Æskan - 05.10.1987, Page 42

pAi
V. KAFLI
Guörún Marinósdóttir leggur hönd
aö verki:
Ur skuggalegu húsasundinu lágu
tvær leiöir, önnur fram hjá nokkrum
útúrfullum öskutunnum en hin með-
fram hálfhruninni timburgirðingu. Lítil
birta var þarna en lyktin bar ekki vitni
um mikið hreinlæti. Álengdar heyrði
ég í bíl og fannst mér hljóðið koma úr
áttinni sem öskutunnurnar voru í. Þess
vegna tók ég á rás í þá átt. Leiðin lá um
nokkur forug sund útötuð í drasli.
Skyndilega var ég kominn á breiða
götu þar sem nokkur umferð var þó að
enn væri nótt. Ég sá strax að þetta var
Seleyrarvegurinn, aðalgatan í bænum.
Einmitt við þá götu er skrifstofan mín.
Bersýnilegt var að í næsta nágrenni
vinnustaðar míns var annar heimur en
sá sem ég þekkti best.
Ég hélt að dyrum sem stóð á:
VEGAGERÐIN - UMDÆMISSKRIF-
STOFA,opnaði með lykli mínum og
tók lyftuna upp á 4. hæð. Á dyrum
skrifstofu minnar stendur Bergur Jóns-
son — umdæmisverkfræðingur. Ég
fór þar inn. Þar sem ég var að verða
fullur gruiisemda leit ég í skyndi yfir
skrifborðið, teikniborðið og skjala-
hirslumar. Allt virtist óhreyft. Á
teikniborðinu lágu drög að hönnunar-
teikningum mínum af veginum gegnum
Skuggadal en hann átti að verða Sel-
eyringum samgöngubót. Það var
stærsta verkefni mitt um þessar mundir
að vinna að hönnun þessa vegar. Nú
átti að hætta að nota stórhættulegan
fjöruveginn þar sem brimið svall á aðra
hönd en skriðuföll og snjóflóð ógnuðu
á hina.
Ég var að hugsa um ævintýri nætur-
innar meðan ég horfði á teikningamar.
Einnig var ég að velta því fyrir mér
hvort of snemmt væri að hringja heim
og láta fjölskylduna vita af mér. Þá
hringdi síminn. Þegar ég tók upp tólið
var fátt um kveðjur eða kurteisishjal.
Dmngaleg karlmannsrödd sagði for-
málalaust: VEGURINN UM
SKUGGADAL SKAL ALDREI
VERÐA LAGÐUR.
Baldur
VI. KAFLI
Edda Björk Ármannsdóttir heldur
söqunni áfram:
Ég heyrði strax að þetta var sami mað-
urinn og hafði skipað mér að fara inn í
myglulyktarhúsið.
— Hvers vegna ekki og hver ert þú?
spurði ég.
— ÉgheitiBaldurefþaðskiptirein-
hveiju máli, sagði dmngalega karl-
mannsröddin. Svo var skellt á.
Ég leit á klukkuna og sá að hún var
korter yfir fjögur. Ég hafði farið seint
að sofa og nú hafði lítið orðið um svefn.
Því ákvað ég að fara heim og reyna að
sofna. Á leiðinni niður í lyftunni hugs-
aði ég um hvaða Baldur þetta hefði ver-
ið. Ég vissi um tvo menn á Seleyri og í
nágrenninu sem hétu Baldur og gat
varla sagt að ég þekkti þá. Annar var
sjómaður og átti heima einhvers staðar
á Grásleppuveginum. Hinn var bóndi á
Skuggabjörgum í Skuggadal. Nýi veg-
urinn átti einmitt að liggja um hans
jörð. Þetta hlaut því að vera Skugga-
Baldur eins og hann var kallaður. Ég
vissi að minnsta kosti ekki um neinn
annan sem gat komið til greina. Á lel
inni heim ákvað ég að reyna að koffl3
að því næsta dag hvers vegna í ósköp
unum Skugga-Baldur væri að þessu.
Ég stóð lengi og horfði á rústirnar a
bflnum mínum áður en ég gekk iun
húsið heima. Þegar ég fór inn ganginn
að svefnherberginu þótti mér grunsani
lega kalt í húsinu. Ég leit þess vegnn
eftir því í hinum herbergjunum hv0
einhvers staðar væri opinn gluggi- .
ar ég leit inn í þvottahúsið brá mer 1
brún. Búið var að mölva dyrnar sem
lágu út í garðinn. Ég fann hæfile£a
stóra spónaplötu í geymslunni
negldi hana fyrir gatið, fór síðan inn 1
svefnherbergið og reyndi að sofna-
Eftir öll þessi ævintýri varð mér ek '
svefnsamt svo að ég reis upp aftur eh,r
nokkra stund og rölti fram í eldhús-1
mér varð litið á eldhúsbekkinn sá e?
eitthvað sem ekki átti að vera þar. Skn
ugur og þvældur bréfmiði lá á borðinu'
Á hann var skrifað með stórum-
klunnalegum og hlykkjóttum stöfum
eins og skjálfandi barn hefði verið ac
verki:
42