Afturelding - 01.12.1985, Blaðsíða 11

rakblöðin. Þetta var prófsteinn á
einlægni mína.
Ég fór niður í Söluturn og hitti
Þorlák einan. Sagðist ég þurfa að
tala við hann í einrúmi. Hann
var háttvís og kurteis og bauð
mér á bakvið. Ég var ósköp
óburðugur og grátandi sagði ég
sögu mína. Gat ég félaga minna í
engu en bað hann fyrirgefningar
og bauð honum borgun. Bless-
aður Þorlákur lell um háls mér,
kyssti mig og faðmaði. Hann fyr-
irgaf mér allt og þáði engar bæt-
ur. Grét hann líka og innsiglaðist
þarna vinskapur okkar, sem stóð
svo lengi sem báðir lifðu.
Mikið var ég léttur í spori þeg-
ar ég kom frá Þorláki. Mér
fannst þetta sigur sem færði nrig
nær ljósinu og fjær myrkrinu.
Leiðandi bræður í söfnuðinu
ráðlögðu mér að Iáta skírast
næsta sunnudag, sem bar upp á
26. nóvember. Ég bar traust til
þeirra og samþykkti að ganga til
biblíulegrar niðurdýfingarskírn-
ar. Það er reginmunur á því að
ganga sjálfur eftir eigin trú til
skírnar, eða láta bera sig ómálga
til ádreifingará enni.
Skírnarsystir mín var Elísabet
Guðjónsdóttir frá Skaftafelli og
Arnulf Kyvik, norsk-amerískur
trúboði frá Brooklyn, skírði okk-
ur. Það var hreinviðri og kalt
þennan dag. Man ég enn að hár-
ið fraus á höfði mér á heimleið-
inni.
Arnulf Kyvik fæddist í Noregi
en lluttist ungur til Ameríku.
Kynntist hann norskfæddri
konu sinni Magnhild þar vestra.
Þau endurfæddust bæði og
gengu í Salem Gospel Taber-
nacle-söfnuðinn í Brooklyn.
Kyvik varð öldungur í söfnuðin-
um, forstöðumaður lengst af var
Abner Dahl. Þeim hjónunum
leið vel í Brooklyn og áttu orðið
ijóra drengi. Kyvik var safnvörð-
ur í stóru bókasafni og lifði ör-
uggu lífi. Hann var rnikill bæna-
maður og oft biðjandi í Anda.
Einu sinni brá hann sér afsíðis á
bókasafninu og fór að biðja. Stóð
hann við hnattlíkan og renndi
hendinni yfir líkanið um leið og
hann bað. Allt í einu nemur
hann að Drottinn talar til hans,
Kyvik lítur upp og sér að fingur-
inn er við Vestfjarðakjálkann á
íslandi. Fann hann köllun
Drottins til að fara þangað. Ky-
vik tók sig upp með fjölskyldu
sína og yfirgaf gæði Ameríku.
Komu þau til Vestmannaeyja
vorið 1939. Fæddist þar yngsti
sonur þeirra hjóna, Vilhjálmur
Haraldsson. Hann fæddist í Betel
eins og Daníel Jónasson Jakobs-
sonar og Guðni sonur minn.
Eftir nokkurra ára veru í Eyj-
um flutti Kyvik vestur í Hnífsdal
og lagði grundvöll að því starfi,
sem Hvítasunnumenn hafa á
Vestfjörðum.
Lœkningfyrir bœn
Einar afi minn varð áttatíu og
sjö ára þennan dag og hélt upp á
afmælið nteð því að borða
hangikjöt. Helst vildi hann elda
það sjálfurog hafa snöggsoðið.
Ég gat því rniður ekki lagt mér
slíkt góðgæti til munns. Ungur
var ég nreð magakvilla, sem síð-
ar meir varð að magasári og
kostaði mig sex vikna sjúkrahús-
dvöl þegar ég var rétt sextán ára.
Naut ég aðstoðar góðra lækna,
sem útveguðu mér ágætis lyf við
þessu. Ég varð að gæta mjög að
mataræðinu og um árabil var
helsti kostur minn soðinn ýsu-
sporður og soðin gulrófa. Þetta
kostaði aukaumstang í heimilis-
haldinu og oft þótti mér erfitt að
setjast til borðs nteð ýsusporð-
inn, þegar aðrir gæddu sér á
Inger, Signe og Eric Ericsson.
kræsingum. Til að bæta upp til-
breytingarlaust mataræði, lagði
Einar Guttormsson læknir fyrir
mig að drekka daglega pela af
rjóma. Ekkert mjólkurbú var í
Eyjum og þessi dýrindisfæða því
vandfengin. Þórunn Snorradótt-
ir í Hlíð, elskuleg kona, hljóp í
skarðið og útvegaði rjómann.
Naut ég velvildar hennar meðan
á þessu mataræði stóð.
Eins og fyrr er getið tíðkuðust
vöruskipti milli heimilisins á
Arnarhóli og sveitarheimila.
Kristján Magnússon í Drangs-
hlíð undir Eyjaljöllum, hafði
vöruskipti við pabba að gömlunr
og góðum sið. Kristján reri á
útvegi hans í átta ár.
Fékk Kristján fisk til heimilis
síns en pabbi vanalega ær, sem
hann hafði geldar og setti í
Ystaklett. Þessar kindur urðu
akfeitar og þótti það eftirsóknar-
vert, því þá fékkst mikil tólg sem
viðbit með fiskinum.
Einu sinni brást vaninn og
fékk pabbi lambhrút. Var hann
hafður inni um veturinn og sett-
ur svo í Ystaklett. Segir ekki af
Frh. á bls. 31