Æskan - 05.10.1987, Blaðsíða 54

STOKKHÓLMSFERÐ VERBLAUNAHAFA f SAMKEPPNI ÆSKUNNAR OG RASAR 2
Dagurinn var runninn upp. Það var
21. maí um kl. 5.15 sem við, Anna og
Rakel, hittumst í fyrsta sinn á Hótel
Loftleiðum. Við vorum báðar hálfsyfj-
aðar eftir svefnlitla nótt en spenntar
fyrir ferðinni sem í vændum var. Og
ekki höfðum við spjallað lengi saman
þegar Margrét Hauksdóttir eða bara
Maddý, eins og við kölluðum hana,
birtist og settist hjá okkur. En hún átti
að vera fararstjóri okkar í þessari ferð.
Það voru fáir bílar á ferli þegar við
ókum burt úr Reykjavíkinni. Veðrið
var grátt og drungalegt en þó ekki rign-
ing. Á leiðinni höfðum við margt að
spjalla um ferðina og annað svo að við
vissum varla fyrr en við vorum komnar
út á flugvöll. Þar sáum við stelpurnar í
fyrsta sinni nýju flugstöðvarbygging-
una sem okkur fannst báðum nokkuð
stærri en sú gamla var.
Eftir að hafa verslað smávegis í frí-
höfninni og sýnt öll skilríki og miða
gengum við áleiðis að vélinni. Það var
þota af gerðinni DC 8-55. Súsan yfir-
flugfreyja bauð okkur velkomnar um
borð og benti okkur á sætin okkar sem
voru á besta stað á fyrsta farrými. Að-
eins hafði birt yfir og þokuslæðunni létt
nokkuð þegar hjólin slepptu jörð og við
flugum áleiðis til Svíþjóðar.
Við létum okkur ekki leiðast á leið-
inni, lásum blöð eða reyfara, spjölluð-
um saman eða horfðum út um glugg-
ann. Og þegar nokkuð var liðið á flugið
kom Súsan yfirflugfreyja og bauð okk-
ur inn í flugstjórnarklefann. Við vorum
auðvitað strax til í það og má segja að
þar hafi okkur opnast nýr heimur. í
klefanum var nokkuð þröngt og ekki
síst þegar við vorum komnar inn. Þarna
sátu tveir flugmenn og einn vélstjóri og
við okkur blasti fjöldinn allur af tökk-
um og mælum. Flugmennirnir voru
þrælhressir og reyndu að útskýra fyrir
okkur tilgang hvers takka og hlutverk
og bentu okkur á það markverðasta
sem sjá mátti út um gluggana. Nú vor-
um við farin að nálgast Osló svo að við
urðum að fara fram og spenna á okkur
beltin.
Stansað var í Osló í tæpan klukku-
tíma. Síðan var haldið beina leið til
Stokkhólms. Við tókum saman dótið
ÁSkansinum. Bangsapabbi vareitthvað úrillurog bangsamammaog litli bangsi voru
„Skelltum ok
okkar og héldum út úr vélinni inn í flug-
stöðvarbygginguna sem var á mörgum
hæðum og við hefðum örugglega villst
ef við hefðum ekki elt samferðafólk
okkar því að engin okkar hafði komið
hingað fyrr, jafnvel ekki Maddý.
Þarna rákumst við þó á einn íslend-
ing, Erlu, sem vinnur hjá Flugleiðum.
Hún hafði komið til að taka á móti okk-
ur og sagðist skyldu aka okkur til hót-
elsins. Reyndar sagðist hún ekki vita
alveg hvar það væri en við hlytum þó að
finna það. Til að komast á hótelið
þurfti að aka alveg þvert í gegnum
Stokkhólm því að það var í nokkurs
konar úthverfi. Margt var því að sjá á
leiðinni og við vorum sammála um að
ísland og Svíþjóð væru afar ólík lönd.
Hvergi sáust fjöll, aðeins tré og mikill
gróður til allra átta. Húsin voru líka
öðru vísi en á íslandi. Við tókum e '
því að við ókum oft yfir brýr. Erla sag
okkur þá að Stokkhólmur væri nokku
konar Feneyjar Norður-Evrópu 0
væri byggður á eyjum og skerjum-
Við komumst á hótelið að lokum e
ir að hafa þó ekið einu sinni framhja P
ogorðiðaðsnúavið. Þaðhét„No-l
var á mörgum hæðum, stórt og ■
legt. Við stelpurnar fengum herbe
nr. 347 á 3. hæð en Maddý var á næ^|t
hæð fyrir neðan. í herberginu var ^
eins og best varð á kosið, sjónvarp h*
mörgum rásum, sími, bað og nl ^
fleira. Eftir að hafa komið mestUvjg
draslinu fyrir inni í skáp drifm11
okkur niður til að hitta Maddý. . r
Við tókum neðanjarðarlestina n' ^
í bæ. Það var komið fram yfir hádeg'1
sænskum tíma og margt fólk á g°
54