Æskan - 01.11.1969, Síða 40

r
Og mamma hans hugsaði: Það er ágætt fyrir okkur að
vera laus við hann dálítinn tfma.
Hansína sagði ekkert, en hugsaði með sér: Þá suðar hann
ekki í mér á meðan ég tala í símann.
Annar lögregluþjónninn sagði ekkert heldur. Honum
fannst, að allir litlir þjófar þyrftu helzt að vera nógu langt
í burtu.
En hinn lögregluþjónninn sagði: ,,Ég vona, Gulur minn,
að þér líði vel og þú fáir að þroskast mikið og vaxa.“
Og Gulur litli fór í sveit. Á leiðinni óskaði hann þess, að
foreldrar hans hættu að hugsa um peninga. Hann vildi
miklu frekar, að þau töluðu við hann. Kannski mundi fólk-
ið í sveitinni tala við hann. Hann vissi, að það var margt
gott fóik í sveit.
En því miður. Fólkið mátti ekki heldur vera að því að
tala við hann þar. Honum fannst alltaf, eins og þau héldu,
að hann væri þjófur í raun og veru. Hann átti alltaf að vera
að vinna. Öll hin börnin máttu leika sér eins mikið og þau
vildu. En þegar hann ætlaði að fara að leika sér, kom hús-
bóndinn og sagði reiður:
„Haltu áfram að vinna, svo að þú fáir eitthvað að borða!"
Svo vann Gulur litli, svaf og borðaði til skiptis. Hann
átti ekkert dót, engan leikfélaga, engan vin. Og nú fannst
honum eins og hann ætti ekki heldur pabba og mömmu.
Þau voru þó oft góð við hann. Og honum fannst gott að
vera hjá þeim þrátt fyrir allt.
En þarna var hann einn. Svaf einn. Borðaði meira að
segja stundum einn. Og ef hann langaði til þess að tala,
varð hann helzt að tala við sjálfan sig.
Svo kom veturinn. Guli litla leiddist mikið. Hann langaði
heim. Honum fannst ekki gott að vera hjá þessu íólki.
Svo var það eitt kvöldið. Húsbóndinn hafði rekið hann í
rúmið. Gulur litli var hálf leiður. Hann ákvað því, að nú
skyldi hann strjúka úr sveitinni.
Þegar allir voru sofnaðir, læddist hann fram úr rúm-
inu. Hann tók fötin sín og hélt af stað.
Snjór var yfir öllu. Það var erfitt að ganga. Hann
sökk stundum alveg upp að klofi. Svo fór að snjóa. Hann
sá lítið sem ekkert. Snjókornin settust á nefið á honum og
augun. Gulur þurfti alltaf að vera að þurrka framan úr sér.
Svo herti frostið. Hann vissi ekki lengur, hvar hann var.
Hann brauzt áfram yfir fjallið. Hann datt ofan í snjóskafla,
en gat flögrað upp úr þeim aftur. Hann rann á ís, datt íram
að klettabrúnum og náði varla andanum í storminum.
Honum var orðið hræðilega kalt. Gúlur litli gat varla
hugsað lengur.
Allt í einu sá hann kofa fram undan. Hann reyndi að
flýta sér, en gat það ekki. Fætur hans voru orðnir svo kaldir
og stirðir. Hann reyndi að opna hurðina. En hún var læst.
Hann leitaði að lásnum. Hann var auðvitað beint fyrir fram-
an hann. En hann sá hann ekki strax. Hann skalf og nötraði
af kulda.
Loksins tókst honum að opna. Hann flýtti sér inn og
hné niður á gólfið. Hann komst ekki lengra. —
Þegar hann vaknaði aftur, stóð faðir hans hjá honum.
Við hlið hans stóð Kambur læknir.
„Vertu bara rólegur, vinur minn,“ sagði læknirinn. „Nú
ertu heima hjá þér. Taktu lífinu með ró.“
Síðan sneri hann sér að föður hans.
Kambur læknir í heimsókn.
„Hann er úr allri hættu. Ég sé það í augum hans. Hugsið
vel um hann eftir þetta. Líf hans er okkur mikils virði.“
Þeir tókust í hendur, og faðir Guls gekk með lækninum
til dyra. Síðan gekk hann aftur að rúmi Guls. Móðir hans
kom einnig inn og settist hjá honum.
„Jæja, sonur minn,“ sagði faðir hans. En móðir hans
strauk honum um hárið. „Við erum ósköp fegin að fá þig
heim aftur, við söknuðum þín mikið.“
Svo þagnaði hann andartak. Gulur heyrði í Hansínu.
Hún var að tala í símann. Faðir hans brosti.
„Nú erum við hætt að safna peningum," hélt faðir hans
áfram. „Nú ætlum við að hugsa um þig.“
Nú fann Gulur litli, hvað honum þótti innilega vænt um
foreldra sína. Hann tók um hendur þeirra og sagði glaður:
„Og nú ætla ég að hætta að láta ykkur detta í vatnsfötur
og þykjast vera Kambur læknir.“
Þórir S. Guðbergsson.
532