Æskan - 01.05.1989, Blaðsíða 31

með sér. Bjarkmundur heyrði að einn
álfakrakkinn sagði:
»Nú hættum við ekki fyrr en það
byrjar að renna kalt vatn niður eftir
°akinu á kallinum.“
Hálftíma síðar vaknaði Bjarkmund-
Hann var bæði rassblautur og bak-
autur. Legubekkurinn var á bak og
Urt og ekkert var eftir nema fæturnir
°g gormarnir.
~ Þetta var ágætis lausn, hugsaði
íarkmundur. Ég er enginn maður til
að vera að rogast með þetta legubekks-
8fey fram og aftur um landið.
Hm hádegisbil sama dag sást Bjark-
^aundur tölta af stað með blautan boss-
ann- Hjólbörurnar voru á sínum stað og
nu fannst Bjarkmundi lauflétt að ýta
Peim á undan sér. Það var ekkert í þeim
nema tjaldið góða og nokkrar hundasúr-
Ur sem Bjarkmundur hafði tínt með sér
1 nesti.
En það leið ekki á löngu áður en far-
Pegi var kominn upp í hjólbörurnar.
cgar Bjarkmundur hafði gengið drjúg-
an spöl eftir veginum tók hann eftir því
P Ntið lamb var farið að elta hann.
yrsr þóttist hann ekkert taka eftir því
0g lét sem hann sæi það ekki. En lamb-
1 Nélt bara áfram að elta hann og jarma
ems og það væri að gráta. Bjarkmundur
gat ekki stillt sig um að stansa.
ganga áfram þangað til hann yrði
þreyttur og þá ætlaði hann að tjalda og
leggja sig með litla lambinu sínu. Það
yrði ljúft og notalegt.
Hann ætlaði að beygja út af og leita að
tjaldstæði þegar hann heyrði bílflaut
fyrir aftan sig. Bjarkmundur stansaði og
sneri sér við. Hann sá stóran jeppa
koma á hraðri ferð. Hann þekkti ekki
þessa bifreið en samt var hægt á henni
eins og ætlunin væri að nema staðar.
- Ætlar maðurinn að bjóða mér far
eða hvað? hugsaði Bjarkmundur þegar
hann sá bifreiðina hemla og snarstansa.
Tveir karlar snöruðust út úr bílnum.
Þeir voru greinilega öskureiðir.
- Það sást til þín þegar þú tókst
lambið, þrumaði annar þeirra.
- Hvað ætlaðir þú eiginlega að gera
við það, sauðaþjófurinn þinn?
- Það ætti að gera þig skaðabóta-
skyldan fyrir að taka lambið, fíflið þitt.
Karlarnir virtust varla hafa stjórn á
sér fyrir reiði en Bjarkmundur hvorki
bliknaði né blánaði. Hann tók bara
lambið upp úr hjólbörunum, klóraði
því ofurlítið á bak við eyrun og rétti
mönnunum það. Og hann horfði á þá
með stóru, saklausu augunum sínum og
þá hættu þeir að fjargviðrast. Kannski
skömmuðust þeir sín. Að minnsta kosti
sagði annar þeirra þegar hann var kom-
inn upp í bílinn með lambið í fanginu:
- Hvar ætlarðu að liggja í nótt?
- Ég svo sem veit það ekki - ein-
hvers staðar, svaraði Bjarkmundur.
- Viltu þá ekki halla þér í fjárhúsinu
hjá mér, vinurinn?
- Komdu hérna, lambið mitt, sagði
hann. Viltu ekki hundasúrur?
Nei, lambið var hundsúrt og vildi
ekki hundasúrur.
- Var einhver hundur að elta þig,
lambið mitt?
Ekkert svar.
- Viltu bara ekki fá þér sæti hérna í
hjólbörunum hjá mér, greyið mitt?
Jú, - lambið virtist ekkert hafa á
móti því. Það kúrði sig niður í hjólbör-
urnar og hélt áfram að tyggja jórturleðr-
ið sitt. Bjarkmundur raulaði lagstúf og
það leið ekki á löngu þar til lambið var
steinsofnað.
Áfram þrammaði Bjarkmundur eftir
veginum. Það var sólskin og hiti og
honum leið mjög vel. Hann gekk hratt
og miðaði vel áfram. En hvert var hann
að fara?
Það hafði hann að vísu ekki hugmynd
um. Honum var í raun og veru alveg
nákvæmlega sama. Hann ætlaði bara að

ÆSKAJST 31