Æskan - 01.11.1969, Page 10

Ungi maðurinn og hafmeyjan
<íi(g
pvíaS
0
eyjunni Krít bjó eitt sinn ungur maður, sem
hafði mesta ánægju af því að sitja frammi við
hafið og leika á hörpuna sína. Svo yndisleg var
hljómlist hans á að heyra, að jafnvel æstar
öldur hafsins virtust kyrrast, er hann hóf leik sinn, og
liðu öldurnar síðan mjúklega og hvíslandi upp að fjöru-
steinunum við l'ætur hans.
Nú gerðist það einn undurfagran sumardag, er hann
sat sem oftar við lognkyrrt hafið og lék á hljóðfæri sitt,
að undurfögur hafmey kom úr djúpunum, settist á
klett skammt frá og hlustaði dálitla stund. Svo hrifin
varð hún af leik hans, að hún sat með ljóma í augum
og opinn munn, en hvarf síðan aftur í öldúrnar. Hún
kom þó nærri samstundis í ljós aftur og nú með margar
fleiri hafmeyjar með sér, til þess að þær fengju einnig
notið tónlistarinnar.
Eftir þetta komu þær daglega og settust kringum hann,
Jiar sem hann sat og lagði sig allan fram við hljóðfaera-
sláttinn. Þannig leið sumarið. Svo kom haust og kaldm
vetur, og Jregar öldurnar voru orðnar úlnar og dinnnai
álitum, leiddu liafmeyjarnar hann að helli við sjóinn-
Þar gat stormurinn ekki nætt né kuldinn leitað inn,
svo að nú gat hann lialdið leik sínum áfram óáreittur.
En nú var ungi maðurinn orðinn ástfanginn af haf*
meyjunni, sem fyrst kom til að hlusta á leik hans og
fór að leita eftir ástum hennar. En Jregar hann hóf m;''s
á slíku, hristi hún aðeins höfuðið og renndi sér »vo 1
sjóinn.
502