Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 22

1. Beethoven samdi sum frægustu
tónverk sín eftir að hann missti
heyrnina. Hverjar voru frægustu
sinfóníur hans?
2. Hvernig er læknamerkið?
3. Hvernig snýst jörðin?
4. Hvaða tvö tungumál eru töluð í
Belgíu?
5. Fyrir hvað er Páskaeyjan fræg?
6. Hve mikill hluti andrúmsloftsins
er köfnunarefni?
7. Hvaða strengur fiðlunnar hljóm-
ar dýpst?
8. Hvaða haf er saltast?
9. Hver skrifaöi bækurnar David
Copperfield og OliverTwist?
10. Hver hlaut viðurnefnið „Járn-
kanslarinn"?
11. Hvort eru miðjarðarlínan eða há-
degisbaugarnir lengri?
12. Hvað er til sýnis á safni Madame
Tussaud í London?
13. Hvar var Grettir Ásmundarson
drepinn? Og hvað var hann þá
gamall?
14. Hvaða hljóðfæri er það, sem ekki
er hægt að leika tónstigann á?
15. Gáta: Mér að glansa er mér
lént,
þó sjaldan Ijótur,
orðið tjáist á mér þrennt:
auga, haus og fótur.
jnddeuH
;bí?Ð 'Sl — ueiuujoji pi — '!9J!i
-e6e>(s J Aa6ueja i ||ewe6 bjb ge uu|
-dejp jba uueH et — suisiujeg ujes
-epuÁuJxeA eiseöæjj je gec| jjpuAuJ
-xba 'Zl — 'J!UJe6neqs!6epeH 'VV —
>(Ojeujs!g oi. — sue>|0!a se|jeqo '6
— QgeqeQnea e — •uuunöuejjs-O
'L — 'JBiniq n;ujuj!j jypfj '9
■jnuÁ!su!6is jb|ujb9 g -e>jsujae|j
6o ofsuejj j? sjnjsne i;i ujssa bjj
e — 'ujn uejn 6|s jnjsA e6ue|s uies
‘Jnjejs Z — (uejuojujs 9) ,,|ejojsed“
60 (ubiuojuis e) ,,eo!Ojg“ njs sue
-Aoqjesg jnjuojujs njsnöæjd j joas
Það var að vorlagi og verið var að
gera við húsið, einkum efri hæðina.
Þess vegna var það að ég svaf um
tíma niðri íkjallaranum og notaði sem
hvílu gamlan legubekk, var hann
ágæturtil þeirra hluta.
Þarna niðri voru einnig fleiri gömul
húsgögn, t. d. var þarna annar gamall
legubekkur beint á móti þeim, sem ég
svaf á. Fljótlega fór ég að taka eftir
því, að svartur köttur, sem ég ekki
kannaðist við, lá á bekknum á móti
mér, einkum seint á kvöldin. Þegar ég
horfði á hann og hugsaði um þaö hver
mundi eiga hann, var það oftast svo,
að hann hoppaði niður á gólfið og tölti
síðan út. Að vísu áttum við svartan
kött, en ég var alveg viss um að þetta
var ekki hann, enda kom það einu
sinni fyrir, að ég sá okkar kött úti í
garði meðan þessi lá á bekknum á
móti mér inni í kjallaranum.
Ég hafði nú ekki orð á þessu við
neinn úr fjölskyldu minni fyrst um
sinn, en að lokum gat ég þó ekki stillt
mig um að tala um þennan dularfulla
svarta kött við dóttur mína. Hún var nú
ekkert smábarn lengur, orðin 19 ára.
Þetta kom henni ekki neitt á óvart.
„Jú, þennan kött hef ég oft séð,“
sagði hún. Og kvöldið eftir þegar við
vorum báðar tvær niðri í kjallara,
sáum við svarta köttinn báðar tvær.
Nokkru síðar færði ég þetta í tal við
manninn minn. Ekki kom það honum
heldur á óvart: „Já, góða mín," sagði
hann. „Þennan vofu-kött hef ég séð
mörgum sinnum, en ég hef ekki viljað
gera þig hrædda með því að fara að
tala um yfirnáttúrulega hluti sem
gerðust í kjallaranum hjá okkur, en
sem sagt, ég hef oft séð hann kisa og
kann enga skýringu á þessu fyrir-
brigði."
Og svo til þess að kóróna allt
saman spurði nýja stofustúlkan mig
fljótlega eftir að hún kom til okkar,
hvort við ættum tvo svarta ketti. „Ég
sá einn niðri í kjallara og annan uppi í
stofu."
Nú liðu fram stundir og þar kom að
dóttir mín gifti sig og flutti í annað
bæjarhverfi nokkra kílómetra héðan.
Nokkru síðar kom mér það til hugar,
að nú sæi ég aldrei svarta köttinn í
kjallaranum, já og hafði raunar ekki
séð hann síðan dóttir mín flutti. Þetta
sagði ég henni næst þegar ég hitti
hana. „Já,“ sagði hún, „það er nú
ekkert undarlegt, því að hann flutti
nefnilega með mér. Heima hjá mér sé
ég hann jafnoft og áður.“
(Lausl. þýtt úr sænsku)
Sænsk húsmóðir segir frá.
22