Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 7

HRÓI
HÖTTUR
SMÁSAGA
Þið hafið eflaust heyrt getið um Hróa hött, enska út-
lagann. Hann var uppi fyrir mörgum öldum og hafðist við
1 skógum úti ásamt vinum sínum.
Hrói höttur hjálpaði þeim, sem áttu bágt og urðu fyrir
yfirgangi eða órétti. Enn þann dag í dag tindra augu
ensku drengjanna, þegar þeir lesa um Hróa. Borgar-
stjórinn, sem þá var í bænum Nottingham, var bæði
undirförull og hinn mesti grimmdarseggur. Hann lagði
Þunga skatta á borgarbúa og rúði þá inn að skyrtunni.
Hrói höttur hjálpaði mörgum úr klónum á borgarstjór-
anum, og þess vegna hataði hann Hróa. Oft reyndi hann
að handtaka Hróa, en það var nú ekki allra meðfæri að
klófesta sjálfan Hróa hött.
Þegar þessi saga gerðist stóð þannig á, að borgar-
stjórinn var nýbúinn að leggja stórfé til höfuðs Hróa, en
Það virtist enginn ætla að verða til þess að vinna til
verðlaunanna.
Nótt eina dreymdi Hróa, að hann væri að berjast við tvo
stóra og sterka bændur. Þeir höfðu barið hann óþyrmi-
lega og í tilbót höfðu þeir tekið af honum bogann, besta
vopnið hans.
Aldrei hafði Hróa dreymt jafn illa. Hann var hræddur
um, að þessi draumur myndi vita á eitthvað illt.
Um morguninn sagði hann Litla-Jóni, besta vini sínum,
drauminn.
En Litli-Jón hló aðeins að honum. Hann trúði ekki á
drauma. Hrói áleit samt betra að fara varlega. Hann fann
á sér, að eitthvað mundi koma fyrir, áður en dagurinn
væri úti. Því næst lögðu hann og Litli-Jón af stað inn í
skóginn.
Allt var með kyrrum kjörum. Vindurinn þaut í trjánum,
fuglarnir sungu og sólin skein í heiði.
Loks komu þeir í róður eitt í skóginum. Sáu þeir þá
stóran og sterklegan náunga á gægjum bak við eitt tréð.
Hann bar sverð við hlið og hélt á stórum boga í hendinni,
og klæddur var hann í föt úr hestsskinni frá hvirfli til ilja.
,,Ef mér ekki missýnist, er þetta einhver svæsnasti
bardagamaðurinn í Nottingham", sagði Litli-Jón. „Bíddu
mín hér. Ég ætla að fara og spjalla ögn við hann og vita
hvort hann hefur illt í hyggju."
„Þaó yrði þá í fyrsta sinn, sem Hrói höttur hlypi á bak
við menn sína,“ svaraði Hrói reiðilega. „Haltu áfram til
Nottingham og reyndu að komast á snoðir um, hvað
borgarstjórinn hefur í hyggju. Ég ætla sjálfur að tala við
náungann bak við tréð.“
Litli-Jón gerði eins og honum var sagt, þótt honum
væri það nauðugt. Hann elskaði og dáði höfðingja sinn,
skógarmanninn. Honum datt ekki í hug að óhlýðnast
skipunum hans. Menn Hróa voru líka á næstu grösum.
Þeir skildu því þarna. Hrói gekk yfir rjóðrið til þess að tala
við manninn í skinnfötunum. En Litli-Jón fór áleiðis til
Nottingham.
Ekki hafði hann lengi gengið, er hann sá þá sjón, er
fékk honum nóg að hugsa. Undir gömlu eikitré rakst
hann allt í einu á tvo félaga sína dauða. Meðan Litli-Jón
virti þá fyurir sér, kom einn af mönnum hans á harða-
hlaupum.
„Flýðu!“ kallaði hann. „Borgarstjórinn í Nottingham er
á hælunum á okkur með hundrað vopnaða sveina. Hann
hlífir engum, sem hann grunar að sé í þjónustu Hróa
hattar."
Maðurinn þaut áfram, en Litli-Jón hugsaði sig um. Hann
var aldrei vanur að flýja, en tíminn var naumur. Hann sá,
hvar menn borgarstjórans komu hlaupandi. Litli-Jón
þekkti hvern krók og kima í skóginum, svo að það hefði
verið innan handar fyrir hann að skjótast undan. En
kurteis maður hleypur ekki í felur, fyrr en hann er búinn
að heilsa komumönnum, hugsaði Litli-Jón. Að svo búnu
lagði hann ör á streng og miðaði á borgarstjórann, sem
kom ríðandi í broddi fylkingar. Örin hæfði ekki markið.
Hún þaut framhjá borgarstjóranum, en drap í staðinn
7