Æskan - 01.05.1989, Blaðsíða 10

„Þú hugsar ehhi
á meðan
Þegar ég hef skráð þetta sé ég að
hentast muni að gefa þeim lausan taum-
inn og athuga hvers ég verði vísari við
að fylgjast með þeim spila.
„Það er best að þið byrjið að æfa ykk-
ur,“ segi ég því. „Ég reyni að hugsa á
meðan um það hvað hægt sé að skrifa af
því sem ég hef heyrt.“
„Ágætt. Við byrjum. En þú hugsar
ekki mikið á meðan!“ segir Hafsteinn.
„Tökum Don’t go, strákar.“
Þeir toga í strengi og berja bumbur
og hafa hátt. Það er dálítið óþægilegt
beint framan við magnarana en þó ekki.
Þetta kraftmikla, seiðmagnaða lag, sem
mörg okkar heyrðu flutt í hléi í Evró-
söngvakeppninni í fyrra, grípur mig
föstum tökum eins og þá.
Það er hægt að hugsa meðan hljóð-
bylgjur skella á manni. Þó að þeir hafí
lag á að leika músík sem æsir og sefjar
og fær marga til að klappa og stappa
- þá er hægt að hugsa. Og ég fer að
hugleiða hvernig ég eigi að lýsa þeim og
þá dettur mér í hug að segja ykkur frá
hvernig ég sé þá fyrir mér þarna á æf-
ingunni - Fjörkallana. . .:
Rúnar - sem virðist hugfanginn af takt-
inum og varla geta hætt að tromma þó
að hinir biðji hann að doka við um
stund af því að þeir þurfa að endurtaka
nótur í einu lagi. . .
Harald - sem er svolítið æðislegur við
orgelið og píanóið, í aðra röndina kald-
ur og kæruleysislegur, í hina líkt og
uppnuminn af tónunum. . .
Hafstein - sem sífellt grínast á milli
lína og grípur til kúabjöllunnar Rósu og
slær ákaft á hana með trommukjuða við
misjafnar undirtektir félaga sinna. . .
Ragnar - brosmildan og iðandi, fyrst
sitjandi á magnara á kistunni, síðan
standandi á gólfínu og styðjandi með
4
*
«*■
h-
Á
*
*
*
*

%
’-t
»r •
*
■ i
*
K
1
%
(-
*
*
■í
k-
i .*
■k
*
t.
k
tánum á undarlegan hlut sem breytir
tónum. . .
Sigurð - kíminn með bros í augum, ró-
lyndislegan að sjá, þó fylgir hann Ragn-
ari niður á gólf og ærslast eins og hinir.
Þannig komu þeir mér fyrir sjónir á
meðan ég horfði á þá og hlustaði, en
horfði líka í kringum mig í skúrnum og
þar var ýmiss konar dót geymt eins og
oft er í bílskúrum og veitir ekki af að sé
nóg af í þessum skúr til að deyfa hljóð-
ið. Þannig sá ég þá en aðrir hefðu
kannski tekið eftir einhverju öðru í fari
þeirra.
En umfram allt hlýt ég að taka fram
að þeir eru fjörugir og skemmtilegir og
hrífa fólk með þó að glettnin sé kannski
grá á köflum.
Sjálfsagðir sKemmtiKraftar
í GaltalæKjarsKógi
En þennan fróðleik um Fjörkalla
þykist ég hafa rétt eftir:
Hafsteinn, Ragnar og Sigurður voru
bekkjarbræður í Hólabrekkuskóla. Þeg-
ar þeir voru í 9. bekk var efnt til hæfi-
leikakeppni í skólanum. Þeir sáu sér
leik á borði og ásamt tveimur öðrum
æfðu þeir nokkur lög og skráðu sig sem
þátttakendur undir nafninu Harðfiskar.
Þeir komu, sáu og sigruðu.
Nokkru síðar hættu trommu- og
hljómborðsleikarinn en Rúnar og Har-
aldur bættust í hópinn. Þeir voru orðnir
Fjörkallar, æfðu af kappi og stefndu að
frægð og frama. . .
Frægðin (. . . við köllum það
svo . . .) lét ekki á sér standa. Fjörkall-
ar urðu í þriðja sæti í Músíktilraunum í
fyrra og eru síðan allþekktir. Þeir þóttu
standa undir nafni og skilja við áheyr-
endur og -horfendur einkar ánægða að
loknum hljóðfæraleik og hamagangi á
sviði.
4
Lx
*
Á
**
íV
í*,
*
*
, t
¥
V
•*

¥
\
*
H
V
ír
'V
*
■Á
k4
*
V

Þeir voru ráðnir til að leika á ungl'
ingadansleikjum á Bindindismótinu i
Galtalækjarskógi og skemmtu þar vi
fádæma góðar undirtektir - svo góðar
að þeir þóttu sjálfsagðir skemmtikraftar
þar í sumar - og eftir mótið voru þeir
beðnir að leika víða um sunannvert
landið.
Haraldur er sá eini þeirra sem l®rt
hefur hljóðfæraleik að einhverju mark1-
Hann hefur 3. stig í píanóleik. Því nám1
hætti hann fyrir tveimur árum - ÞeSar
hann gekk til liðs við Harðfiska setn
urðu Fjörkallar - og segist ekki hafa
getað „gert allt í einu“. Áður lék hann
með skólahljómsveitinni Fyrirbæri.
Haraldur er í Fjölbrautaskólanum vi
Ármúla og er ekki ráðinn í hvað hann
tekur sér fyrir hendur í framtíðinm-
Þegar ég innti félagana eftir sérkennum
hans voru þeir á einu máli um að hann
væri „voðalega stór og borðaði ótrúleg2
mikið, alltof mikið“. Þeir segja hann
hafa þótt efnilegan í drengjaflokk1 1
körfuknattleik og hafa fengið „meda-
líu. . .“ (verðlaunapening).
Hafsteinn er þjóðþekktur maðnr
- eða þannig - því að hann hefur kom
ið fram í sjónvarpi og mun það alkunna
meðal lesenda blaðsins. Hann á að ba^
þriggja vetra nám í Verslunarskólanum
og hefur þann heiður að sjá um fjárm3
hljómsveitarinnar. Hann hefur líka oi
mest haft orð fyrir þeim „enda er hann
frekastur,“ segja hinir og bæta vi
„Kannski væri réttnefni á hljómsveitm3
„Hafsteinn og fylgifiskar“.“ Svo glotta
um
þeir ógurlega.
Hafsteinn hikar þegar ég spyr
framtíðaráætlanir en segist loks óákve
inn og að sjá verði til hvað úr sér ver >•
Hann starfar í Iðnaðarbankanum í sUI1\
ar - og mér finnst eðlilegt að hann ta (
þann banka, sem „er með á nótunum >
fram yfir aðra. . .
Rúnar vinnur hjá Kirkjugörðum
Reykjavíkur og er aðstoðargrafan ‘u
sögn félaga hans. Hann hefur helst
prjónunum að læra trommuleik.
„Hann er sveitamaðurinn í dóp11
um,“ segja strákarnir og með eríi 1
munum tekst mér að grafa upp að 113
hafi átt heima í sveit en flust til Reý^13
víkur fyrir sjö árum. •
Rúnar var knapi um skeið en h*
keppni fyrir tveimur árum. Þegaf
spyr um afrek hans á því sviði sva
hann seinlega að hann hafi einhv
tíma orðið í 2. sæti. „En bróðir mlU ,
varð íslandsmeistari í 250 metra ske1
fyrra,“ bætir hann við.
10 ÆSKAN