Æskan - 01.02.1988, Síða 6

Smásaga
Klukkan hringir. Það er föstudagur.
Ég fálma eftir klukkunni, rek mig í
hana, hún dettur á gólfið. Fjárinn sjálf-
ur. En hún þagnar og það er fyrir öllu.
Ég opna augun, lít á klukkuna. Hún
er korter yfir sjö. Ahh, ég get lúrt örlitlu
lengur. Ég loka augunum, opna þau aft-
ur, lít á klukkuna. Hana vantar korter í
átta. Árans . . . Ég þýt fram úr rúminu,
hoppa í buxurnar, treð peysunni yfir
höfuðið, finn enga sokka, stekk upp á
bað, klíni málningu framan í mig, hárið
allt í óreiðu, geri árangurslausa tilraun til
að greiða úr því - mér er í nöp við þetta
hár - tek töskuna og æði út.
Kem rétt á eftir kennaranum og fæ
punkt, þriðja punktinn í þessari viku.
Svona þurfti þetta að fara, loks þegar 16.
afmælisdagurinn rann upp.
Danska í tveim fyrstu tímunum. Ég
dotta. Skrepp upp í sjoppu í frímínútum
og kaupi mér samloku.
Skólinn búinn, ég fer heim; mamma
að röfla yfir drasli í herberginu. Æ, hvað
manneskjan getur verið þreytandi. Ég
leggst upp í rúm, nenni ekki að hlusta á
hana. Fer að hugsa um kvöldið, þá á sko
að „flippa“ - gefa sér lausan tauminn:
Fyrst út að borða, síðan í bíó, kannski að
líta í bæinn og svo í „partí“. Þetta verður
pottþétt.
Ég ætti kannski að skreppa í bæinn og
kaupa mér peysuna í Karnabæ. Ég
hringi í Kötu. Hún samþykkir að
skreppa með. Förum í bæinn, kaupum
peysuna, förum heim. Pabbi er kominn,
brosandi út að eyrum, óskar mér til
hamingju með afmælið, teymir mig nið-
ur í herbergi. Á miðju gólfinu standa
þessi líka fínu tæki frá Sharp. Vá! Ég
hoppa upp um hálsinn á honum. Einmitt
það sem mig langaði í. Ég er komin í
ljómandi skap og set plötu með Ma-
donnu á fóninn.
Kata horfln inn í herbergi með Stjána.
Ég sit ein og yfirgefm þegar Jonni geng-
ur til mín, sest og spyr hvort ég sé ekki
hress. VÁÁ, Ég trúi þessu ekki, sætasti
strákurinn í bekknum sest hjá mér (Er
mig að dreyma?) Ég svara, kafroðna. En
hann er svo ræðinn að það er eiginlega
ekki hægt að vera feiminn. Við töluffl
saman um heima og geima. Stelpurnar
horfa á mig með illskulegu augnaráði.
Mér er sama. Klukkan er farin að ganga
tvö, verð að fara að drífa mig, segi hon-
um það. Hann brosir allt-í-lagi-brosinu
Ég klæði mig í peysuna - og buxurnar
sem amma gaf mér, meiriháttar flottar -
geri aðra tilraun til hressa upp á útlitið,
tekst betur en í morgun. Kata kemur,
við ætlum að borða á Pitsuhúsinu. Á eft-
ir förum við á nýju myndina með Rob
Lowe (Hróbjarti Elsku!), hittum krakk-
ana úr skólanum, sláumst í hópinn og
förum í „partí“ hjá stelpu í bekknum.
Svaka stuð.
og segist ætla að verða samferða. Við
kveðjum og göngum af stað. Hann tekur
utan um mig. Við göngum þarna 1
myrkrinu tvær venjulegar manneskjur a
venjulegu föstudagskvöldi en í huga
mínum er ekkert venjulegt. Ég er í upp'
námi held ég sé hrifin af honum, er ekki
viss. Jú, ég er hrifin af honum en ástin er
svo flókin. Við erum komin heim, hann
kveður, smellir kossi á kinnina á mér.