Æskan - 01.01.1994, Blaðsíða 6

Verðlaunasagan
UNDRAGÖNGIN
eftir Stellu Christensen 11 ára.
Sigrún lá í rúminu og var að
skrifa. Hún var nývöknuð og
hafði fengið þá góðu hugmynd
að skrifa smásögu sem hún ætl-
aði að biðja mömmu að birta í
blaðinu sínu. Mamma hennar
vann sem ritari hjá besta barna-
blaði landsins.
„Mamma, mamma! Komdu
upp og hlustaðu á söguna sem
ég var að skrifa," kallaði Sigrún.
Mamma kom upp í herbergið
hennar.
„Jæja, láttu mig heyra," sagði
hún.
„Allt í lagi," sagði Sigrún.
„Sagan heitir Undragöngin."
Svo fór hún að lesa:
„Einu sinni var lítil stúlka sem
hét Anna. Hún var góð stúlka og
dugleg við að hjálpa til heima.
Dag einn var Anna úti í garði að
reyta illgresi. Hún tók fíflana,
hvern af öðrum og reyndi að ná
rótunum með svo að þeir yxu
ekki upp aftur. Einn fífillinn var ó-
venjulega fastur. Anna togaði og
togaði. Allt í einu losnaði fífillinn.
En þvílíkt gat sem hann skildi eftir
sig! Anna trúði varla eigin aug-
um. Það virtist stækka og minnka
til skiptis.
Anna var forvitin eins og marg-
ir krakkar eru svo að hún hugsaði
sig ekki lengi um heldur stökk
ofan í holuna. Þegar niður kom
sá hún stór og löng göng. Innan
úr þeim hljómaði fallegur söngur.
Anna gekk í áttina sem söngurinn
kom úr. Hún vildi vita hverjir
væru að syngja. Söngurinn
hljómaði sífellt hærra og loks sá
hún sjón sem hún hafði aldrei á
ævinni séð áður. Hún varð að
klípa sig í handlegginn til að full-
vissa sig um að sig væri ekki að
dreyma. Fyrir framan hana stóðu
hundar af öllum stærðum og
gerðum, klæddir í falleg föt og
héldu þeir allir á einhvers konar
söngbókum. Það voru þeir sem
voru að syngja!
Anna stóð og hlustaði á þá
góða stund en allt í einu tóku
þeir eftir henni og söngurinn
þagnaði. Hundarnir störðu á
Önnu sem stóð þarna eins og
lömuð.
„Hvernig dirfistu að hlusta á
fagra sönginn okkar?" sagði ein
tíkin. „Það er bannað að hlusta á
okkur nema maður borgi tvo
steina," hélt hún áfram, „nú, eba
syngi einsöng fyrir okkur hin."
„Þið getið talað og sungið!"
sagbi Anna undrandi og stób enn
í sömu sporum.
„Sú er frek og dónaleg!" sagbi
önnur tík og allir hundarnir virtu
Önnu fyrir sér með mikilli for-
vitni.
í sömu andrá kom stærðar
6 Æ S K A N