Æskan - 01.10.1975, Blaðsíða 48

sér því að gera aldrei framar neitt rangt, hvorki
skera á rokkstrengina né hleypa út úr kvfunum né
fara aleinn niður að sjónum. Hann sofnaði út af,
þar sem hann lá, og hann dreymdi um kiðlinginn,
að hann væri kominn til himnaríkis. Þar sat drottinn
með sítt skegg, eins og hann háfði séð á mynd, og
kiðlingurinn stóð og beit lauf á skínandi tré. En Ey-
vindur sat aleinn á bæjarþekjunni og gat ekki komist
upp.
Þá kom eitthvað vott við eyrað á honum, svo að
hann hrökk upp. „M-e-e-e-e!“ kvað við eyrað á hon-
um, og það var kiðlingurinn, sem var kominn aftur.
„Nei, ertu kominn aftur?“ Hann stökk upp, tók í
báða framfæturna á kiðlingnum og dansaði við hann
eins og bróður sinn. Hann kippti í skeggið á honum
og ætlaði með hann rakleiðis heim til móður sinnar.
En í því heyrði hann til einhvers fyrir aftan sig og
sá, að stúlkan sat í grasinu þar rétt hjá. Nú skildi
hann, hvernig í öllu lá. Hann sleppti kiðlingnum.
„Ert það þú, sem ert komin með hann?“
Hún sat og reytti upp grasið með hendinni og
sagði: „Ég fékk ekki að halda honum. Afi situr
þarna og bíður.“
Meðan drengurinn stóð nú og virti hana fyrir sér,
heyrði hann kallað með hvassri röddu: „Nú, nú!“
Þá mundi hún, hvað hún átti að gera. Hún stóð
upp og gekk að Eyvindi, rétti honum aðra molduga
höndina, leit undan og sagði: „Ég bið þig að fyrir-
gefa mér.“ En þá var hugur hennar líka þrotinn,
hún kastaði sér yfir kiðlinginn og grét.
„Flýttu þér nú,“ sagði afi hennar uppi á brúninni.
Og María stóð upp og gekk nú upp eftir heldur sein-
lega.
„Þú gleymir sokkabandinu þínu,“ kallaði Eyvi.ndur
á eftir henni. Þá sneri hún sér við og leit fyrst á
bandið og svo á Eyvind. Loks sigraði göfuglyndið f
sál hennar, og hún sagði kjökrandi: „Það mátt þú
eiga.“
Hann gekk til hennar og tók í hönd henni: „Þakka
þér fyrir," sagði hann.
„O, ekkert að þakka,“ svaraði hún, stundi langan
við og hélt áfram.
Hann settist aftur niður í grasið. Kiðlingurinn var
við hlið hans, en honum þótti nú ekki lengur eins
mikið í hann varið og áður.
Kiðlingurinn gekk tjóðraður hjá bæjarvegg, Ey-
vindur gekk og mændi augum upp á klettinn. Móðir
hans kom og sat hjá honum. Hann vildi heyra ævin-
týri um það, sem var langt í burt, því að nú nægði
kiðlingurinn honum ekki lengur. Svo fékk hann að
heyra, að einu sinni hefðu allir hlutir getað talað.
Kletturinn talaði við lækinn og lækurinn við ána og
áin við hafið og hafið við himininn. En svo spurði
hann, hvort himinninn talaði ekki við neinn. Og him-
inninn talaði við skýin, en skýin við trén, en trén
við grasið, en grasið við flugurnar, en flugurnar við
dýrin, en dýrin við börnin, en börnin við fullorðna
fólkið. Og svona gekk koll af kolli, þangað til að
allt var komið hringinn í kring og enginn vissi, hvar
byrjaði. Eyvindur horfði á klettinn, trén, hafið, him-
ininn og hafði í rauninni aldrei séð það verulega
fyrr. í því bili kom kötturinn út og lagðist á helluna
í sólskininu.
„Hvað segir kötturinn?“ spurði Eyvindur og benti.
Móðir hans kvað:
Fögur er kvöldsólin, heið og hrein
Lata kisa liggur á stein.
„Ég drap eina mús,
lapti rjóma úr krús.
Steiktri stirtlu og sporði
stal ég undir borði.
Ég er svo sæl og sveitt,
södd og löt og þreytt,"
segir kisa.
En haninn kom með öllum hænsnunum.
„Hvað segir haninn?“ spurði Eyvindur og skellti
saman lófunum.
Móðir hans kvað:
Hænan vaggar með hopp og læti.
En haninn galar á öðrunrí fæti.
„Gæsin gráa stórt vill státa.
En stórt er nú ekki af að láta.
Eða hefur hún vit á við hana?
Hvað vill hún sér svo trana? .
Inn undir þak, allur hænsna-her,
sólin má í kvöld eiga sig fyrir mér,“
segir haninn.
En tveir smáfuglar sátu uppi á mæninum og sungu-
„Hvað segja fuglarnir?" spurði Eyvindur og hló.
„Þeim, sem ei þarf að þræla,
þeim er lífið sæla,“
segir fuglinn.
Og hann fékk að heyra, hvað það sagði allt saman,
allt niður að maurnum, sem skreið í mosaþúfunni,
og orminum, sem nagaði trjábörkinn.
Það sumar fór móðir hans að kenna honum sS
lesa. Bækurnar hafði hann lengi átt og hugsað mikið
um, hvernig það mundi verða, þegar þær færu líka
að fá málið og tala við hann. Nú urðu bókstafirnir
að dýrum, fuglum og öllu hugsanlegu. En svo fóru
þeir brátt að ganga saman tveir og tveir. A studdist
upp við tré, sem B hét, svo kom E og gerði slík*