Æskan - 01.04.1984, Síða 21

Marta litla var ein inni. Pabbi
hennar var verslunarmaöur og kom
aldrei heim fyrr en klukkan tíu á
kvöldin. Mamma hennar hafði farið
ut að taka inn þvott og skilið hana
á gólfinu og fengið henni ýmis-
'e9 barnagull að leika sér að á
meðan. Hún hafði þvegið hvers-
dagskjólinn hennar um morguninn,
°9 þess vegna fékk hún að að vera
1 9ráa, fallega sparikjólnum sínum,
eins og þið sjáið.
Marta litla átti eina systur, sem
var miklu eldri en hún, og hún hafði
°ft fengið að fara út með henni,
Þegar gott var veður, og þá hafði
^én séð hana hafa með sér brauð-
m°la og korn, til þess að fleygja
fyrir iitlu svöngu fuglana, sem voru
aö fijúga úti.
Þegar Marta litla hafði setið
stundarkorn á gólfinu, leikið sér að
9ullunum sínum og talað við sjálfa
si9. eins og þið gerið svo oft, litlu
..Svei," sagði hann. „Þetta er
e9eðslegt.“ Árni hristi sig. Hann
kom út úr ruslinu. Hann var orðinn
t’eeði blautur og skítugur.
Arni sagði: „Ég verð að hafa uppi
a hinum raunverulega kjúklingi."
i^ann flýtti sér svo mikið sem hann
9at til hænsnanna. „Mér leiðist að
Vera kjúklingur. Ég er búinn að fá
nó9 af því. Nú vil ég aftur verða
drengur."
. Árni rakst fljótlega á gula kjúkl-
'bginn.
Árni mælti: „Komdu heim. Við
skulum skipta um hlutverk aftur. Ég
er blautur. Mér leiðist að vera kjúkl-
|n9ur. Svo er ég hræddur við
köttinn."
Kjúklingarnir flýttu sér allt hvað af
'ök. En það var enginn hægðar-
börn, þegar þið leikið ykkur, þá
varð henni litið upp og hún sá, að
fuglahópur flaug fyrir gluggann. Þá
dettur henni í hug, hvað systir
hennar er vön að gera, stendur upp
tekur skál, sem var á kistu, fulla af
korni og ætlar að gefa fuglunum.
Skálin var svo þung, að hún missti
hana niður á gólfið. Hún sópaði
upp í hana því, sem hún náði og
ætlaði svo að standa upp með
hana, en í því heyrir hún til mömmu
sinnar, þar sem hún kemur með
þvottinn. „Hvað ertu nú að gera,
litla telpan mín?“ sagði mamma
hennar. „Mamma, gefa lilla fulla
eindo didda" (gefa fuglunum eins
og systir). „Bles'.aður litli kjáninn
minn!“ sagði mamma hennar og
kyssti hana. Svo fór hún út með
korn handa svöngu fuglunum og
hafði Mörtu litlu með sér, og hún
brosti svo ánægjulega og var svo
falleg, alveg eins og lítill engill, þeg-
ar hún horfði á þá tína upp kornið
með litlu nefjunum sínum. Þið sjáið
þarna myndina af henni Mörtu litlu,
þegar hún heyrir fótatak mömmu
sinnar og hlustar eftir því. Verið þið
öll eins góö og hún Marta litla,
börnin mín!
Sigurður Júl. Jóhannesson
leikur að komast inn í húsiö. Glugg-
inn var hátt jppi. Hurðin var aftur.
Hvað áttu þeir að taka til bragðs?
Árni mælti: „Segðu mér töfraorð-
ið svo ég geti komið og sótt þig.“
Kjúklingurinn mælti: „Ertu búinn
að gleyma því að þú þarft að borða
súkkulaðitöflu áður.“
Veslings Árni! Hann var daufur í
dálkinn. „Hvað ætli pabbi og
mamma segi þegar þau fá vitn-
eskju um að ég er horfinn? Ég verð
víst aldrei drengur aftur. Ef til vill
kemur kötturinn og étur mig.“
En í þessu bili heyrði hann gleði-
tíst frá gula kjúklingnum.
Hann mælti: „Taktu eftir. Þegar
kötturinn stökk og velti skálinni, reif
hann súkkulaðipokann, og hér ligg-
ur ein súkkulaðitaflan. Vertu fljótur,
borðaðu hana og segðu. „fyrir
gauk, fyrir hauk, kvak - kvak -
kvak -. Og svo verðurðu aftur að
dreng.“
Árni greip súkkulaðitöfluna, át
hana og hafði yfir töfraorðin. Og
svo stóð hann aftur framan við
skrifborð Edel frænku.
Guli kjúklingurinn var við hliðina
á pennaþerraranum, súkkulaðipok-
inn við hliðina á grísnum. Þarna var
blekbyttan. Allt var óbreytt.
Edel frænka kom og sagði:
„Nú er ég búin að tala í símann,
hefur þér leiðst? Nei, að líkindum
ekki. Þú hefur verið að aðgæta dót-
ið á skrifborðinu, og fengið þér
súkkulaðitöflur. Komdu! Við skulum
fara út í garð, Árni minn.“
21