Æskan - 01.04.1984, Blaðsíða 8

Sigrún Schneider
Starinn varð svo hissa þegar hann uppgötvaði að
það var hann Pési sem flautaði svona eins og hann
sjálfur að hann var nærri dottinn af greininni. Hann
hugsaði: - „Það er naumast! Þessi páfagaukur
leynir á sér. Hann talar, hann flautar og syngur eins
og ég og er kannski að herma eftir mér. Það finnst
mér ekki nógu gottl" - Starinn hristi litla höfuðið og
vissi alls ekki hvernig hann átti að haga sér í þessu
máli. Best væri að reka hann úr trénu. En það væri
þó ekki gott. Hann átti hvergi heima núna og þrátt
fyrir allt vorkenndi hann litla, skrautlega fuglinum og
hafði, svona undir niðri, mjög gaman af honum.
Það er ekkert grín að rata ekki heim til sín en líka
mikið kæruleysi að festa sér ekki í minni leiðina heim
enda nauðsynlegt að allir fuglar viti hvar þeir eiga
heima. Eins og börnin. Starinn fylgdist á hverjum
degi með börnunum og sá þegar þau fóru og komu.
Þau rötuðu alltaf aftur heim. Svona hugsaði starinn
og varð upp með sér af því að hugsa mikið og vera
athugull og skynsamur. Að vísu var þessi nýi vinur
hans sem kallaði sig Pésa og sagðist vera páfagauk-
ur einnig skynsamur en hann gat þrátt fyrir það ekki
bjargað sér hér úti í garðinum. Að öllum líkindum áttu
starar ekki heldur auðvelt með að bjarga sér inni í
húsum.
Pési söng ennþá af hjartans list en þagnaði þegar
starinn bauð honum að borða með sér. Hann varð
himinlifandi því að hann var orðinn svangur og flaug
með mikilli ánægju á eftir honum niður á grasflötina.
Hann leit vandræðalega í kringum sig eftir að niður
kom og varð vonsvikinn þegar hann sá enga skál
með korni á eins og hann var vanur að hafa á gólfinu
í búrinu sínu. „Getur verið að starinn sé að gera at í
mér?“ hugsaði Pési dálítið sár og illur um leið. Það
væri Ijótt af honum því að ég er svo umkomulaus
hérna úti í garðinum og dauðhræddur þó að starinn
sé svona góöur við mig. En hvað er þetta? Augun í
Pésa urðu enn kringlóttari en þau voru fyrir og hann
blístraði út um gogginn; svo undrandi varð hann.
Starinn kom hoppandi og skoppandi með stóra flugu
sem hann átti fullt í fangi með að hemja í goggnum.
Hann staðnæmdist fyrir framan Pésa og bauð hon-
um fluguna með skringilegum tilburðum því að hann
gat ekkert sagt með gogginn úttroðinn. Flugan sprikl-
aði og leit óttaslegnum augum á Pésa sem starði
alveg máttlaus á hana og sagði: „Hvað ertu að gera
við þessa flugu? Sérðu ekki að þú meiðir hana?“
Pési hristi sig allan og ýfði kollfjaðrirnar um leið og
hann hélt áfram að tala með skrækum rómi: „Ef við
eigum að leika okkur við hana verður þú að sleppa
henni en ef ég á að vera hreinskilinn þá er ég ekki
vanur að leika mér við flugur og er frekar illa við þær.
Ég á miklu fallegri leikföng og þau eru ekki að sprikla
heldur standa þau kyrr og eru eins og ég vil hafa þau.
Það er miklu skemmtilegra.“
Starinn rak upp undrunarhljóð og um leið og hann
opnaði gogginn til þess að tala varð hann að sleppa
flugunni sem var fljót að bjarga sér út í buskann.
Hann gat ekki annað en reiðst Pésa vegna þess að
hann þáði ekki þennan góða matarbita sem hann
færði honum og sagði æstur: „Þótt þú sért duglegur
að læra þá ert þú mesti kjáni. Þú áttir að borða
fluguna en ekki leika við hana. Flugur eru mesta sæl-
gæti í fuglagogga og oft erfitt að ná þeim. Ég var
lengi að ná þessari og montinn að geta boðið þér
svona gott og nú er ég reiður yfir að hafa þurft að
sleppa henni."
Svo mælti starinn. Ekki nema það þó; að halda að
fuglar eigi að leika sér við flugur. Sá er skrítinn. En
hann er líka páfagaukur og þeir eru víst öðruvísi en
aðrir fuglar. Að svo búnu fór starinn að skoppa um
grasflötina og hlusta og að lokum beygði hann sig og
náði í stóran maðk. Pési stóð hjá og horfði skelfingu
lostinn á þetta háttalag og uppgötvaði allt í einu að
starinn borðaði öðruvísi mat en hann sjálfur.
Já, þannig var það. Þetta var Ijóta klípan. Hann
vildi alls ekki vera ókurteis og þess vegna hoppaði
hann til starans sem var í óða önn að fást við orminn
og sagði við hann: „Þú mátt ekki vera ergilegur við
mig. Ég er vanur að borða lítil korn en ekki flugur og
maðka. Þess vegna er ég líka með öðruvísi gogg en
þú.“
Pési rak bogna gogginn sinn upp í loftið svo starinn
gæti virt hann vel fyrir sér. Hann starði með furðusvip
á gogginn á Pésa. Mikið rétt! Hann hafði ekki tekið
eftir því en hann var boginn og þar af leiðandi hlaut
að vera ómögulegt fyrir Pésa að lifa á því sem
garðurinn bauð upp á, flugum og möðkum. Hann
hlaut því að sálast úr hungri ef hann kæmist ekki
heim til sín til þess að fá þetta blessaða kom sem
hann sagðist borða.
Þetta var nú Ijóta ástandið og verst að geta ekki
hjálpað litla skrautlega fuglinum. Starinn fylltist vor-
kunnsemi og leiða en Pési mátti ekki sjá það og
8