Muninn - 01.12.1966, Qupperneq 11

að hola því niður á Teríunni." Og með það
er hann þotinn.
Eftir að Sigurður hefur verið undinn
rækilega, afráðum við að sækja málfund.
Ber þar Ebenezer fyrir sjónir fyrstan manna,
hvar hann situr og spilar bridge. Er hann
að raula lagstúf fyrir rnunni sér, og við fær-
um okkur nær til að heyra betur:
„Ég spurði Hermann, hvað liann héldi
verða bezt
til hjálpar skólakórnum, sem að áföllum
nú verst.
,Syngi hver með sínu nefi‘, sagði hann
fyrir rest.“
Við forðum okkur hið snarasta út úr
þessu andlega hortittabæli og göngum ofar.
Ætlunin er að snapa viðtal uppi á Jötun-
heimum við mann þann, sem mest talar í
síma af öllum vistarbúum, eða á efsta gangi
við mann þann af Skaganum, sem mest hest-
húsar af mat í Mötuneyti M. A. En sem við
örkum framhjá Jacob’s Foundation, berast
okkur til eyrna þvílík ógrynni samantvinn-
aðra blótsyrða, að jafnvel skrattanum hefði
þótt nóg um. Reyndist súpan korna frá lestr-
arsal fyrrgreindrar stofnunar, og rennum
við þegar á hljóðið. Situr þar Jósep ritstjóri,
vort andlega sverð og skjöldur, einn manna,
enda ekki liægt að búast við, að nokkur
haldist við í þvílíkum hafsjó særinga og
blótsyrða. Kveðst hann vera að vinna að
íslenzkuritgerð sinni: „íslenzk blótsyrði að
fornu og nýju“, hafi þegar þurrausið ís-
lenzk-íslenzku orðabókina, en ekkert fundið
nógu kjarnyrt, og sé því að pæla í fornyrða-
safninu.“ „Fari það í hoppandi, hurðarlaust,
heitasta horngrýtis lielvíti. Mikið andskot-
ans djöfull og helvíti er þetta grábölvanlega
og ansvíti skemmtilegt efni, þessi skratti,"
segir hann og nýr lófana. Nú líður yfir Sig-
Jak. og rankar hann ekki við sér, fyrr en
búið er að bera hann langleiðina niður að
skólanum, en þar ætlum við að gera næstu
innrás.
í bakdyrum Gömlu vista mætum við
manni, sem er svo gatslitinn af þrælkun og
kúgun, að okkur hrýtur alkóhól úr auga.
Hann lieldur á snjáðum blaðsneplum.
„Birtið þetta í Muninn,“ segir hann skjálf-
andi röddu, sem bendir til þess, að hann
hafi þolað ýmislegt misjafnt um ævina. „Ég
hefi lagt allt mitt í þetta eina skáldverk.“
Og við sjáum aumur á honum og tökum
við blöðunum.
Er inn kemur, dettum við beint inn í
þrekvaxinn líkama eins fjórðubekkings.
Tottar hann pípu sína makindalega og er
niðursokkinn í að skilgreina tilvonandi for-
mann bekkjarráðs fjórða bekkjar: „Sá mað-
ur verður að vera einbeittur og sterkur
karakter. Auðvitað þarf hann einnig að vera
mikill sjarmör og hafa djúpa og heims-
mannslega rödd. Ekki mundi heldur skaða,
að hann væri stórgáfaður og mikið stærð-
fræðisjení. Kísill kemur auðvitað ekki til
greina; hann hefir fáa eða enga þessara hæfi-
leika, og að auki er hann störfum hlaðinn.
Enginn kemur til greina úr máladeildinni,
og ekki lízt mér heldur á bekkjarfélaga Kís-
ils. Það er einna helzt, að einhver góður úr
IV. S. a. geti staðið undir þessum þunga
klafa ábyrgðar. Ja, ég er náttúrulega svona
sæmilegur og auk lieldur hef ég sterk öfl
við að styðjast.“
Við látum mann þennan einan um sál-
greiningar sínar, því að nú verðum við að
nota tímann vel. Enginn okkar gengur með
klukku, svo að við vindum okkur að einum
hökusveppaprúðum kennara og spyrjum
sakleysislega, hvað klukkan sé. „Klukkan,
já, klukkan, sko. Hún er grænbleik dós með
gleri framan á en tökkum aftan á, en hvað
kernur það annars ykkur við, sem hvorki
eruð súrir né basískir í þessu lífi, sem er
ekkert annað en brennivínslækur með fæð-
ingu framan á en dauða aftan á. Annars
getið þið spurt þennan", segir spekingurinn
og bendir með penni hendi á mann nokk-
urn, sem stendur inni í þvottaherberginu
og straujar peningaseðla af mikilli vand
MUNINN 47