Æskan - 01.05.1989, Blaðsíða 30

Sagan um Bjarkmund
Framhaldssaga eftir Bjarka Bjarnason
Eitt vorið þegar Bjarkmundur var
búinn að sofa og hrjóta í heilan vetur
var ýtt við honum og fólkið sagði að
hann þyrfti að fara út úr húsinu, það
ætti að fara að rífa það. Hann hafði
fengið að liggja þar á bekk allan vetur-
inn en hafði sett fæturna upp í bóka-
hillu. Það var gömul kona sem átti hús-
ið.
- Hvað verður þá um gömlu kon-
una? spurði Bjarkmundur og byrjaði að
reima á sig strigaskóna.
- Hún dó á gamlárskvöld, svaraði
fólkið.
- Ég hef bara ekki tekið eftir því,
sagði Bjarkmundur.
- Þú mátt taka með þér legubekkinn
ef þú vilt, sagði fólkið og kímdi.
- En bókahillurnar? Má ég eiga þær?
spurði Bjarkmundur.
- Ætli bekkurinn sé ekki nóg, sagði
fólkið og skellti upp úr.
Einn mannanna hjálpaði Bjarkmundi
við að bera legubekkinn út á hlað og
setja hann upp í hjólbörurnar.
- Dekkið er alveg vindlaust. Ég verð
að fara á næstu bensínstöð og dæla í það
lofti, sagði Bjarkmundur og lötraði af
stað.
Það fréttist fljótlega að Bjarkmundur
væri vaknaður af dvalanum og það
fannst öllum dálítið gaman því að það
var alltaf hægt að gera grín að honum.
Þegar hann kom á bensínstöðina var
kominn hópur af krökkum á eftir hon-
um og allir hoppuðu og híuðu.
- Ædarðu að fá bensín á bekkinn?
spurðu bensínkarlarnir og skellihlógu.
„Hann er alveg algjör,“ sögðu krakk-
arnir.
Legubekkurinn var þungur og Bjark'
mundur varð fljótlega þreyttur á því 3
ýta hjólbörunum á undan sér. Hann
beygði út af veginum og stansaði 1
grænni lautu. Þar tíndi hann upp 1 s1^
hundasúrur og drakk blávatn með. Sól-
in var horfln en Bjarkmundi var sarnt
ekkert kalt.
- Það er best að halla sér á bekkinn-
Þá þarf ég ekkert að hafa fyrir því a
reisa tjaldið.
Bjarkmundur tók legubekkinn ofan
af hjólbörunum og lagðist flatur á hann-
Eftir fímm mínútur var hann sofnaður
- steinsofnaður og byrjaður að hrjota-
Munnurinn á honum var galopinn e!ns
og hann ætlaði að gleypa appelsínu e
epli í heilu lagi. Það var vor og fuglam11'
voru að búa til hreiður úti um alh °§
þeir sungu í öllum áttum. Bjarkmunduf
heyrði það í gegnum svefninn með öðru
eyranu.
Venjulega dreymdi Bjarkmund ek _
neitt á meðan hann svaf en í þetta skipu
dreymdi hann skrýtinn draum. Honum
fannst að hópur af álfabörnum stæði a
gægjum á bak við hól og horfði niður
lautina. Hann sá álfabörnin læðast
halarófu í átt til sín og slá hring í kfin^
um bekkinn. Og svo byrjuðu þau
syngja:
Mundi gamli hrýtur hátt
og hamast við að sofa.
Munu álfabörnin brátt
binda endi á þetta.
Nú fannst Bjarkmundi álfabörnm
sparka í bekkinn og ekki hætta fyrr
komin voru göt á hann. Svo byr)u
þau að reyta hálminn út og troða h
um í strigapoka sem þau höfðu

- Nei, ég er nú að sækjast eftir vindi,
svaraði Bjarkmundur sallarólegur.
Bensínkarlarnir hjálpuðu honum að
dæla lofti í dekkið.
- Er ykkur ekki sama þó að ég leggi
mig hérna á planinu hjá ykkur? Ég er
eitthvað svo syfjaður.
- Jú, jú, blessaður vertu, svöruðu
bensínkarlarnir.
Bjarkmundur sofnaði strax og nú
gátu allir, sem óku fram hjá bensínstöð-
inni, hlegið.
„Bjarkmundur er kominn á fætur
- og lagstur aftur!“
„Þetta er nú ekki hægt. Það verður
að láta hirða manninn. Þetta er til
skammar.“
„Það er gaman að þessu.“
Bjarkmundur vissi ekkert um það
sem fólkið sagði um hann. Hann bara
svaf og dreymdi ekki neitt.
Hann vaknaði ekki fyrr en
bensínkarlarnir ýttu við honum með
vinnuvettlingum.
- Við erum að fara að loka. Það er
best að þú farir, vinur.
- Já, já, ég skal fara, sagði Bjark-
mundur og gekk af stað með legubekk-
inn á hjólbörunum sínum.
Hann gekk út úr bænum og beint á
móti sólinni sem var að síga ofan í sjó-
inn.
„Þarna fer hann þessi rugludallur,“
sögðu sumir.
30 ÆSKAU