Æskan - 01.04.1984, Qupperneq 20

GULI KJUKLINGURINN
Árni var í heimsókn hjá Edel
frænku sinni. Hún sat við skrifborð-
ið og var að skrifa utan á bréf, en
hann stóð við hlið hennar og horfði
á.
Það voru margir skrítnir munir á
skrifborðinu. Auðvitað var þar blek-
bytta, ritveski, minnisbók, og ýmis-
legt annað. Minnisbókin var mjög
falleg. Hjá henni lá pennaþerrari.
Þarna var einnig gulur kjúklingur,
sem var mjög skrítinn. Það var ekki
nefnt úr hvað efni hann var. Öðrum
megin blekbyttunnar stóð aura-
baukur. Hann var úr gleri og eftirlík-
ing af svíni. Það er að segja grís.
Hann var flekkóttur að lit. Bak við
grísinn var fullur poki af súkkulaði-
töflum.
Skyndilega hringdi síminn, og
Edel frænka Árna sagði:
„Jæja, Árni minn. Bíddur rólegur
hérna á meðan ég tala í símann.
Þaö getur orðið dálítil stund. Sestu
og borðaðu súkkulaðitöflurnar." Að
svo mæltu flýtti Edel frænka hans
sér út úr stofunni, og Árni fékk sér
þegar eina súkkulaðitöflu. En þó án
frekju.
Þá tók kjúklingurinn til máls og
sagði:
„Góðan daginn, Árni.“
„Hvað er þetta? Geturðu talað,“
spurði Árni og var afar forviða.
Kjúklingurinn svaraði: „Auðvitað,
að öðrum kosti gæti ég ekki beðið
þig um að gera mér þann greiða
sem mig langar til að þú gerir.“
„Hvað er það? Ég vil gjarnan
hjálpa þér,“ sagði Árni vingjarn-
lega.
Kjúklingurinn mælti: „Svo er nú
mál með vexti, að mig langar af-
skaplega til þess að heimsækja
ættingja mína, hænsin, úti í garðin-
um. Þau eru bak við hús frænku
þinnar. En ég má ekki fara af mín-
um stað án þess einhver annar
gegni hlutverki mínu. Annað væru
svik.“
Árni svaraði: „Ég skal gæta
pennaþerrarans, ef það er það sem
um er að ræða.“
Kjúklingurinn sagði: „Það er nú
fleira, sem ég hef á minni könnu.
Þú verður að taka á þig mitt gervi,
að öðrum kosti fer illa. Hér er
margs að gæta.“
„Hvernig má þaö vera?“ spurði
Árni.
Kjúklingurinn svaraði: „Súkku-
laðitöflurnar eru fullar af töfrum. Ef
þú borðar af þeim, og snýrð þér
þrisvar í hring og segir: „Ég sný
mínum hænsnum tvisvar og þrisvar
í hring,“ þá verður þú lítill, gulur
kjúklingur nákvæmlega eins og
ég.“
Árna virtist þetta mjög hrífandi.
Hann þreif í flýtí súkkulaðitöflu, lét
hana upp í sig og sagði: „Ég sný
mínum hænsnum tvisvar og þrisvar
í hring.“
í sama vetfangi fann hann breyt-
ingu hið innra með sér. Hann var
orðinn að gulum kjúkling.
Hinn raunverulegi kjúklingur varð
mjög glaður. Hann mælti: „Nú get-
urðu tekið að þér mitt hlutverk. Ég
verð fljótur. Vertu sæll á meðan."
Kjúklingurinn flögraði upþ í
gluggakistuna, og þaðan sveif
hann niður í garðinn til frænda
sinna og vina.
Árni horði á grísinn. Hann hló við
Árna og mælti:
„Hvernig geðjast þér að því að
standa hér?“
„Ég get ekki sagt um það þegar í
stað. Er ekki skemmtilegt að vera
hér?“
„Frænka þín er okkur mjög góð,“
sagði blekbyttan. „Hún skrifar vel,
en ekki mjög mikið. Hér er ávallt
þrifalegt og nóg blek. Ert þú ekki á
sama máli, minnisbók?"
Minnisbókin svaraði: „Jú, mér
virðist frúin mjög vingjarnleg. Hún
gætir þess líka að setja ekki klessur
í mig þegar hún er að skrifa."
Pokinn mælti: „Og hún kaupir
vikulega fullan poka af súkkulaði.
Allir pokar eru bræður mínir og
systur.“
En allt í einu kom stór vera inn
um gluggann. Það var kötturinn.
Árni skildi þegar að kisi vildi ná í
hann. Árni steig ósjálfrátt fram, og
datt á hausinn á pappírskörfuna.
Hann hafði staðið svo framarlega á
skrifborðinu.
Kötturinn stökk líka. En hann
velti um skál með blómum. Af því
varð hávaði mikill, og kom vinnu-
konan þjótandi.
Vinnukonan mælti:
„Sjáið hvað kattarskömmin hefur
gert.“ Hún skammaði kisa og rak
hann út úr stofunni. Svo þurrkaði
hún vatnið, hreinsaði óhreinindin
og lét allt í körfuna. Að því búnu bar
hún körfuna út og hellti innihaldi
hennar út á haug, og fylgdi Árni
auðvitað með.
20