Heima er bezt - 01.11.2000, Side 18

ar. Ég fann það þó seinna að maður
hafði mjög gott af því að fara eftir
föstum reglum.
Næst ætla ég að minnast á sönginn.
Eins og ég gat um áður kenndi Stjóri
okkur söng. Hann bjó til karlakór og
blandaðan kór. Ég held að blandaði
kórinn hafi verið sæmilega góður,
enda mun hann hafa valið í hann þá,
sem voru skástir að syngja. Sá kór
kom oft fram á skemmtunum og var
gerður góður rómur að. En mig minnir
að allir eða flestir strákarnir væru með
í karlakórnum hvort, sem þeir gátu
sungið eða ekki. Enda kom sá kór
aldrei fram á neinum skemmtunum.
Ég álít að þetta hafi verið hárrétt
stefna hjá Stjóra að taka alla með. Ég
var einn af þeim sem aldrei hef getað
sungið, en þrátt fyrir það hafði ég
mjög gaman af þessu og eftir þetta
hlustaði ég öðruvísi á tónlist en áður
og svo mun trúlega hafa verið um
fleiri.
Borðfélagar í matsal Eiðaskóla '41-'42. Höfundur í aftari röð lengst til
hægri.
í rishæð voru útgönguleiðir út um gluggana vegna
hugsanlegs eldsvoða, og voru í flestum herbergjum upp-
gerðir kaðlar við gluggana. Kaðlar þessir voru festir
tryggilega í annan endann. Þeir voru ætlaðir til þess að
síga í út um gluggana ef eldsvoða bæri að höndum. Það
voru haldnar brunaæfingar að mig minnir tvisvar sinnum.
Þá var hringt skólaklukkunni með sérstökum hætti, sem
var búið að kynna okkur og svo var öllum slakað út um
glugga og niður á jörð.
Þetta var nauðsynlegur þáttur í því að við vissum
hvernig við ættum að bregðast við ef eldsvoði yrði.
Ekki vissi ég hvernig það byrjaði. En eina nóttina
ákváðu einhveijir piltar að síga út um glugga. Ég hélt að
hugmyndin væri að reyna að heimsækja stelpurnar og var
því með í þeim skemmtilegheitum. En svo kom í ljós að
annað hvort var það ekki hægt eða stóð aldrei til, því að
við fórum alveg niður á jörð. Og síðan var farið inn í
kjallarann og í búrið og þar fengu rúsínu- og sveskjukass-
arnir leiðinda heimsókn. Eitthvað fleira hefur sjálfsagt
verið skemmt, ég bara man það ekki. En allir komust aft-
ur upp á vistina.
En daginn eftir byrjuðu yfirheyrslur. Auðvitað komst
þetta upp og við vorum allir kallaðir fyrir hjá Stjóra. Við
vorum sjö og hann virtist vita hverjir við vorum, því aðrir
voru ekki kallaðir fyrir. Ég var með þeim síðustu ef ekki
síðastur, sem kallaður var fyrir, og þá brúkaði ég kjaft við
Stjóra í eina skiptið. En af því að ég tel mig muna þessa
yfirheyrslu frá orði til orðs, þá ætla ég að birta hana hér:
Stjóri: „Viltu kannast við að hafa farið í búrið umrædda
nótt.“ (Ég man ekki dagsetninguna).
Ég: „Já.“
Stjóri: „Hverjir voru með þér?“
Ég: „Það segi ég ekki.“
Stjóri: „Fyrst þú ert búinn að játa þetta þá ertu skyldug-
ur að segja mér það.“
Ég: „Ég lofaði þeim, sem með mér voru að segja ekki
frá þessu. Ég er sjálfráður því hvort ég segi á sjáalfan
mig en á aðra segi ég ekki.“
Stjóri: „Það er sama, fyrst þú ert búinn að játa, þá ert
þú skyldugur að segja mér þetta.“
Ég: „Það situr illa á manni í þinni stöðu að reyna að fá
unga menn til að ganga á bak orða sinna.“
Yfirheyrslu lokið.
Skömmu síðar voru allir nemendurnir kallaðir til að
hlusta á boðskap Stjóra, en milli kennslustofanna voru
breiðar dyr, sem hægt var að opna og var það gert í þetta
sinn. Þar hlýddum við á boðskapinn.
Stjóri hóf mál sitt á þessa leið:
„Nemendur mínir, ég get alveg sagt ykkur það, að þetta
eru þau þyngstu spor, sem ég hef stigið upp að þessu
púlti.“
Síðan fór hann yfir þessi agabrot og endaði á þeim við-
urlögum, sem við þessu lægju. Og útkoman var sú að við
ijórir, sem vorum í yngri deild, sluppum með áminningu,
en þeir þrír, sem voru í eldri deild, voru reknir úr skóla.
Um kvöldið og nóttina á eftir fór fram mikil umræða um
það hvernig skyldi bregðast við þessu, lengi vel voru
flestir á þeirri skoðun að allir færu úr skólanum. En við
410 Heima er bezt