Æskan - 01.10.1981, Blaðsíða 16

ÆVINTYRI ROBINSONS KRUSO
hvessa tók, og gerði veður mikið. Skipið veltist og hoss-
aðist í ölduganginum svo gríðarlega, að Róbínson varð
dauðhræddur um líf sitt. Þar á ofan bættist sjósóttin og
iðrunin, að hann skyldi hafa lagt út í slíka ófæru án vilja
og vitundar foreldra sinna. Veður fór vaxandi og að því
skapi hafrótið. Ýmist hófst skipið upp á háhryggi stór-
sjóanna eða það hneig niður í hina djúpu öldudali, svo
Róbínson bjóst skjálfandi við dauða sínum þá og þegar.
Hjartað í honum nötraði af dauðans hrolli og angistar-
svita sló út um alla limi hans. Hann stundi þungan og
mælti: ,,Ö, að drottinn vildi miskunna mér enn þá einu
sinni og frelsa mig úr þessum lífsháska. Þá skyldi ég
aldrei framar stíga fæti mínum á skip. Ég skyldi hlaupa
heim og biðja foreldra mína fyrirgefningar og ætíð fram-
vegis hlýða áminningum þeirra."
En því var miður, að þessar hugsanir hurfu jafnóðum,
þegar háskanum linnti. — Veðrið lægði smám saman og
hafið kyrrðist. Tvo daga þjáðist Róbínson af sjósótt en á
þriðja degi var hann orðinn hress og kátur og fór upp á
þilfar. Loftið var kyrrt og hlýtt, sólin skein í heiði, og varla
mátti heita, að nokkur vindblær gráraði hinn Ijómandi
skuggsjá hafsins.
Vinurinn, sem hafði freistað Róbínsons til ferðalags-
ins, kom nú til hans, klapþaði á axlir honum og sagði:
„Hvernig þótti þér hristingurinn, frændi?" „Mikill skelfi-
legur stormur var þetta!" svaraði Róbínson.
Þá skellihló vinurinn og sagði: „Kallarðu golukornið að
tarna storm? En það er von, því þú ert óvanur sjóferðum
garmurinn, svo maður verður að fyrirgefa þér þessa
heimsku. Þegar þú ert búinn að svalka eins lengi á sjón-
um og ég, þá muntu hlæja að öðrum eins vindi og þetta.
En nú skulum við fá okkur eina púnskollu og gleyma yfir
henni öllu því, sem liðiö er.“
Róbínson fór með honum niður í káetu og komst þar í
hópinn með nokkrum ofsakátum drykkjubræðrum, svo í
þeim solli hurfu hinar síðustu snefjar af góðum áformum,
sem hann var búinn að setja sér. Reyndar var ekki trútt
um næstu dagana á eftir, að samkyns tilfinningar vökn-
uðu hjá honum aftur, en vinurinn, sem hann trúði, leiddi
honum fyrir sjónir, að slíkt væri tóm fíflska, sem hver
dugandi drengur ætti að slá úr sér.
En forsjónin reyndi þó að knýja hann til afturhvarfs
með enn þá sterkari áminningu. Skipið kom á sjötta degi
á leguna við Yarmouth, en varð að liggja þar við akkeri í
átta daga sakir andviðra. Á áttunda degi gerði storm
miiinn og áttu skipverjar fullt í fangi með að þétta og
treysta skipið móti áföllunum. Allt af var að hvessa og
versna í sjóinn, og um hádegisbil gekk stórsjór yfir skipið
og þótti sem akkeri hefði þokað. Veðurofsinn var af-
skaplegur og dauðans angist var í hvers manns yfir-
bragði. Róbínson ranglaði sinnulaus um stóru káetuna
og hræddist því meira brakið og brothljóðin í skipssúð-
unum en hrinurnar í storminum og dunurnar í ölduföll-
unum; hann var fullur angistar, að skipið mundi þá og
þegar spónbrotna í þessum ógangi höfuðskepnanna. í
þessu bili heyrir hann einn af skipverjum kalla hástöfum:
,,Guð almáttugur hjálpi okkur; við erum frá."
Hann hljóp skjálfandi upp á þilfariö, en hvernig var þar
um að litast? Hann sá hvítfyssandi brotsjóina bresta yfif
borðin. Um alla leguna var ekki annað að sjá en neyð og
hörmung. Á einu af skipunum, sem þar lágu, var búið að
höggva möstrin, önnur tvö hafði slitið upp í storminum
og hrakti á hafinu; kolabyrðingur nokkur var einmitt þá
samstundis að hverfa í haf.
Eins og nú allt hið ytra var í óróa og uppnámi, eins var
Róbínson sjálfum innan brjóst; hann hlaut að játa með
sjálfum sér, að bæði hafði hann drýgt hina mestu synd
og þar á ofan þurtrýmt iðruninni úr hugskoti sínu. Jafnvel
þá skipverja, sem hroðafengnastir höfðu verið, þá sá
hann liggja á knjám og fórna höndum til himins.
I sama vetfangi var æþt undir þiljum niðri: „Skiþið er
orðið lekt!" ,,Guð hjálpi okkur", kallaði einn af hásetun-
um, „sjórinn niðri er orðinn meira en í mitti." Róbínson
hné niður eins og örendur. Einn af skipverjum reisti hann
ÆSKAN vísar þeim ungu veginn til aukins þroska og hollra lífshátta.
16