Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1898, Blaðsíða 35

2»
hann daufur og þunghúinn, en svo fór hann að
smákætast, og svo fór loks, að vera hans þar hjá
Lettu varð honum ösegjanlega ánægjuleg.
Honum fannst hún yndisleg í sínum látlausa
búningi, og rödd hennar svo sæt og þýð, að hin
ófágaða málýska feðra hennar varð viðkunnan-
leg lijá henni.
Og meðan Marston lá í meiðslum sínum,
læi ði Letta að elska hann af öllum krapti síns
einfalda hjarta. En hún geymdi alein leyndar-
mál sitt. En svo var það einn dag, þegar hún
færði honum yndislegan blömsturkrans, að
hann tók hönd hennai, bar hana aö vörum sjer
og kysti hana. — Það var enginn, sem sá þau.
,.Letta, jeg elska þig“, sagði hann. ,,Viltu
ekki hugsa um mig og reyna að elska mig líka?“
Letta svaraði engu, en tlýtti sjer burt og
gekk á afvikinn stað og bláu auguíi hennar
flöðu í tárum yfir þessum óvænta fögnuði.
Brátt gat Marston farið að bera sig um á
liækjum, sem Jakob hafði smíðað honum. Og
Letta fylgdi honum hvert sem liann för. Ont
leiddust þau með fram læknum í hlíðinni, og
einn dag sátu þau saman á grasi vöxnum bletti
á lækjarbakkanum, og allt í kring um þau voru
blóm og rösir.
,,Ó, Letta", sagði Mai-ston eptir langa þögn,
,,manst þú hvað jeg sagði við þig um daginn".
Letta ljet höfuðið síga liægt og seint.
,,Hefur þú þá verið að hugsa um mig?“
hjelt Marston áfram í lágum römi.
Og Letta beygði aptur höfuðið.
„Kom þú þá fast að mjer, Letta. og segðu
mjer, hvort þú elskar mig- eða ekki“.
Það var löng þögn. Svo stöð Letta upp, kom
þangað, sem Marston sat, og settist niður fast