Æskan - 01.11.1969, Síða 38

„Ungum er það aíira bezt“
Gulur
grallari
„Hafðu hvorki háð né spott,
hugsa um ræðu mína,
elska Guð og gerðu gott,
geym vel æru þ(na.'‘
^<ulur var hænuungi. Hann átti engin systkini. Hann átti
engin leikföng heidur. Haninn, pabbi hans, vann
svo mikið, að hann mátti aldrei vera að því að kaupa þau.
Og hænan, mamma hans, vann lika úti. Hún var svo þreytt,
þegar hún kom heim, að hún varð að hvíla sig. Ef Gulur
litli spurði um eitthvað, sagði hún bara: „Æ, get ég ekki
einu sinni fengið frið, þegar ég kem dauðþreytt heim úr
vinnunni. Góði farðu út og leiktu þér."
Svo henti hún til hans fáeinum byggkornum, til þess að
hann gæti keypt kökur hjá bakaranum. Það var alveg eins
og það væri Gul að kenna, hvað mamma hans var þreytt.
Og frænka hans, ungfrú Hansfna, sem var venjulega
heima, mátti varla vera að þvl að gefa honum matarbita.
„Ég á svo ægilega margar vinkonur," sagði hún. „Skárra
væri það nú, ef maður talaði ekki við kunningja sfna ein-
staka sinnum."
Og svo talaði hún allan daginn f símann.
Einu sinni var Gulur einn heima. Foreldrar hans voru
rétt ókomnir heim. Frænka hans var að tala í símann.
Honum leiddist. Hann vissi ekkert, hvað hann átti að gera.
Hann ráfaði fram og aftur um herbergin. Þá datt honum
allt f einu í hug að byggja hús. Hann tók alla stólana í stof-
unni og raðaði þeim á mitt gólfið. Hann var niðursokkinn í
leik sinn, þegar frænka hans birtist.
„Hvað í ósköpunum er þetta, barn?“ hrópaði hún upp
yfir sig. „Ætlaðu aldrei að læra að leika þér eins og önn-
ur börn?" Hún var bálreið, rétt eins og hún hefði aldrei
gert annað en að kenna honum að leika sér.
„Já, taktu stólana saman undir eins. Annars skaltu
fá að kenna á þvf. Ég hef bara aldrei þekkt annan eins
óþekktarorm og þig. Flýttu þér að þessu. Ég þarf að
hringja f ffna fi’ú á meðan."
Aumingja Gulur litli vissi varla, hvað gera skyldi. Eng-
inn hafði tíma til þess að kenna honum neitt. En samt
átti hann að kunna allt.
Svo varð hann reiður. Hann ætlaði að strfða þeim
öllum. Hann hljóp fram f eldhús. Þar tók hann hveiti-
skálina og setti hana ofan á mjólkurkassann. Hann vissi, að
frænka hans mundi bráðlega setja mjólkina f fsskápinn!
Síðan flýtti hann sér fram í baðherbergið og fyllti þar
fötu með vatni. Svo tók hann fötuna og setti hana beint
fyrir innan útidyrnar!
Nú flýtti Gulur sér út bakdyramegin. Hann gægðist inn um
eldhúsgluggann.
Þarna kom frænka hans á fleygiferð. Hún leit á klukkuna
og þreif mjólkurkassann ofan af borðinu!
Hveitinu rigndi yfir hana. Hún varð öll snjóhvft f framan!
Þá flýtti Gulur sér í næsta símaklefa. Hann hringdi heim
til sín. Frænka hans kom auðvitað í símann.
„Já, halló," sagði hún og hóstaði.
„Góðan daginn," sagði Gulur og breytti röddinni. „Þetta
er Kambur læknir."
„Já, góðan daginn, herra læknir," sagði frænka hans
og hóstaði enn meir. „Þetta er Hansína."
„Já, heyrið mig, ungfrú Hansina. Ég held, að þér ættuð
að hætta að tala í svo sem tvo heila daga. Þetta gæti verið
mjög hættulegt fyrir yður. Þér gætuð jafnvel misst fögru
röddina yðar, sem hljómar svo fallega í síma!"
Hansína hóstaði svo mikið, að hún gat varla sagt: Þökk
fyrir. Hún hafði rétt lagt símtólið á, þegar foreldrar Guls
litla komu heim.
Faðir hans steig beint ofan f fötuna. Hann stökk strax
upp úr henni, og gusugangurinn var svo mikill, að aumingja
konan hans varð rennandi blaut líka. Og ekki brá þeim
minna, þegar þau sáu alla stofustólana á miðju gólfi og
Hansínu eins og draug í framan!
En Gulur litli hafði hlaupið í leikfangabúðina. Hann
ætlaði sjálfur að kaupa sér leikföng. Hann spurði, hvað
ódýrasti bíllinn kostaði. Afgreiðslumaðurinn sagði, að
hann kostaði fimmtán byggkorn. Þá varð Gulur dapur.
Hann átti aðeins fimm. Hann stakk höndunum í vasann.
Svo horfði hann á alla fallegu bílana í hillunum. Hann lang-
aði auðvitað til þess að eiga þá alla. En hann vissi, að það
var ekki hægt. Hann starði á þá, eins og hann væri utan
við sig og hugsaði: Nú ætla ég að safna.
Þegar hann ætlaði að fara að ganga út úr búðinni, tók
hann eftir því, að afgreiðslumaðurinn var farinn.
Allt f efnu langaði Gul litla að taka einn bílinn. Hann leit
í kringum sig. Enginn sá hann. Hann hugsaði sig um. Hann
var talsvert hikandi. Gulur vissi, að þetta var ekki fallegt.
530