Æskan - 01.02.1979, Síða 11

AKUREYRI
Síðast lýsti ég möguleikum ungl-
inga í Eyjum til að gera sér eitthvað
gott og blessað til dundurs. Aftur skal
sagt frá ungu fólki en bæði mín
vegna og — þó aðallega — ykkar tek
ég efnið nú öðrum tökum. Ella yrði
þetta of keimlíkt.
„Myndasögu hef ég það,“ hugsaði
ég með mér er ég hélt af stað til Ak-
ureyrar. Og fannst það mikið snjall-
ræði. Ég skyldi arka um bæinn í blíð-
viðrinu og sólskininu og mynda ó-
spart.
Við höfnlna.
En — þið kannist við þessi blesuð
en, er það ekki? — sólin hafði víst ekki
hugsað sér að skína nema rétt mátu-
lega á mig. Þegar ég mundaði
niyndavélina var sól ekki í heiði nema
Frissa og Vidda.
með glöppum. Þá stundina var hún
sem sé að bæta Reykvíkingum upp
undanfarin rigningarsumur.
Ég verð þó að játa að strax eftir
komuna til Akureyrar skellti ég mér í
laugina með fjölskyldunni, til að skola
af okkur ferðarykið, og þá skein sólin
glatt.
Friðbjarnarhús og brjóstmynd af Friðbirni Steinssyni.
Af óhöndugleika
áhugaljósmyndarans
Þegar samviskubitið fór að angra
mig — eða var það kannski svengdin?
— dreif ég mig af stað. í brekkunni
neðan barnaskólans sá ég blómarósir
með hrífur í höndum. ,,Það ber vel í
veiði," hugsaði ég, „þarna er æskan
að starfi, tilvalið að taka þessar tali.“
Ég gaukaði nestistöskunni að konu
og börnum og benti á góðan stað að
snæða á en hélt sjálfur í humátt til
stúlknanna, vígreifur með vélina, blý-
ant og blað. Æ, mundi með sama að
filman var ekki í. „Hvar er filman,
kona?“ — „Þú gekkst frá henni sjálf-
ur.“ Opna hanskahólfið, tæti upp úr
tösku, — sólin laumast bak við ský —
hvert í... Mér sýnist líka að stúlkurn-
ar séu á leið brott. Svona er að
synd(g)a upp á náðina. Skelli filmunni
Svana og Stefán.
Rita og Herbert.
9