóðir um stund. Svo lítur Matthías
til sonar síns, sem orðinn er honum
ómetanleg stoð og stytta við bú-
skapinn, og segir hýrlega:
„Þetta sumar leggst vel í mig, Pét-
ur Geir, ég held að það verði okkur
hagstætt."
„Eru nokkur teikn á lofti um ann-
að," svarar Pétur Geir. „Og veðrátt-
an eins og best verður á kosið."
„í byrjun engjaheyskapar kemur
svo kaupamaður hingað, eins og
venjulega," heldur Matthías áfram.
„Ertu búinn að ráða hann,
pabbi," spyr Pétur Geir.
„Já, þann sama og í fyrra sumar.
Hann Ársæll á Syðri-Mörk er svodd-
an dugnaðarforkur við sláttinn."
Pétur Geir brosir.
„Það ætti að verða nóg ljá handa
kaupakonunni að raka, þegar Sæli
og við tveir höfum raðað okkur á
teiginn," segir hann léttum rómi.
„Hún annar því ekki ein frekar en
forverar hennar hafa gert. Það getur
heldur enginn ætlast til þess," svar-
ar Matthías. „Krakkagreyið hún
Hugborg hefur víst í nógu öðru að
snúast, annars hefði ég látið hana
grípa í rakstur með kaupakonunni.
Hún sýnist hafa alla burði til þeirra
verka. Það er ekki að sjá, að fátækt-
in í foreldrahúsum hafi kippt úr
vexti hennar eða líkamlegum
þroska."
Brosið er horfið af andliti Péturs
Geirs.
„Hún hefði víst líka lítið haft með
það að gera, að fara í vist hér á bæ,
hefði hún verið einhver aukvisi og
liðleskja. En þið húsbændurnir berið
að sjálfsögðu ábyrgð á því að ofgera
ekki óhörnuðu barni með miskunn-
arlausum þrældómi," segir hann
beinskeyttum rómi.
„Það er óþarfi að taka svona
djúpt í árinni, drengur , tala um
miskunnarlausan þrældóm. Ég held
að slíkt fái ekki staðist. En telpan
léttir töluvert undir með mömmu
þinni, það er satt og rétt," svarar
Matthías venju fremur hraðmæltur
og brýtur þegar upp á nýju um-
ræðuefni. „Hvernig var þetta, Pétur
Geir, gaf ég þér ekki loforð fyrir því í
morgun, að segja þér á hvem hátt
fundum okkar Davíðs, föður
telpunnar, bar fyrst saman?"
„Jú, víst gerðir þú það," svarar
Pétur Geir rólega. „Og ég er tilbúinn
að hlusta, þegar þér hentar."
„fæja, þá er tilvalið tækifæri
núna, til að efna það loforð."
Matthías setur sig í þægilegar
stellingar, telgir tinda í hrífu og hef-
ur frásögn sína:
Á unglingsárum mínum var
Drangalón aðal verslunarstaður
okkar innsveitunga, þar var þá eins
og nú, rekin blómleg útgerð og
verslun. En í þann tíma var að
myndast á Brimnesi fyrsti vísir að
þorpi, og aðeins ein smá verslun
verið sett þar á fót, og vöruvalið var
fábreytt. Ég var mikið fyrir hesta-
mennsku í ungdómi mínum, og
þess vegna þótti þjóðráð að nota
mig í sendiferðir, sem flestar vom
farnar á hestum. Ég var meðal ann-
ars oft sendur í verslunarerindum út
að Drangalóni. Vor eitt bráðvantaði
móður mína einhvern smávarning,
sem fékkst í aðal versluninni á
Drangalóni. Ég var að venju sendur
út af örkinni. Vamingurinn var
þeirrrar gerðar að hann átti að
rúmast í hnakktösku, svo ég fór ein-
hesta í þetta skipti. Þennan dag,
sem hér um ræðir, var landlega hjá
fiskibátunum á Drangalóni og
margt um manninn í búðinni. Ölv-
un sást á nokkrum mönnum, sem
þarna vom, en tveir þeirra höfðu sig
mest í frammi. Á meðan ég var að
versla varð ég þess áskynja, að þess-
ir tveir nágungar fylgdust grannt
með mér. Foreldrar mínir vom í
reikningsviðskiptum hjá þessari
verslun, og létu skrifa nauðsynjar til
heimilisins inn á ársreikning. En í
þetta skipti hafði móðir mín fengið
mér peninga til að greiða með vam-
inginn. Hún hefur víst talið að
hann væri keyptur einungis í sína
þágu, og kosið að borga út í hönd.
Þegar ég dró peningaveskið upp úr
brjóstvasa mínum til að greiða vör-
urnar, fóm náungarnir tveir að
stinga saman nefjum, og hurfu svo
skyndilega úr búðinni. Reiðhestur
minn var geymdur í afgirtu beitar-
hólfi skammt fyrir ofan kaupstað-
inn, sem ætlað var hrossum ferða-
manna, og þangað hélt ég strax að
loknum verslunarerindum. Ég átti
stuttan spöl ófarinn að beitarhólf-
inu, og hugði engar hættur leynast
á þeirri leið, nú fremur en áður. En
skyndilega spruttu tveir menn eins
og upp úr jörðinni, og gripu mig
höndum. Þeir höfðu sýnilega legið
þarna á milli þúfría rétt utan við
götuslóðann, þar sem ég gekk. Hér
vom komnir náungarnir, sem áður
getur.
Ég varð skelfingu lostinn. „Hvað
gátu þeir viljað mér, unglingsgrey-
inu, þessir ókunnugu, ölvuðu
menn," þaut í gegnum huga minn.
Ekkert hafði ég gert á hlut þeirra. Ég
neytti allrar orku minnar, til þess að
reyna að slíta mig lausan. En þeir
héldu mér föstum líkt og í járngreip-
um.
„Fáðu okkur peningaveskið," skip-
uðu þeir ógnandi.
Ég sagði skjálfandi röddu, eins og
satt var, að ég ætti enga peninga í
veskinu.
„Þú skrökvar, komdu með vesk-
ið," öskmðu þeir í eyru mér og köst-
uðu mér niður í götuslóðann.
Framhald í nœsta blaði.
Heima er bezt 3 1 1