Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 15

■■■■■
ÆVINTÝRI RÓBÍNSONS
Fáar sögur hafa fyrr og síðar átt jafn-
miklum vinsældum að fagna sem sag-
an af Róbínson Krúsó. — Lengi hefur
það verið draumur ungra og fram-
gjarnra unglinga, að lifa frjáls og
óháður og móta umhverfið eftir eigin
höfði. Fæstir eiga þess kost, enda er
það ekki öllum hent.
Ævintýrið af Róbínson Krúsó, sem
hér hefst, er í þýðingu Steingríms
Thorsteinssonar skálds, og vita flestir
íslendingar hver snillingur hann var
bæði á Ijóð og óbundið mai.
glópsku þinnar, en þá mun enginn verða til þess að
þér hjálparhönd."
Föðurnum stóðu tár í augum, er hann mælti þetta,
enda viknaði líka Róbínson yngri af hjarta og einsetti sér
að gera föður sínum til skaps og láta af ósk sinni, þó
að honum félli það þungt.
En því var miður að strax daginn eftir var þessi góði
ásetningur farinn veg allrar veraldar, og meira að segja,
Róþínson varð nú staðráðinn í því að strjúka burt frá
foreldrum sínum til þess að fara eina stutta ferð. Hann
bætti því við, að þegar hann væri kominn heim aftur, þá
skyldi hann verða þess ástundunarsamari, en áður yrði
hann endilega að bregða sér dálítið út í heiminn, þvíað til
þess hefði hann ósigrandi löngun.
Móðir hans ávítaði hann harðlega og fullvissaði hann
um þaó, að faðir hans mundi reiðast, ef hún gerðist tals-
maður hans í þessu máli. Samt fórsvo, að daginn eftir
áttu foreldrarnir tal saman um hagi og velferð Róbín-
sons. Við það tækifæri urðu föðurnum nokkur orð á
munni er Róbínson heyrði, og voru þau á þessa leið:
„Drengurinn gæti orðið lánsmaður hér heima, en fari
hann til útlanda, þá verður hann vafalaust sá aumasti
maður í veröldinni; ég get ómögulega gefið honum

RÓBEVSON KRÚSÓ
Fyrsta ferð Róbínsons
í borginni Jórvík á Englandi var maður vel efnaður,
Róbínson Krúsó að nafni. Honum fæddist sonur árið
1632. Faðirinn vandaði uppeldi þessa sonar síns sem
mest mátti verða og ætlaðist til, að hann seinna meir
•egði stund á lögfræði. En þegar Róbínson yngri var
kominn úr barnæsku, þá þróaðist æ meira og meira hjá
honum löngun til sjólífs og farmennsku og það svo, að
varla varð við ráðið. Þetta fékk föður hans áhyggju, og
Það því heldur sem báðir eldri synir hans höfðu gengið í
hermanna stétt og fallið í herferð nokkurri. Hann gerði
sér því allt far um að setja Róbínson, syni sínum fyrir
sjónir, hvílíkt óráð það væri að gefa sig farmennsku.
Það var einn dag, að hann mælti til hans þessum orð-
um: ,,Þú vilt yfirgefa heimili þittog föðurland, þarsem þér
þó eru allir vegir opnir til að lifa rólegu og farsælu lífi. Það
eru ekki nema stórbornir menn, sem gera það úr fátækt
og vandræðum að freista hamingjunnar og lifa ævin-
týralegu lífi. Og það skaltu vita, sonur minn, að aldrei
mun Guð blessa þig, ef þú framkvæmir ætlun þína, já, þú
mátt vera viss um, að fyrr eða síðar munu þig iðra
samþykki mitt til slíkrar ferðar, sem hann ætlar sér að
fara." Þessi orð höfðu spádómslega þýðingu fyrir
ókomna ævi Róbínsons; hversu oft mátti hann síðar
minnast þeirra með hinum beiskasta trega!
Að nokkrum tíma liðnum bar svo til einhverju sinni, að
hann var staddur í Hull. Þar hitti hann einn af vinum
sínum, sem var einmitt að búa sig af stað, og ætlaði til
Lundúnaborgar á skipi föður síns.
Þessi ungi maður var hinn blíðasti við Róbínson, tók
hann við hönd sér og mælti: „Hvernig líst þér nú á það,
kunningi, að létta þér upp og slást með í feróina til
Lundúnarborgar?"
Róbínson varð himinlifandi af fögnuði, stóð við
snöggvast og segir eftir stutta athugun: ,,Ég er peninga-
laus."
„Hvað gerir það?“ sagði hinn hlæjandi, ,,þú getur lifað
á minn kostnaó."
Róbínson var nú fastráðinn. Hann gleymdi öllum
ræktar-skyldum við foreldra sína og 1. september 1651
steig hann á skipsfjöl og hóf þessa ferð sína. Sjaldan
hefur refsing fyrir drýgðan órétt byrjað eins fljótt og
staðið eins lengi yfir eins og sú, er nú kom niður á vesa-
lings Róbínson.
Varla var skipið komið út úr hafnarmynninu, þegar
fið vinum ykkar
eins árs áskrift af ÆSKUNNI
15