Afturelding - 01.03.1970, Blaðsíða 33

í Stofu. Ég vissi hvað hann hafði fyrir stafni. Hann
hafði andafund. Og þegar hann kom niður, tók
píanóið vanalega að leika af sjálfsdáðum. Hann
var enginn tónlistarmaður. Hann þekkti ekki nót-
urnar hverja frá annarri, en píanóið lék af sjálfs-
dáðum. Það var alltaf sama lagið um Polly, sem
dó og leit nú niður frá himnum.
Þessir mánuðir, sem ég dvaldi á þessu heimili,
Voru ánægjulegir að flestu leyti, en um leið mikil
areynsla. AS berjast við illu öflin um sálir manna
°g finna, að baráttan harðnar með hverri vikunni,
sem líður, mundi enginn kjósa af fúsum og frjáls-
um vilja. Við tilbáðum saman á hverjum degi og
það var gleðilegt að sjá þessa kæru vini setja
traust sitt á orð Guðs.
Eftir að kona mín og sonur voru komin heim
írá Ástralíu og við höfðum flutt inn á okkar eigið
heimili aftur, vaknaði ég morgun einn um klukkan
fimm við rödd, sem talaði til mín eins skýrt og
greinilega og hver mannsrödd. Orðin voru orð
Krists sjálfs: „En þetta kynið fer ekki út nema
við bæn og föstu.“
Mér skildist strax, að þetta væri kall frá Guði.
Kg vakti konu mína, og við báðum einlæglega.
^ið vorum bæði sannfærð um það, að Guð vildi,
ég vitjaði þessa manns á skrifstofu hans. Störf
hans í borginni voru nokkurs konar dómarastörf,
°g hann hafði einkum með eftirlaun að gera.
Hann var velmetinn borgari, og skrifstofa hans var
í verzlunarhverfinu miðju.
fíinir „hvítu vængir Egyptalands".
Áður en ég gekk á fund hans, kom ég við á
skrifstofu læknis nokkurs, vinar míns, en bænum
Hans vissi ég að treysta mátti. Við höfðum lagt
mörg vandamál fram í bæn saman áður. Svo að
ég skýrði honum frá, meðan sjúklingarnir biðu,
hvað gerzt hafði um morguninn. Saman leituðuin
við til Guðs um hjálp við hverju sem í vændum
væri.
Þegar ég kom á skrifstofu þessa manns, sem ég
þekkti svo vel, hreytti hann út úr sér: „Anderson,
hvað ert þú að gera hér? Ég vil aldrei sjá þig
Hamar.11 Það lýsti sér hatur úr augum hans. Eins
°g fyrr er frá sagt, var hann þrekvaxinn maður
°g sem lögregluþjóni og leynilögreglumanni hafði
honum verið kennt að þola engum neitt karp. Nú
var hann haldinn illum anda. Það fór ekki milli
mála.
„Ég er búinn að fá nóg af Guði!“ hrópaði hann.
„En Guð er ekki búinn að fá nóg af þér,“ svar-
aöi ég.
„Hvers vegna ætti ég að hafa áhyggjur af Guði?“
„Mér hefur veitzt æðsti heiður, sem manni getur
nokkurn tíma hlotnazt“, sagði hann.
„Hver er hann?“ spurði ég.
„Ég hef hlotið hina „hvítu vængi Egyptalands“,
sagði hann og glotti. „Og ekkert getur orðið mér
að meini. Andarnir hafa fullvissað mig um, að ég
geti farið hvert sem er án þess að óttast um líf
mitt.“
Síðan sagði hann mér frá því með djöfullegum
niðurbældum hlátri, hvemig hann hefði farið til
miðils snemma um morguninn. Hann skýrði frá
því. hvernig hann hefði skipaö miðlinum að vekja
upp einn hinna öldnu „Faraóa* og kalla hann
nafni. Miðillinn varð hræddur og bað hann
að hafa sig afsakaöa og hún sagði: „Þú tilheyrir
bersvnilega háttsettari öndum en þeim, sem ég
þekki, og sá sem þú kallar á er mjög háttsettur. —
Gerðu svo vel að nota ekki mig — farðu eitthvað
annað.“
Þá kom lögreglumaöurinn upp í honum og hann
kraföist hlýðni. Brátt var hún fallin í dá. Þegar
vofan „Faraó“ birtist, sagðist hún hafa sérstakan
boðskap að bera honum. „Þú verður að hætta að
lesa Biblíuna,“ sagði „Faraóinn." Ég hef mikils-
verðari sannleika en sú gamla úrelta bók.“
Á þessum miðilsfundi hafði maöurinn líka sam-
band við annan anda, sem sagðist vera fyrri kona
hans, sem dáið hafði meira en tuttugu árum áður.
Til þess að sanna hver hún væri neri þessi vofa
vasaklúti þrungnum ilmva'ni yfir hendur hans —
þrungnum sama ilmvatni, sem hann hafði gefið
brúði sinni brúðkaupskvöld þeirra. Og ég get
borið, að hendur hans önguðu svo af þessu ilm-
vatni. þegar ég hitti hann nokkrum mínútum síð-
ar, að skrifstofan öll var fyllt angan. Auðvitað
munu efagjarnir menn segja, að hann hafi geymt
ilmva'nið í skrifstofu sinni allan þennan tíma. En
engum, sem kynnzt hefur ósýnilegum öflum af
eigin raun, mun finnast ástæða til þess að efast.
Þegar fundurinn var að enda kominn veitti
„Faraóinn" honum vernd hinna „hvítu vængja
33