Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1937, Qupperneq 97

99
finna í öllum fylkjum Canada og svo langt norður.
sem skógar vaxa. Það bítur ekki gras sem önnur
dýr, en lifir eingöngu á ungum víðir, kjarri og skóg-
arhríslum, sem ’pað stýfir ofan af og britjar niður.
Það er hryggstutt, fótalangt og sérstaklega hátt að
framan með stuttan háls, flöt og breið horn, haus-
inn afar ófríður. Það er sótt meir eftir því enn
nokkur öðru dýri, sökum þess hvað mikill fengur
er í því. Það mun leggja sig að jafnaði á við vænan
nautgrip. Þrátt fyrir þá eftirsókn, fækkar þeim dýr-
um ekki svo miklu muni. Þau haldast enn við víða
í gömlum bygðum; þau fara mest einförum og eru
afar vör um sig. Eins og með önnur skógardýr, eru
fæturnir og flóttinn þeirra aðal vörn, og má segja
að þau eiga oft fótum sínum fjör að launa. Þeim
er og gefin afar næm skilningarvit, einkum heym
og ilman. Verða þau þess fljótt vöref þeim er veitt
eftirför. Hlaupa þá oft langan sprett, leggja svo
lykkju á leið sína, koma spöl til baka og standa þar
nálægt sinni fyrri slóð og hlémegin. Verða þá veiði-
menn. sem lítið þekkja háttu þeirra, oft hissa, þeg-
ar þeir heyi'a dýr stökkva um skóginn í alveg ó-
væntri átt; halda það sé alt annað dýr en það, sem
þeir eru að svipast eftir. Raunar er aldrei hægt að
komast nærri þeim á þann hátt að rekja slóðir
þeirra. Samt er gott að hafa hliðsjón af þeim, sjá í
hvaða átt þau halda, fylgja þeim svo eftir, þar til sjá
má að þau eru að hægja á sér, vinda þá á bug, fyrs+
langan bug en svo aðra smá styttri, og passa það að
sækja mótivinda, þangað til maður kemst fr.am fyrir
þ.au eða á hlið við þau. Kemur þá mikið fát á þau
þegar komið er að þeim þannig í opna skjöldu og
er þá lítill vandi að skjóta þau fyrir þann, sem
nokkuð kann með byssu að fara.
Ótrúlega eru þessi dýr næm á að greina fóta-
tak manna frá öllu öðru sem fyrir eyi-un ber. Jafn
vel þegar livassviðri er, svo að þýtur í skóginum.
greinar 'brotna og feyskin tré falla með miklu braki
rg hávaða, þá skeyta þau því engu, en stígi maður