Æskan - 01.05.1987, Qupperneq 19

eftir Kristjönu Nönnu Jónsdóttur 12 ára
Uppi' °§ Maggi voru bestu vinir, ör-
Sama ^, estu v'rur í heimi. f»eir voru
utan P a ia daga, bæði í skólanum og
^að p a-nS’ ^aS var miðvikudagur.
ed á r ^ætur ðagur en jafnast ekk-
Þag 'lu 'augardaga og sunnudaga.
að ar málfræði. Krakkarnir voru
h»ot, stl^ana sína. Jói hafði verið
jUr eu Maggi næstur.
SapA: Jra’ Þ'ð megið fara heim,“
K tSdíS kennari-
Magrgai:*carnir flýttu sér út. Jói og
Vennj] V°rU samferða heim eins og
braat e8a' Þegarþeirkomu að gang-
að relnilIsáuÞeirJónínugömluvera
Jónjna ar) koma sér yfir götuna.
tjörn'3, Uttl i16!013 í litlu húsi við
ast blna' ^un var víst búin að dvelj-
það v r alveg síðan hún fæddist og
stau ,ar langt síðan. Hún var alveg
var . -d og hálf-heyrnarlaus. Nú
ganphUn a^ reyna að staulast yfir
=ýrautina.
hjain ttUm yið ekki að reyna að
Pa henni?“ sagði Maggi.
aði’jó’Vld ættum að gera það,“ svar-
Þuj r r, i
hv0r niupu yfir götuna og tóku
, jj n^ir sína höndina á henni.
Jón,n ae' hver er þetta?“ spurði
röddi'a Pamia með góðlegu, veiku
^nni sinni.
"r iá^ 6r Magnús Þorsteinsson, son-
tarnsmiðsins.“
Jónjn’ -ía’ eg veit hver þú ert,“ sagði
s°n°8, eg er Jóhannes Ólafsson,
r,æknisins,“ sagði Jói.
„Já, já, piltar, þið eruð góðir
drengir. En hvað viljið þið mér?“
„Megum við ekki hjálpa þér yfir
götuna?"
Svo leiddu þeir Jónínu gömlu yfir
götuna. Þegar þeir komu á leiðar-
enda sagði Jónína:
„Það vill svo vel til að ég var að fá
peninga í pósti. Hérna eru 10 krónur
sem þið megið eiga.“
„Takk,“ sögðu strákarnir og létu
Jónínu gömlu fá pokana sína og
lögðu af stað heim.
Þegar komið var að því að skipta
peningunum tók Maggi þá upp úr
vasanum, lét Jóa hafa 3 krónur en
tók sjálfur 7.
„Hva, hva, hvað er þetta? Ég á að
fá 5 krónur og þú líka!“ sagði Jói.
„Já, en ég gerði miklu meira. Ég
stakk upp á því að hjálpa Jónínu
gömlu yfir götuna. Ég hélt á pokan-
um. Ég bjargaði henni þegar hún var
næstum dottin og svo lét hún mig
hafa peningana!“ sagði Maggi.
Þeir þrættu svolítið um þetta og
svo fóru fleiri að láta málið til sín
taka, strákarnir úr bekknum og líka
úr öðrum bekkjum. Smátt og smátt
urðu krakkarnir á bandi Magga.
„Þetta er alveg rétt hjá Magga!“
hrópuðu þau. „Þú getur alltaf fengið
peninga hjá mömmu þinni og pabba.
Er hann ekki læknir, ha?“
Loks ákvað Jói að fara heim áður
en þeir færu að fljúgast á.
„Bö, hann flýr! Oj, oj, aumingi!“
heyrði hann kallað á eftir sér um leið
og snjókúlurnar dundu á bakinu á
honum.
Jóa leið ekki vel þennan dag.
Besti vinur hans hafði svikið hann og
hálfur skólinn var á móti honum.
Morguninn eftir var Maggi búinn
að færa sig til hinna strákanna svo að
Jói sat einn í horninu þennan dag.
Þetta var langur dagur fyrir Jóa og
þegar skólinn var búinn var hann
feginn en samt vansæll.
Um miðjan daginn þegar Jói var
einn heima og var að læra var hringt
niðri. Það var Maggi sem stóð fyrir
utan og var álútur og dapur.
„Halló, ég saknaði þín í dag. Ég
ætla að biðjast fyrirgefningar,“ sagði
Maggi.
Jói bauð honum inn og þeir fóru
upp í herbergið hans.
„í gærkvöldi fór ég að hugsa um
þetta og auðvitað sá ég að þú áttir að
fá jafnmikið og ég. Ég ákvað að fara
til þín og biðjast fyrirgefningar og
láta þig hafa 2 krónurnar þínar en ég
eyddi öllum peningunum í sæjgæti í
gær. En mamma huggaði mig og gaf
mér tvær krónur.“
Hann rétti Jóa tvo krónupeninga.
Jói og Maggi voru aftur vinir og
kom aldrei neitt annað illt upp á milli
þeirra. Mér hefur verið sagt að þeir
séu góðir vinir enn í dag.
(Aukaverðlaunasaga úr samkeppni Æsk-
unnar og Rásar 2)
19