Æskan - 01.01.1994, Blaðsíða 26

sa min
iund Jónsson frá Hafrafelli.
Hafrafell í Skutulsfirbi í Norbur-
ísafjarbarsýslu er mjög lítil bújörb
á okkar vísu nú á dögum en vitaö
er ab þar hefur fólk haft búsetu
um margra alda skeib. Þar
fæddist ég 1917 og var látinn
vinna litla búinu til gagns frá
barnsbeini eftir því sem þrek
vannst til. Skepnurnar voru svo
fáar ab eins konar persónulegt
samband virtist vera milli þeirra
og heimilisfólksins. (Kýrnar uröu
ekki fleiri en tíu, ærnar fimmtíu,
hestar þrír, hundur, köttur, fáein
hænsn og stokkandarhjón).
Og eitt voriö fæddust samtímis
hvolpar og kettlingar og fengu
einn hvolpur, tík, og einn
kettlingur ab lifa. Þab var grá
læba sem varb lítill köttur og hér
segir frá. Ég held aö ég hafi veriö
1 7 ára þegar hér var komib. Mér
varb undrunarefni ab hvolpurinn
og kettlingurinn léku sér oft
saman í uppvextinum og man
hvab ég varb hissa einu sinni
þegar ég sá ab kettlingurinn
stakk höfbi sínu í gin hvolpsins.
Mér leist ekki á þetta. Var ég ab
því kominn ab hlaupa til og
„skakka leikinn" en sem beturfór
gerbi ég þab ekki og eftir
smástund hættu þær vinkonurnar
leiknum og gengu hvor frá
annarri. Eftir þetta gaf ég þeim
meiri gaum en ábur og sá ab þær
léku sér oftar og meira saman en
mér hafbi komiö til hugar,
kjössubu og sleiktu hvor abra og
hámark leikjanna virtist vera
fólgiö í þessu, ab kötturinn stakk
höfbinu í gin hvolpsins og
hugsaöi ég ab ekki gæti kötturinn
sýnt meiri trúnab og vináttu og
traust meb öbru móti.
Þegar fram á haustiö kom voru
þær stallsystur fullvaxta og
hættar hinum miklu blíöulátum
þótt vinsemd þeirra á milli væri
mikil og gób. Hundinum var
gefib nafnib Táta en kötturinn var
kallabur Kisa og eignaöist ekki
annab nafn svo ab ég muni. En
nú brá svo vib ab Kisa tók aö
sýna mér meiri vinsemd en ég
átti ab venjast frá fyrri
heimilisköttum. Hún átti til ab
koma ótilkvödd til mín ef ég sat í
stól og kunni mjög vel vib ab ég
stryki henni og launaöi þá fyrir
sig meb ab sleikja hendur mínar
og fyrir kom ab hún teygbi sig til
ab geta sleikt hálsinn á mér og
kjálkaböröin.
Víkur nú sögunni ab trékassa
einum, forláta góöum, sem
sennilega hefir rekib á fjöru okkar
og verib borinn heim. Hann var
ámóta stór á lengd og breidd og
hæb, trúlega 60-80 sm. Kom mér
til hugar ab gera mætti úr
honum ágætt íbúöarhús handa
stallsystrunum og hófst handa
viö þaö. Ég lét hann liggja á
hlibinni og bjó til ris á hann og
negldi fyrir opin svo ab þau væru
rétt mátulega stór. Nibri fyrir
Tátu en í risinu fyrir Kisu. Ég
negldi tjörupappa á kassann svo
ab vatn kæmist ekki í hann og
hálffyllti hann uppi og nibri af
góbri ull sem ég tábi vandlega.
Kom kassanum svo fyrir í skjóli
fyrir ofan húsib okkar þar sem
aldrei settist snjór ab því á
veturna. Útskýrbi ég síöan fyrir
stallsystrunum ab þetta hús væri
lögmæt eign þeirra og baö þær
vel ab njóta. Þær virtu húsnæbib
fyrir sér en létu ekkert á sér skilja,
hvorki til lofs eba lasts. Ekki fékkst
ég neitt um þaö en hugsabi meb
mér:
„Þib eruö svo gáfaöar, bábar
tvær, ab ekki gleypiö þib svona
tilbobi án náinnar íhugunar og
frekari umhugsunar."
2 6 Æ S K A N