Æskan - 01.04.1991, Blaðsíða 45

Tíminn líður og pabbi er ekki
enn kominn. Af hverju þurfti
hann endilega að fara frá okkur?
Ég fann að tárin voru farin að
brjótast fram.
Pabbi hafði farið frá okkur
mömmu þegjandi og hljóðalaust
fyrir tveimur dögurn og aðeins
skilið eftir miða sem á stóð:
;,Ekki gráta."
Hvernig gat hann verið svona
skilningslaus?
Ég vissi ekki fyrr af mér en ég
var farin að hágráta. Mamma
kom inn og reyndi að hugga
mig.
Næstu dagar voru erfiðir en
tíminn læknar öll sár.
Eftir tvo mánuði höfðum við
enn ekkert heyrt frá pabba en á
afmælisdeginum mínum kom
stór pakki til mín og bréf til
mömmu. Utan á pakkanum
stóð: „Til músarinnar minnar."
Þá vissi ég strax frá hverjum
þetta var því að enginn nema
pabbi kallaði mig þessu nafni.
Ég reif utan af pakkanum og í
honum leyndist stór, brúnn
bangsi með rauða slaufu bundna
um hálsinn. Ég leit á mömmu
en gleðisvipurinn breyttist strax
þegar ég sá hana. Þarna sat hún
skjálfandi með bréfið í höndun-
um og tárin runnu niður kinn-
arnar.
Nú var komið að mér að vera
sterki aðilinn. Ég tók utan um
mömmu og spurði hvað væri að.
Hún stamaði út úr sér að pabbi
væri búinn að fá sér nýja konu
og að hann vildi skilnað. Ég
skildi þetta ekki: Pabbi með
annarri konu. Vorum við hon-
um þá einskis virði?
Þð var þó gott að vita eitthvað
um hann. Ég var orðin honum
reið yfir að hafa gert okkur
þetta. Hann hefði að minnsta
kosti átt að láta vita af sér fyrr
og útskýra hvers vegna hann fór
frá okkur.
Vikurnar liðu og ekkert fleira
heyrðist frá pabba.
Eftir nokkra mánuði var
mamma búin að kynnast manni
sem mér líkaði ágætlega við þó
að ég gæti aldrei ímyndað mér
hann sem annan pabba. Hann
var farinn að venja komur sínar
til okkar á hverju kvöldi.
Loksins tilkynnti mamma
mér að hún ætlaði að giftast
honum og nú ætti ég von á
systkini. Ég glápti á hana.
„Ætlarðu virkilega að giftast
þessum manni?"
Ég varð allt í einu mjög
andsnúin honum. Mamma sagði
að hann væri góður maður sem
við gætum treyst. Ég heyrði það
ekki.
Næstu daga hugsaði ég um
þetta. Pabbi fór nú einu sinni frá
okkur en við ekki frá honum...
og systkini. Það var ekki svo
slæmt.
Einn dag þegar mamma kom
úr vinnunni þaut ég upp um
hálsinn á henni, kyssti hana og
óskaði henni til hamingju. Síðan
skokkaði ég létt í bragði fram í
eldhús til að fá mér kökusneið
og á leiðinni muldraði ég:
„Vonandi verður það stelpa."
En mamma horfði undrandi á
eftir mér. Hún skildi ekkert í
þessum snöggu sinnaskiptum.
Hvað um það? Ég var aftur
orðin hamingjusöm.
(Heióiún fékk aukaveiðlaun fyrir sög-
una í smásagnakeppni Æskunnar og
Barnaritstjórnar Ríkisútvarpsins 1990)
Æskan 49